Χριστούγεννα 1996. Εγώ στο γράμμα μου για τον Άγιο Βασίλη είχα γράψει καθαρά πως θα ήθελα ένα συναρμολογούμενο κάστρο- ναι, τη θηλυκή πλευρά μου την ανακάλυψα κάπου στα είκοσι. Δεν ξέρω πως, αλλά αντί για το πολυπόθητο κάστρο βρέθηκα με έναν ξανθό, γαλανομάτη μπέμπη εκείνο το καλοκαίρι του ’97. Και αυτό μάλιστα κατέφθασε και καταγεγραμμένο σε κασέτα -όσοι έχετε άγνωστες λέξεις λόγω χάσματος googλάρετε- με τη φωνή του Αγίου να λέει: «Το δώρο σου για φέτος είναι ο αδελφός σου, όπως ακριβώς τον ζήτησες».
Ο μπέμπης αυτός είναι ένας 23χρονος άντρας και πλέον είναι ο προστάτης μου, το στήριγμα και μελλοντικά εκείνος ο θείος των παιδιών μου που θα ναι πιο παιδί κι από τα ίδια.
Η εισαγωγή αυτή δεν έγινε για να σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία, αλλά για να εξηγήσει περισσότερο την επόμενη ιστορία.
«Πω πω είναι φοβερό πως φαίνεται πως έχεις αδελφό…». Την πρώτη φορά που μου το πέταξε αυτό η φίλη μου δεν κατάλαβα αμέσως τι κουβαλούσε από κάτω. Μετά από άπειρα ξενύχτια και μια πιο προσεκτική παρατήρηση, το ανακάλυψα. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση μοναχικά τα μοναχοπαίδια. Είναι βαθιά ευαίσθητα και αναγκαστικά εκτιμούν παραπάνω την οποιαδήποτε επαφή. Σημείωσα τέσσερις φράσεις κλειδιά, σε ανύποπτο χρόνο, το ονόμασα εξομολόγηση. Πράγματα που δεν θα μου τα έλεγε ποτέ αν τη ρωτούσα.
«Θέλω τον χώρο μου»
Ναι όλοι μας τον θέλουμε και αυτό είναι το υγιές. Τα παιδιά όμως που έχουν μάθει να έχουν το δικό τους δωμάτιο, τα δικά τους παιχνίδια, τα δικά τους ρούχα και όλα αυτά χωρίς καταστροφές και απώλειες, δεν μπορούν να συλλάβουν τι θα πει να είσαι όλη μέρα με κάποιον στον ίδιο χώρο. Προσοχή όμως. Αυτή τους η ανάγκη δεν ισοδυναμεί με εγωισμό ούτε σημαίνει ότι δεν μοιράζονται. Ίσα ίσα που θα σου δώσουν τα πάντα, ανιδιοτελώς. Γιατί απλά δεν ξέρουν ακριβώς το παίρνω και δίνω. Το κάνουν από ένστικτο. Από την άλλη όμως έχουν μάθει να μένουν μόνα τους. Τους αρέσει αυτό, ξέρουν να περνάνε καλά με τον εαυτό τους. Σημαντική κατάκτηση αν με ρωτάς. Δεν θα τολμήσουν ποτέ να το πουν μπροστά σε κόσμο, αν τους νοιάζεσαι και είναι φίλος ή φίλη σου θα το δεις στο σώμα τους, μαγκώνεται. Την επόμενη φορά καν’ τους ένα νόημα και βγάλ’ τους από τη δύσκολη θέση.
«Μιλάω στον εαυτό μου»
Αυτό το φαινόμενο συνήθως εμφανίζεται σε δύο βερσιόν. Ο ένας τρόπος γίνεται συνήθως σε μορφή μακροσκελούς μονολόγου ο οποίος έχει απεύθυνση αποκλειστικά τον εαυτό τους, άσχετα αν προσποιούνται ότι το κάνω τώρα που είσαι και εσύ εδώ. Να σου πω κάτι; Το ίδιο θα έκαναν και αν έλειπες. Καλλιτεχνικές φύσεις, τους αρέσει να τραβάνε την προσοχή αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Το έκαναν από μικρά, είχαν ακόμα και φανταστικούς φίλους ή έτσι τους ονόμαζαν γιατί ουσιαστικά είχαν τον εαυτό τους. Εξ’ ου και η ακλόνητη σχέση που έχτισαν μαζί του.
Η άλλη μορφή είναι πιο διασκεδαστική, δεν θα σου παραδεχτούν ποτέ ότι είναι αλήθεια αλλά γίνεται ως προβολή του εαυτού τους σε εσένα. Για παράδειγμα, μια συμβουλή, ένα «πρόσεχε», μια ανησυχία, ένας φόβος που ίσως δεν έχει να κάνει τόσο με εσένα αλλά με τον ίδιο τους τον εαυτό. Εκείνοι θα ισχυρίζονται ότι εσύ είσαι στο επίκεντρο του θέματος. Καν’ τους το χατίρι και μην τους χαλάσεις ποτέ τη ψευδαίσθηση αυτή.
«Φοβάμαι»
Δεν θα σχηματιστεί στα χείλη τους ποτέ. Ούτε σαν παιχνίδι. Ποτέ. Υπάρχει όμως σε κάθε τους απόφαση, σε κάθε επιλογή τους. Είναι πάντα «στρατιώτες» σε αυτό που θα επιλέξουν τελικά να κάνουν, ίσως επειδή έχουν όλη την ευθύνη πάνω τους, δεν μοιράζονται με κανέναν τα λάθη τους. Εγώ πολλές φορές ξεμπερδεύω με ένα: «Εγγόνι θα δεις πρώτα από τον μικρό» και λήγει η συζήτηση. Εκείνοι δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Αυτή η υπερπροσπάθεια να τα καταφέρουν σε όλα σε συνδυασμό με την υπερπροστατευτικότητα των γονιών τους τους κάνει να ανεβάζουν πολύ ψηλά τον πήχη για τον εαυτό τους, να μην συγχωρούν κανένα λάθος. Τι κρύβεται από κάτω; Ένα τεράστιο φοβάμαι. Να μη χάσω, να μην κάνω λάθη, να μην απογοητεύσω και να μην απογοητευτώ. Να μην μείνω μόνος.
«Σ’ αγαπάω»
Ίσως και το πιο ειλικρινές που θα ακούσεις σε όλη σου τη ζωή. Ατόφιο, καθαρό και χωρίς πολλές σάλτσες. Θα ειπωθεί κατά τη διάρκεια μιας άσχετης συζήτησης, σε εντελώς ανύποπτο χρόνο. Θα ναι τόσο συγκλονιστικά αληθινό που θα σε σοκάρει. Αν κατάφερες να το εκμαιεύσεις είτε είσαι φίλος είτε ερωτικός σύντροφος, μην το πετάξεις. Μη το θεωρήσεις δεδομένο. Είναι η πιο αυστηρή Επιτροπή Ανθρωπίνων Σχέσεων. Είναι επιλεκτικοί και εμπιστεύονται σπάνια. Αν όμως καταφέρεις να μπεις στον κόσμο τους δεν υπάρχει περίπτωση να σε διώξουν από εκεί. Το κατάφερες, το κέρδισες, πέρασες στ’ αλήθεια πολλά τεστ- χωρίς να το γνωρίζεις- αλλά τώρα είσαι εκεί, μέσα.
Θες μια συμβουλή; Μην τους δείξεις ποτέ ότι είναι κάτι άλλο, ότι μεγάλωσαν διαφορετικά από εσένα που έχεις να διηγηθείς τσακωμούς, μονοιάσματα, εκδρομές και μπουγέλα με τα αδέλφια σου. Εκείνοι έχουν κάτι που εσύ πιθανότατα δεν το έχεις “δουλέψει” ακόμα. Δέχονται τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι.
Υγ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη φίλη, αδελφή μου πια και μέντορα μου στη ζωή και στο θέατρο. Σ’ αγαπάω και σ’ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.
