Όταν έπεσε η ιδέα των “αποστολών” στο τραπέζι του Savoir Ville, έτριψα τα χέρια μου συνωμοτικά… Επιτέλους είχα έτοιμο άρθρο καθώς μόλις είχα φέρει εις πέρας μία άκρως απαιτητική αποστολή. Το boss μάλλον κατάλαβε ότι έχει ψωμί και γέλιο η φάση και έδωσε το πράσινο φως. Μπορούσα και επίσημα να γράψω για την εμπειρία μου. -Μεταξύ μας, άλλωστε, πόσο μεγαλύτερο καψόνι απ’ αυτό που είχα ήδη περάσει θα μπορούσε να μου αναθέσει; – Το “ένα χρόνο χωρίς wifi στο δωμάτιο”, για να ξεκινήσουμε λοιπόν, είναι μία mission impossible την οποία αναγκαστικά ανέλαβα σε εποχές μαύρες. Εποχές που είχα διπλές εξεταστικές, έψαχνα καινούργια δουλειά, έφτιαχνα το μπλογκ μου, αρθρογραφούσα σε sites και μόλις είχα μπει σε σχέση συνεπώς το viber μου ήταν άκρως απαραίτητο -και το fb για να κόβω κίνηση στο προφίλ του, ορίστε το είπα-. Επίσης, την ίδια περίοδο στο σαλόνι και την κουζίνα του σπιτιού -όπου επειδή υπήρχε wifi, θέλοντας και μη, περνούσα κάποιο χρόνο- περιφέρονταν η μάνα μου κι ο πατέρας μου οι οποίοι έχουν βγει σε σύνταξη αμφότεροι. Καλάμια ψαρέματος, πολυμίξερ και pretty colan είχαν γίνει ξαφνικά συγκάτοικοί μου ενώ soundrack της καθημερινότητάς μου ήταν με μεγάλη επιτυχία ο “Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής” εναλλάξ με το “Πάμε πακέτο” της Βίκυς της Χατζηβασιλείου. Αντιλαμβάνεσαι σ’ αυτό το σημείο, πως η έλλειψη των δωρεάν gigabytes στο δωμάτιό μου, στον μόνο χώρο που ζούσα και δρούσα μέχρι τότε, στο δικό μου βασίλειο όπου επικρατούσε, για λίγες έστω ώρες, η λογική και η καλαισθησία, είχε τη δύναμη να μου διαλύσει όχι μόνο την επαγγελματική και ερωτική ζωή αλλά κυρίως την ψυχική μου υγεία. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή για να με νιώσεις καλύτερα. Πριν από ένα χρόνο και κάτι. Τότε, δηλαδή, που είχαμε πρωτομπεί στο καινούργιο σπίτι και για κάποιον περίεργο λόγο είχα επιλέξει το πιο απόμακρο δωμάτιο. Το εν λόγω διαμέρισμα, που λες, σχηματίζει κάτι σαν “π” και στη μέση αυτού βρίσκεται το ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει αμέριμνο στους ορόφους. -Μιλάμε για πολυκατοικία, έτσι; Δεν πιστεύω να με νομίζεις για καμιά πλούσια που σκοντάφτει στην προτομή του πατέρα της πηγαίνοντας από τον έναν όροφο στον άλλο-. Το δωμάτιο μου που βρίσκεται πίσω από το ασανσέρ, λοιπόν, έπιανε ασθενές εώς μηδενικό σήμα από το modem που βρίσκεται ακριβώς από την άλλη μεριά του. Δεν πειράζει αν δεν κατάλαβες, εμένα μου πήρε 2 μέρες με αναπαράσταση του μηχανικού ξάδερφού μου για να καταλάβω. Μετά από πολλά τηλεφωνήματα στην εταιρεία που είχαμε κάνει το πακέτο, δύο αλλαγές της συσκευής του μόντεμ και εμένα σε έξαλλη κατάσταση για μήνες να αναθεματίζω για την πρόοδο της τεχνολογίας που κατά τ’ άλλα μας πήγε στο φεγγάρι, το πόρισμα ήταν το εξής. Δεν μπορούσα να έχω wifi, ο κόσμος να χαλάσει. Τότε που λες κατάλαβα πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Και πόσο ακριβές οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Διότι προκειμένου να φέρω βόλτα όλα αυτά που έπρεπε – χωρίς να αναρωτιέμαι κάθε λίγο και λιγάκι αν έχω κάποια ξεχασμένη αδερφή στη Ζιμπάμπουε που θα μου φέρει η Βίκυ σε πακέτο-έκπληξη – πλήρωνα δεκάδες πακέτα-έκπληξη με megabytes στο κινητό μου και φυσικά τη δουλειά μου δε την έκανα όπως θα την έκανα από τον υπολογιστή. Εργασίες και υποχρεώσεις καθυστερούσαν συστηματικά, γκρίνιες και παρατηρήσεις πήγαιναν κι έρχονταν ενώ το άγχος και το ξεβόλεμα της μέχρι τότε on line πριγκιπέσσας -ναι εγώ είμαι αυτή, χάρηκα- χτύπαγαν κόκκινο. Πρόσθεσε στα παραπάνω την παντελή έλλειψη social media και φυσικά της μουσικής –πέραν των παλιών CDς των AQUA, αν μετράει-. Πρέπει να με καταλάβεις. Για να ακούσω το “Ξημερώματα” του Πασχαλίδη ξεροστάλιαζα ξημερώματα στο σαλόνι. Πόσα κερατιάτικα να πλήρωνα πια η συντάκτρια;; Tέλος, θα ήθελα να αναλογιστείς και να εκτιμήσεις τις κινήσεις κασκαντέρ με τις οποίες τρύπωνα αγκαλιά με το λάπτοπ στο δωμάτιο της αδερφής μου, πριν εκείνη με πάρει χαμπάρι και με διώξει κακήν κακώς για να αράξει με τις φίλες της ή το skype. –Λέω skype και δακρύζω ακόμη και τώρα, σου το λέω αλήθεια.– Εν ολίγοις, τραγωδία. Τραγωδία απ’ την οποία, ω του θαύματος, επιβίωσα. Και όχι μόνο επιβίωσα αλλά πρόσφατα έβαλα κι ένα μικρό μαραφέτι που μου έφερε ο ξάδερφός μου -ναι ναι ο παντομίμας- απ’ το οποίο, λέει, περνάει το σήμα μέσα από το ρεύμα και οι νεάτερνταλ σαν κι εμένα μπορούν πλέον να έχουν ίντερνετ στη σπηλιά τους. Δεν πειράζει αν δεν κατάλαβες, εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα. Αλλά πολύ με βόλεψε! Και να ‘μαι τώρα, όπως σε κάθε δακρύβρεχτη ιστορία με happy end που σέβεται τον εαυτό της, να μπορώ πλέον με ανωτερότητα να αναλογιστώ και τις καλές στιγμές αυτής της αποστολής -τινάζοντας το μαλλί με περισσή άνεση-. Σου έχω ετοιμάσει για bonus, λοιπόν, μία πρόχειρη λίστα με τα θετικά του να μην έχεις wifi στο δωμάτιο! Και μ’ αυτή θα σε αποχαιρετήσω και θα επιστρέψω στα γεννοφάσκια της νέας ηλεκτρονική μου ζωής. Καλό σαββατοκύριακο!

Θετικά του “bye-bye wifi” στο δωμάτιο

– Διάβασα πολλά βιβλία. Και περιοδικά. Ναι, από αυτά με τις σελίδες που τις γυρίζεις και τις μυρίζεις και τις χαίρεσαι. -Διάβασα στην εξεταστική. Πρώτη φορά κανονικά. -Έσωσα κάμποσα εγκεφαλικά κύτταρα από την ακτινοβολία του μόντεμ (το ασανσέρ μάλλον έχει βγάλει τον καρκίνο). -Ελλείψει ίντερνετ είδα όοολες τις παλιές φωτογραφίες στον υπολογιστή μου και γέλασα με την καρδιά μου (έκλαψα και λιγάκι). -Κοιμόμουν πιο νωρίς και δε μου γλίστραγε το κινητό στα μούτρα απ’ τη νύστα. -Τακτοποιούσα το δωμάτιό μου απ’ τα νεύρα μου που είχα ελεύθερη ώρα να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου -και δε μου την έτρωγαν πάσης φύσεως sites-. -Κατά συνέπεια, οργάνωσα πολύ καλύτερα το χρόνο που περνούσα στο διαδίκτυο. Ποιότητα και όχι ποσότητα, φίλη. -Ανακάλυψα τα wifi spots της Αθήνας. Καθώς και μερικά από τα πιο συμπαθητικά και ήσυχα μαγαζάκια με δωρεάν σύνδεση στο διαδίκτυο που μπορείς να δουλέψεις ανενόχλητος. -Βρήκα τα καλύτερα πακέτα κινητής τηλεφωνίας -και έκλεψα και ατάκες από τις διαφημίσεις τους χεχε-. -Θυμήθηκα τις μέρες που δεν είχαμε facebook και ζούσαμε. Με όλο το σώμα, εννοώ, όχι μόνο με τα ακροδάχτυλα… -Μετά από 5 χρόνια συναντήθηκα για πάνω από μία ώρα με τους γονείς μου. Είναι καλοί άνθρωποι, τελικά.