Μου λείπεις σήμερα… Πολύ. Αλλά δεν μπορώ να σου το πω, δυστυχώς. Δεν πιστεύω ότι σε νοιάζει, επειδή είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις, με ξέρεις πολύ καλά.
Όμως, η στάση που επιλέγεις να κρατήσεις είναι αυτή του ξέγνοιαστου τύπου που «ξαναβρήκε τη χαμένη του παιδικότητα», τώρα που δεν έχει εμένα να τον «πιέζω». Γέλασα πολύ με αυτό, να ξέρεις.
Και ποιος να σε κατηγορήσει που θες να είσαι μόνος; Επιλογή είναι, που οφείλω να τη σεβαστώ. Τρία χρόνια ήταν αυτά, δεν τα λες και λίγα. Άλλωστε εγώ το έληξα, άσχετα αν όλες οι μετέπειτα κινήσεις μου ούρλιαζαν ότι θέλω να το πάρω πίσω επιτόπου.
Με το ζόρι, δεν σε θέλω. Αλλά με πληγώνει αφάνταστα αυτό που μου δείχνεις. Το απόλυτο τίποτα δηλαδή. Σε όποιον και να μιλήσω για μας, θα μου πει πως και η έλλειψη ενδιαφέροντος είναι ξεκάθαρη δήλωση από μόνη της.
Δεν με θες. Δεν μας θες
Επειδή εγώ σε ξέρω, διαφωνώ. Τουλάχιστον, διαφωνούσα. Πολύ έντονα στην αρχή, αλλά όσο περνάει ο καιρός με πείθουν (και με πείθεις και συ) όλο και περισσότερο. Κι αυτό το ξέρεις κατά βάθος. Και πάλι δεν κάνεις τίποτα. Κρύβεσαι πίσω από τη δικαιολογία, ότι αυτόν τον καιρό θες να σαι ξέγνοιαστος και δηλώνεις πως ότι και να κάνεις τώρα, με όποια και να το κάνεις, δεν θα έχει σημασία, πως το επόμενο πρωί μπορείς να το τελειώσεις χωρίς καμία επίπτωση μέσα σου. Γιατί, όπως λες, με μένα δεν θα μπορούσες ποτέ να το κάνεις αυτό. Εγώ πάω «πακέτο» με υποχρεώσεις και δεσμεύσεις που εσύ δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, λες.
Κάνεις τεράστιο λάθος
Κάθε μέρα που περνάει, απομακρύνεσαι. Όποια γυναίκα περάσει από τη ζωή σου και από το κρεβάτι σου, σε τοποθετεί άλλο ένα βήμα μακριά από εμένα. Και δεν θα με πείραζε αν σου είχε τελειώσει το μεταξύ μας, ίσα ίσα, θα ήταν και φυσιολογικό. Αυτό που κάνεις όμως, χωρίς να το καταλαβαίνεις, είναι να μας σκοτώνεις λίγο λίγο.
Πού το ξέρω; Κάνω το ίδιο, αλλά εγώ δεν έχω επιλογή
Αναλώνομαι, αγάπη! Όσο και να θέλω να διατηρήσω άθικτα αυτά που νιώθω για σένα και για μας, κάθε φορά που σκέφτομαι κάποιον άλλο, σε κάθε φιλί που μου κλέβει κάποια περαστική παρουσία στη ζωή μου, σε κάθε γέλιο μου που δεν θα είναι βεβιασμένο και κάθε φορά που θα μοιραστώ το σώμα μου, είναι χρόνος που σε ξεχνάω. Καμιά φορά μπορεί να περάσουν και μέρες και να μη μου περάσεις από το μυαλό. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός σου εξαρχής, αν ήταν, συγχαρητήρια, δουλεύει!
Δεν σε εκβιάζω, προς Θεού. Δεν θα είχε νόημα. Δεν ξέρω καν αν θα φτάσουν στα χέρια σου αυτές οι γραμμές. Τα νιώθω όμως όλα αυτά, πάνε να με πνίξουν τα ανείπωτα ώρες ώρες.
Εύλογη απορία είναι το «Ο,τι θυμάσαι χαίρεσαι έτσι;». Μα δεν το ξεχνάω και ποτέ εντελώς. Είναι σαν το διαλυμένο σου γόνατο. Θα σου ρίξει πού και πού κάτι σουβλιές που θα διπλώνεσαι στα δύο. Αυτό. Αυτό ακριβώς.
Θες λίγο η βροχή σήμερα; Θες οι Dire Straits που έπαιξε το ραδιόφωνο; Θες ο ανάδρομος; Διάλεξε και πάρε. Το μόνο που ξέρω πλέον είναι ότι κουράστηκα. Με έχει κουράσει ο ίδιος μου ο εαυτός, γιατί το ζω μόνη μου. Και ξέρεις τι μωρέ, δεν είμαι φτιαγμένη για να είμαι μόνη μου. Κι ας με χαρακτηρίσεις αδύναμη γι’ αυτό, ποσώς με απασχολεί.
Και να σου πω και κάτι; Εσένα θέλω
Όσο περισσότερο κόσμο γνωρίζω, τόσο πιο σίγουρη είμαι. Είχα μία επιφύλαξη, μήπως όλο αυτό είναι απλά το πείσμα μου (γιατί και γω με ξέρω), αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Δεν μπορώ να σου τα πω όλα αυτά. Έχουν περάσει μόνο πέντε μήνες, αλλά νιώθω σαν να έχουν περάσει δεκαετίες. Όλοι μου λένε πως όλο αυτό παίρνει χρόνο, πως ο Χρόνος γιατρεύει και γίνομαι έξαλλη κάθε φορά που το ακούω. Δεν χρειάζομαι χρόνο, απόσταση χρειάζομαι. Απόσταση μπας και ξεχαστώ. Γιατί να ξεχάσω αποκλείεται.
Θα σε ξαναδώ και όλα θα είναι εκεί, όπως ακριβώς τα άφησα. Τα μάτια σου που έχουν άλλο φως όταν με κοιτάνε, το χαμόγελό σου που αγγίζει και την πιο καλά κρυμμένη χορδή μέσα μου, η αγάπη που βλέπω στο βλέμμα σου. Απλά θα με κοιτάξεις και θα είναι σαν να με αγαπάς από την αρχή.
Δεν μπορώ να σου πω τίποτα από όλα αυτά. Γιατί φοβάσαι να τολμήσεις το «μαζί».
Σήμερα μου λείπεις. Πολύ.
