Αυτή την εβδομάδα μου έχει ανατατεθεί η πιο υπέροχη αποστολή: Να δώ για πέντε μέρες μόνο κλασικό κινηματογράφο! Οποιαδήποτε ταινία έχει κυκλοφορήσει μετά το 1965 απορρίπτεται αυτομάτως. Ας δούμε λοιπόν πως κύλισε η εβδομάδα μου…

DAY 1: Some like it hot (1959)

Αποφάσισα να ξεκινήσω την αποστολή μου, χειμερινό απογευματάκι Δευτέρας.  Έκατσα στο κρεβάτι μου, μου έφτιαξα ένα πράσινο τσάι, με κέρασα έναν κουραμπιέ και βυθίστηκα για κάτι περισσότερο από μία ώρα στις περιπέτειες του Joe και του Jerry. Στην ιστορία δύο μουσικών που αποφασίζουν να μεταμφιεστούν για να μπορέσουν να συμμετάσχουν σε μία γυναικεία μπάντα. Εκεί γνωρίζουν την Sugar (Merilyn Monroe) και τα ευτράπελα δεν αργούν να συμβούν.

Η ταινία είναι κωμωδία. Ή καλύτερα μια αισθηματική κομεντί, η οποία εκτυλίσσεται το 1929  στο Σικάγο και την Φλώριντα. Παρά το γεγονός ότι σήμερα οι ταινιές χρησιμοποιούν εντελώς διαφορετικό χιούμορ, μπορώ να πώ ότι γέλασα αρκετά με τις γκάφες των πρωταγωνιστών. Δεν υπάρχουν βρισιές, ενώ είναι φανερό ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στο πώς θα παρουσιαστούν τα διάφορα σεξουαλικά υπονοούμενα.

DAY 2: Casablanca (1942)

Την Τρίτη αποφάσισα να αλλάξω ρεπερτόριο και να δώ μια περισσότερο δραματική ταινία. Λαμβάνει χώρα τον χειμώνα του 1941, στην Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας κυνικός Αμερικάνος ιδιοκτήτης ενός νυχτερινού κλάμπ (Humphrey Bogart) συναντά μια πρώην ερωμένη του (Ingrid Bergman) εν μέσω του Β’Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εξελίξεις είναι απροσδόκητές.

Παρόλο που χρησιμοποιήθηκαν σκηνικά για να θεωρηθεί ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στο Μαρόκο, εγώ ένιωσα ότι βρισκόμουν εκεί. Εντύπωση μου έκανε, επίσης, το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών παρουσιάζονται τόσο «μοιραίοι», που δεν θα μπορούσαν να είναι υπαρκτά πρόσωπα.

DAY 3: Phycho (1960)

Την Τετάτρη το πρόγραμμα είχε θρίλερ και μάλιστα από τον μετρ του είδους τον Alfred Hitchcock. Η ταινία θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.

Η ιστορία ξεκινάει όταν μια γραμματέας κλέβει από την δουλειά της ένα μεγάλο ποσό και αποφασίζει να εξαφανιστεί. Στο δρόμο της σταματάει σε ένα απομονωμένο motel, όπου την εξυπηρετεί ένας αντρας (Anthony Perkins). Τα περίεργα ξεκινάνε όταν φανερώνεται η υποταγή του άντρα στην μητέρα του.

Η ταινία δεν έχει σκοπό να σε τρομάξει έντονα σε σημείο να θές να πεταχτείς από τον καναπέ όπως συμβαινει στις ταινίες τρόμου της εποχής μας. Πετυχαίνει κάτι πολύ σημαντικότερο. Να δημιουργήσει ένα αίσθημα φόβου καθόλη την διάρκεια, το οποίο κλιμακώνεται μέχρι το τέλος της ιστορίας.

DAY 4: Breakfast at Tiffany’s (1961)

Την Πέμπτη επέστρεψα σε ρομαντική ταινία. Σε αυτήν, η Holly (Audrey Hepburn), μια νεαρή κοπέλα, φαινομενικά κοινωνική, γνωρίζει έναν γειτονά της. Γινονταί φίλοι και σιγά σιγά ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον.

Η ταινία μου προκάλεσε μια νοσταλγία χωρίς καν να έχω μεγαλώσει σε εκείνη την εποχή ή να έχω επισκεφτεί ποτέ το Μανχάτταν. Ακόμα, η χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών ήταν συγκλονιστική.

Fun fact: Η ταινία μας δίνει ένα σημαντικό μάθημα μόδας. H Holly σε πολλά σημεία φοράει το ίδιο μαύρο φόρεμα. Το κάνει να μοιάζει διαφορετικό χάρη στα αξεσουάρ που αλλάζει.

DAY 5: Mary Poppins (1964)

Αποφάσισα να ολοκληρώσω την αποστολή μου με μια ταινία που σημάδεψε τα Χριστούγεννα όλων μας σαν παιδιά.

Για όσους δεν την γνωρίζουν, η υπόθεση έχει ως εξής: Μια «μαγική» νταντά (Julie Andrews) προσπαθεί να φέρει τα παιδιά που προσέχει, πιο κοντά με τον πατέρα τους, μέσα από τραγούδια και διάφορες περιπέτειες.

Τελικά συμπεράσματα

Επειτα από πέντε μέρες κλασικού κινηματογράφου, μαγεύτηκα τόσο που δεν έχω σκοπό να σταματήσω άμεσα να βλέπω παλιές ταινίες.

Δίνουν την εντύπωση πολύ προσεγμένων δουλειών παρά το γεγονός ότι είχαν σκοπό το κέρδος.

Οι γοητευτικοί ηθοποιοί, τα όμορφα ρούχα, τα σκηνικά, οι διαλογοι δημιούργουν μοναδικές ταινίες.

Ακόμα και σήμερα είναι επίκαιρες.

Φέρνουν το παραμύθι στην σημερινή πραγματικότητα.