Και βασικά τί ώρα χτυπάει; Το πρωί για να του βάλεις διπλό snooze ή το απόγευμα που έχεις χαλαρώσει με ένα διπλό cappuccino; Σε ξυπνάει απαλά και γλυκά ή επιτακτικά  τύπου ‘άντε να ‘πιάσεις’ παιδί. Δεν έχεις πολύ χρόνο. Σε λίγο θα κατεβαίνει ένα ωάριο το χρόνο!’;

Όταν ήμουν πιο κοντά στα 20 (και όχι όπως τώρα που είμαι πιο κοντά στα πρώτα –άντα) δούλευα σε ένα site, όπου όλες ήταν στα early 30s. Είχα κάνει χόμπι μου να τους λέω ατάκες όπως: ‘πώς και δεν έχετε κάνει παιδί ακόμα; Το ξέρετε ότι δεν προλαβαίνετε. Ότι θεωρείστε υπέργηρες σύμφωνα με την Ιατρική.’ Μιλάμε για το γλυκό θράσος της νιότης που απορώ που δεν με βρήκαν τεμαχισμένη στα στενά του Γέρακα. Γιατί είναι τέλειο να τσιγκλάς κάποιον όταν βλέπεις πόσο τον απασχολεί και το αντιμετωπίζει με τόσο μεγάλη σοβαρότητα.

Πρόσφατα είχα μια κουβέντα με ένα φίλο, ο οποίος ξέρει ένα σωρό 40αρες που λυσσάνε για παιδί, άσχετα που δεν έχουν ένα σύντροφο της προκοπής. Το οποίο έρχεται στη βασική μου απορία. Πώς είναι δυνατόν να επιθυμείς διακαώς ένα παιδί, όταν δεν έχεις τη σχέση (που την λες και ψιλοσημαντικό παράγοντα); Το ίδιο ακούω κι από δικές μου φίλες και γνωστές που είναι 30βάλε και άνω (πάλι καλά που έχει αυξηθεί ο μέσος όρος μητρότητας και δεν ακούς τα ίδια από τις 20άρες. Ακόμα κι αν είναι μόνες τους, μιλάνε για ένα βιολογικό ρολόι που σε κάνει να γυρνάς στην καφετέρια όταν βλέπεις μωρό στο διπλανό τραπέζι και να λες άχουτο μωρέ. Εγώ πότε θα γίνω μάνα;!’ Και ξαναγυρνάς στο smartphone να κάνεις stalking στο facebook γιατί ο τύπος που γνώρισες έχει κάτι περίεργες φωτογραφίες με κάποια άλλη!

Ξέρω τώρα τι σκέφτεστε. Ότι στα 20κάτι όλες τα ίδια λένε και ‘άμα δεν ξέρεις μην μιλάς και τέτοια’. Σύμφωνοι, δεν θα διαφωνήσω εντελώς, αλλά υπάρχει κάτι που λέγεται ‘δεν ξέρω τι μου γίνεται και θέλω ένα παιδί ως υποκατάστατο για όλα τα άλλα που μου λείπουν και έτσι δεν θα με κατηγορήσει κανείς. Άσε που θα χαρεί και η μάνα μου που με κοιτάει απαξιωτικά που θα φτάσω στην εμμηνόπαυση πριν πω κύμινο και παιδί δεν θα κάνω και σε γηροκομείο θα καταλήξω’. Έλα μην ντρέπεσαι. Μια τέτοια σκέψη την έχεις κάνει. Και βασικά ναι, αν νιώθεις ότι αυτό που λείπει για να κάνει τη ζωή σου καταπληκτική, (είτε έχεις σχέση είτε όχι), τότε υπάρχει πρόβλημα. Διαφορετικό και βαθύτερο από αυτό που νομίζεις και χρειάζεται διερεύνηση. Για το καλό σου βασικά. Επίσης, μην ξανακούσω για μητρικό ένστικτο που έχουν όλες οι γυναίκες, διότι δεν ισχύει. Σας το λέω και από επιστημονική άποψη. Δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Είναι επίκτητο και προφανώς δεν το έχουν όλες. Για να μην σου πω ότι δεν το διαθέτουν οι περισσότερες. Άρα, μην περιμένεις να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι, επειδή θα κάνεις παιδί. Τα παιδιά όντως αλλάζουν τον άνθρωπο, πολλές φορές όμως προς το χειρότερο. Και αν δεν ξέρεις τους λόγους για τους οποίους το θες, μη πάρεις επιπόλαιες αποφάσεις. Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι ‘παίζουμε παίζουμε παίζουμε, όταν το βαριέμαι το βάζω στην ντουλάπα και αν είναι τυχερό θα βγει στην Νάρνια’. Είναι πολλά περισσότερο από το ισχυρό εγώ σου…

Και φυσικά, υπάρχει και η άλλη κατηγορία. Οι γυναίκες που δεν νιώθουν καμία τέτοια ανάγκη, έχουν άλλα όνειρα, τα αγαπούν αλλά ως θείες και νονές και πολύ συνειδητά απέχουν από το σπορ… όχι αγάπη μου γλυκιά, εδώ δεν έχει τέτοια. Αν δεν έχεις γυναικολογικό πρόβλημα, ΟΦΕΙΛΕΙΣ στην κοινωνία να τεκνοποιήσεις και θα στα μεγαλώσει η μάνα σου μωρέ. Αχάριστη!

Αν το σκεφτείς, είναι τραγικό πόσες γυναίκες μπαίνουν σε αυτή τη θέση και βρίσκονται με παιδιά και σκυλιά, απλά επειδή οι άλλοι τις πείθουν ότι είναι τρελές που δεν θέλουν οικογένεια, ειδικά αν έχουν βρει ένα καλό παιδί. Και τα δόλια τα παιδιά μεγαλώνουν με μαμάδες που δεν νιώθουν και πολύ μαμάδες, αλλά εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να είναι στο δρόμο και να ζητιανεύουν στα φανάρια. Και τυχερά είναι. Καταλάβατε τώρα τι χαμός μπορεί να γίνει άμα δεν ξέρεις τι θες και ακολουθείς κοινωνικές και παραδοσιακές επιταγές. Γιατί κάνεις αυτό που πρέπει, αλλά μετά;!

Το ζητούμενο δεν είναι να σταματήσουν οι γέννες και οι οικογένειες και όλα αυτά τα όμορφα. Το θέμα είναι η αυτογνωσία. Να αναγνωρίζεις και να σέβεσαι τις ανάγκες σου. Τελικά όλα εκεί καταλήγουν, έτσι; Αν δεν μάθεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν θα το κάνει άλλος για σένα. Κι επιτέλους, πότε θα αρχίσεις να κάνεις αυτά που θες εσύ; Νομίζεις ότι σε περιμένει δεύτερη ζωή; Γελώ γελώ, σαν την Κρουέλα Ντεβίλ γελώ.