Από τα 20 της, όταν βρέθηκε να συνεργάζεται με τον Κώστα Τσίρκα και να χτίζει το δικό της μουσικό κόσμο, μέχρι το σήμερα, όπου κλείνει τα 30 και προετοιμάζει νέες εκπλήξεις για το κοινό της, η Μυρτώ Βασιλείου είναι το κορίτσι που δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για τη μουσική, τη ζωή και τις ανατροπές που ζει σε κάθε της βήμα.

Μάς μιλάει για την ανάγκη έκφρασης, τις προκλήσεις της ελληνικής μουσικής σκηνής και τη σχέση της με την τέχνη και την κοινωνία. Από την ανάγκη να μοιράζεται τη μουσική της με τον κόσμο μέχρι τις προσωπικές σκέψεις γύρω από τα όρια και τις ταυτότητες, η Μυρτώ αποκαλύπτει την αληθινή της πλευρά.

Μην τη χάσεις στις 27/02 στον Σταυρό του Νότου – μια συναυλία που σηματοδοτεί την είσοδό της στα 30 και την ολοκλήρωση ενός μουσικού ταξιδιού γεμάτου συναισθήματα και σκέψεις.

Από το 2014 που σε ανακάλυψε η Νατάσσα Μποφίλιου μέχρι σήμερα, ποια συνεργασία ξεχωρίζεις;

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο σημαντικούς και ωραίους ανθρώπους έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια και ήταν κάτι που ούτε το περίμενα αλλά ούτε το είχα ονειρευτεί, γιατί πολύ απλά μου φαινόταν εξωπραγματικό. Ουσιαστικά, ο λόγος που ξεκίνησε όλο αυτό ήταν για να τραγουδήσω τα τραγούδια του Κώστα Τσίρκα. Ξαφνικά, στα 20 μου, βρέθηκα με έναν δίσκο κι έναν άνθρωπο δίπλα μου που μοιραζόμασταν το ίδιο όραμα: να φτιάχνουμε μουσική και να κάνουμε live. Η σχέση μου με τον Κώστα και ο τρόπος που δουλεύουμε με έχουν καθορίσει. Είναι ο λόγος που εγώ σήμερα έχω προσωπικό ρεπερτόριο και μπορώ να το εμπλουτίζω, να πειραματίζομαι με αυτό και να το μοιράζομαι με όσους τους αφορά αυτό που κάνω.  

Είσαι τελειόφοιτη του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Ασχολείσαι με τον κλάδο αυτόν; Και αν ναι, πόσο εύκολα συνδυάζεται με τη μουσική;

Με τον συγκεκριμένο κλάδο δεν ασχολούμαι είναι η αλήθεια. Για κάποιο λόγο νιώθω πως δε με τράβηξε ποτέ τόσο ώστε να το κυνηγήσω ή να θυσιάσω κάτι άλλο προκειμένου να το κάνω. Παρ’ όλα αυτά γνωρίζω πως είναι να συνδυάζεις δύο και τρεις δουλειές για να καταφέρεις να βιοπορίζεσαι και να στηρίζεις το όνειρό σου. Στη δική μου περίπτωση τη μουσική. Η ευκολία για να το κάνεις αυτό είναι σχετική. Περισσότερο θα λέγαμε είναι θέμα αντοχής, υπομονής κι επιμονής του καθενός. 

Πόσο εύκολο είναι να εκτίθεσαι στον κόσμο; Συνηθίζεται;

Χτυπάς φλέβα τώρα μ’ αυτήν την ερώτηση! Ξέρεις, όλο αυτό που συμβαίνει με την έκθεση έχει να κάνει με την ταυτότητα πιστεύω. Όσο πιο σίγουρος είσαι γι’ αυτό που κάνεις και γι’ αυτό που είσαι, τόσο λιγότερο εκτεθειμένος νιώθεις. Προσωπικά έχω δυσκολευτεί αρκετά, φτάνοντας πολλές φορές στη σκέψη “Μήπως δεν κάνω εγώ γι’ αυτό;” αλλά υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη για έκφραση, δημιουργία και μετουσίωση όλων αυτών που έχω ζήσει που με κάνει να συνεχίζω, να προσαρμόζομαι, να με ξεπερνάω κι αυτό μ’ αρέσει. 

Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που σου έχουν χαρίσει, στη μέχρι τώρα πορεία σου;

Να είμαι ο εαυτός μου κι ας μην αρέσω σε όλους. Από τότε που συνειδητοποίησα τη φράση αυτή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. 

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα; Τι ανταγωνισμός υπάρχει;

Δε με αφορά καν το θέμα του ανταγωνισμού, θέλω να πω δεν είμαστε παίκτες σε αγώνα δρόμου. Μουσική κάνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Το δύσκολο είναι ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη βάση για να χτίσεις, ούτε πόροι υπάρχουν, ούτε το “know how” πολλές φορές. Θεωρώ ότι για να παραμείνεις στον χώρο χρειάζεται να δημιουργήσεις σοβαρό υποστηρικτικό πλαίσιο, ανθρώπους με κοινή αισθητική, πίστη και διάθεση για ρίσκο. 

Σε μια εποχή που αλλάζει γρήγορα, νιώθεις ότι η μουσική έχει ακόμα τη δύναμη να φέρει κοντά τους ανθρώπους ή βλέπεις το κοινό πιο αποστασιοποιημένο; 

Ίσα ίσα βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, ότι μοιράζονται κοινές αναφορές, εμπειρίες κι ότι τους συγκινούν τα ίδια πράγματα. Νομίζω πως κάπως έτσι καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να αποκτά το κοινό του. Απλώς στην εποχή μας υπάρχει περισσότερη πληροφορία επομένως και περισσότερες επιλογές. Ο ακροατής/θεατής αναγκαστικά θα επιλέξει που θα πάει και που θα δώσει τα χρήματά του, δεν έχει τη δυνατότητα να τα κάνει όλα. 

Οι στίχοι ενός τραγουδιού μπορούν να λειτουργήσουν ως “καταφύγιο” για κάποιον που νιώθει χαμένος στην εποχή μας; Υπάρχει κάποιος στίχος, δικός σου ή άλλου δημιουργού, που σε έχει σημαδέψει σε δύσκολες στιγμές; 

Αναλόγως με τη φάση που περνάω βρίσκω τα πράγματα που θα με ανακουφίσουν και θα με κάνουν να προχωρήσω παρακάτω. Φυσικά η μουσική είναι ένα από αυτά, οτιδήποτε μπορεί να με κινητοποιήσει συναισθηματικά είναι. Δεν μπορώ να ξεπεράσω το “Λαμπραντόρ” και το στίχο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που έγραψε για εμάς πριν λίγα χρόνια: «Τρυφερή μου αγκαλιά/Λεν πως τα ζώα μας διαλέγουν/Προτιμώ τα σκυλιά/Απ’ τους ανθρώπους που φεύγουν» 

Τα social media έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πιστεύεις ότι η αμεσότητα που προσφέρουν βοηθά τους καλλιτέχνες να επικοινωνούν καλύτερα με το κοινό ή μήπως κάποιες φορές αποδυναμώνει τη μαγεία της μουσικής;

Και τα δύο. Ναι μεν, υπάρχει ευκολότερη πρόσβαση σε ‘σένα και το υλικό που θέλεις να μοιράζεσαι αλλά ταυτόχρονα όσο εκτεθειμένος είναι κάποιος σε ένα ερέθισμα τόσο πιο πολύ το συνηθίζει. Δημιουργείται μια “οικειότητα” πολλές φορές που δεν ξέρω αν λειτουργεί και τόσο θετικά. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι και μόνο η σύνδεση που μπορεί να νιώσεις με κάποιον, είναι κέρδος. Άσε με να το σκεφτώ παραπάνω…

Στις 27/02 θα κάνεις ένα live στο Σταυρό του Νότου. Το έχεις «βαφτίσει» 30. Καταλαβαίνουμε ότι είναι λόγω το ότι φέτος γίνεσαι τριάντα. Είναι σαν ορόσημο για σένα το 30, σαν ηλικία; Έχεις παρατηρήσει σημαντικές αλλαγές σε σένα και θέλησες να το εξωτερικεύσεις με κάποιον τρόπο;

Όντως, μόλις έγινα 30 και όντως είχα έντονα την ανάγκη να φτιάξω κάτι καινούριο. Κάτι που να έχει μέσα τις εμπειρίες μου, τους ανθρώπους μου, το λόγο που κάνω μουσική, γι’ αυτό και το περιβάλλον που επιλέξαμε να τοποθετήσουμε την παράσταση- στήνοντας αναλόγως τη σκηνή- είναι το υπνοδωμάτιό μου. Δε νιώθω κάποια ιδιαίτερη αλλαγή να σου πω την αλήθεια, ούτε πήρα κάποια απόφαση για το από ‘δω και πέρα, απλώς καταλαβαίνω ότι μεγαλώνω. Θέλω να νιώθω ωραία, να μοιράζομαι τη χαρά και τη ζωή. Στα “30”, προσκαλώ ουσιαστικά όσους θέλουν να πάρουν μία γεύση για το ποια είμαι και τι μου αρέσει να κάνω. 

Αν έπρεπε να γράψεις ένα τραγούδι για τη γενιά μας, ποιο συναίσθημα θα ήθελες να αποτυπώσεις περισσότερο;

Α! με πρόλαβε ο Pan pan με την “Ανισόπεδη Ντίσκο”. 

Τραγουδάς για την αγάπη. Παίζει σημαντικό ρόλο για σένα ο έρωτας;

Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έχω καταφέρει να νιώσω αυτό το συναίσθημα και που έχω ιστορίες να συζητώ με τους φίλους μου. Κάνοντας την αυτοπαρατήρησή μου καταλαβαίνω πως τις περιόδους που δεν έχω αυτή τη συνθήκη στη ζωή μου, τα προβλήματά μου μού φαίνονται μεγαλύτερα. Ίσως αυτό να είναι και δική μου ανωριμότητα ή όντως ο έρωτας να με ντοπάρει τόσο που να “μικραίνουν” όλα τα υπόλοιπα. 

Με τη τέχνη σου και τη φωνή σου, θες να γκρεμίσεις κάποιους «στημένους», ίσως κανόνες που υπάρχουν στο μουσικό πεντάγραμμο;

Δε νομίζω πως θέλω να γκρεμίσω κάτι. Πιο πολύ θέλω να φτιάξω κάτι δικό μου, κάτι που να εμπεριέχει τις αναφορές μου και που θα αφορά κι άλλους. Ευτυχώς δεν είμαι μόνη σε αυτό το πλάνο, υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που βάζουν το δικό τους κομμάτι στο παζλ. 

Θα ήθελες να πειραματιστείς και με άλλα είδη μουσικής ή το έχεις κάνει ήδη και θεωρείς ότι έχεις βρει που ταιριάζεις τόσο εσύ όσο και η φωνή σου;

Ξέρω ότι πολλοί δε συμφωνούν με τον όρο αυτόν αλλά το αναφέρω ξεκάθαρα για να συνεννοηθούμε, ενστικτωδώς ασχολούμαι με το “έντεχνο” νομίζω. Δεν έβαλα τις επιλογές κάτω και είπα «Αα! για να δοκιμάσω 2 -3 είδη». Το πιστεύω πως δεν είναι όλοι για όλα. Παρ’ όλα αυτά ψάχνω να βρω τον τρόπο με τον οποίο θα συνδυάσω ήχους και στοιχεία από όπου μ’ αρέσει και θα τα φέρω στα μέτρα μου. 

Θέλουμε το σχόλιό σου σε κάτι ακόμη: τι σκέφτεσαι που όσοι καλλιτέχνες μοιράζονται ανοιχτά τη θέση και την άποψή τους κρίνονται, όπως έγινε την Πρωτοχρονιά με το μαντήλι της Παλαιστίνης και τη Νατάσσα Μποφίλιου, ένα παράδειγμα.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θάρρος παίρνω. Αρχικά το ότι κρίνονται, κάτι σημαίνει! Κάποιος ενοχλείται και ξεβολεύεται! Αν δεν ξεβολευτούμε δε θα αλλάξει ποτέ το όποιο καθεστώς. Αν δεν κάνω λάθος η Νατάσσα ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που μίλησε για τη Χρυσή Αυγή, τόσο ανοιχτά κι απερίφραστα. Αυτό εμένα με ξεκλειδώνει, με κάνει να μη φοβάμαι, με κάνει να μη με νοιάζει στην τελική αν θα με απορρίψουν για τις απόψεις μου. Με σκληραγωγεί και με δυναμώνει. Έχει να κάνει με την ταυτότητα που λέγαμε προηγουμένως. Ο καλλιτέχνης επιβάλλεται να έχει προσωπικότητα, δεν αρκούν μια ωραία φωνή ή 5 ωραία τραγούδια. Θέσεις που αφορούν την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και καταδικάζουν τον θάνατο τόσων παιδιών, καλό είναι να υπάρχουν! 

Πως νιώθεις που ένας απεριποίητος/αξύριστος άντρας μπορεί να θεωρηθεί σέξι αλλά μία γυναίκα οι κοινωνικές συμβάσεις τη θέλουν περιποιημένη 24/7;

Αυτό έχει να κάνει με τα κοινωνικά πρότυπα που προωθούνται πολλά χρόνια τώρα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γυναίκες περιποιημένες και ημίγυμνες να ποζάρουν δίπλα σε ακριβά αυτοκίνητα προκειμένου αυτά να πωληθούν. Τι να λέμε τώρα; Προφανώς όλο αυτό έχει περάσει στο αίμα μας και φαντάζει δύσκολο να αλλάξει, αλλά το θεωρώ εξέλιξη και βελτίωση της ίδιας μας τη ζωής όταν ανοίγουν συζητήσεις για έμφυλα θέματα όλο και πιο συχνά. Κάτι έχει αρχίσει να “κλωτσάει” και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Προέρχεται ξεκάθαρα από την καταπίεση και το βάρος που σηκώνουν οι γυναίκες να είναι το «ωραίο φύλο». Ας σκεφτούμε λίγο, τι ταμπέλα έχει φορεθεί εδώ και πως επιδρά σε όλες μας τις επιλογές και συμπεριφορές. Εύχομαι απ’ την καρδιά μου κάποια στιγμή να ζούμε όλοι όπως μας αρέσει! 

Μελλοντικά, πέρα από το live στον Σταυρό του Νότου, τι άλλο να αναμένουμε;

Έχουμε ήδη προγραμματίσει ένα ακόμη live σε έναν χώρο της Αθήνας πολύ ιδιαίτερο. Θέλω να περάσει ο Σταυρός για να μπορέσω να το ανακοινώσω χωρίς δεύτερες σκέψεις. Παράλληλα προετοιμάζουμε την ανοιξιάτικη και καλοκαιρινή μας περιοδεία, όπου αν όλα πάνε καλά (fingers crossed) θα είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιάσω, τόσο ολοκληρωμένα, το project μας και εκτός.