Το να μιλήσω για το ζώδιο μου το βρήκα τόσο αμήχανο όσο το να μιλήσω για εμένα. Βέβαια, αρκετές φορές όταν γνωρίζω κάποιον και μου ζητά να μιλήσω για εμένα, ξεκινάω λέγοντας “Ε, είμαι η Ισμήνη και είμαι Υδροχόος”.

Δεν ξέρω γιατί το λέω αυτό. Αν είναι μια προσπάθεια να σπάσει ο πάγος της αμηχανίας με μια τόσο χαζή δήλωση, όσο το να πει κάποιος τι ζώδιο είναι, ή αν είναι μια ασυνείδητη δήλωση ταυτότητας. “Είμαι Υδροχόος”.

Τώρα θα μου πείτε “δεν ξέρεις γιατί αλλά το κάνεις;”. Και θα σας απαντήσω “ξέρετε πολλούς Υδροχόους που ξέρουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν;”

Δεν ξέρουμε αλλά το κάνουμε.

Δεν ξέρουμε γιατί τα μαλλιά μας δεν μοιάζουν με των άλλων ανθρώπων ακόμα κι αν έχουμε πάει στο καλύτερο κομμωτήριο της πόλης αλλα αυτά παραμένουν άτσαλα.

Δεν ξέρουμε γιατί δεν θα ρωτήσουμε ποτέ κάποιον την γνώμη του για να αγοράσουμε κάτι, ούτε ξέρουμε γιατί δεν ρωτάμε ποτέ κανέναν αν “πάει αυτό με αυτό;” όταν ντυνόμαστε. Απλά θα αγοράσουμε το οτιδήποτε μας αρέσει κι ας είναι το πιο άσχημο ή άχρηστο πράγμα του πλανήτη, και θα φορέσουμε ό,τι βρούμε μπροστά μας “πάει δεν πάει”. Δεν μας νοιάζει αν πάει. Εμάς μας πάει.

Δεν ξέρουμε “τι έχουμε”, από οικονομικής άποψης. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Δεν ξέρουμε τι έχουμε στην τσέπη μας, στο πορτοφόλι μας, στην τράπεζα. Όσοι από εμάς έχουν κάποιο λογαριασμό στην τράπεζα, όσοι έχουν πορτοφόλι. Οι περισσότεροι όσα λεφτά έχουμε είναι στην τσέπη μας, τσαλακωμένα εννοείται ή πεταμένα μέσα στην τσάντα μας. Μπορεί να μην ξέρουμε τι έχουμε αλλά όσα έχουμε τα έχουμε και για τους άλλους.

Θα μας γνωρίσεις εύκολα. Συνήθως εκτός από τα περιέργα μαλλιά μας και το ιδιαίτερο ντύσιμο μας θα μας γνωρίσεις γιατί μέσα σε μια παρέα θα είμαστε εμείς που θα μοιάζουμε να έχουμε ένα φως πάνω από το κεφάλι μας και να το πηγαινοφέρνουμε.

Μην σας φανεί “ψωνίστικο” αυτό. Ξέρετε καλύτερα από εμάς πως σε μια οικογένεια, σε μια παρέα, σε μια δουλειά, σε μια σχέση είμαστε εμείς που θα είμαστε “η ψυχή της παρέας”, που θα κάνουμε τους άλλους να γελάσουν, να έρθουν σε εμάς να συζητήσουν κάποιο πρόβλημα τους, να μας εμπιστευτούν κάτι, να ζητήσουν την γνώμη μας. Και αστεία θα πούμε, και “αυτιά” θα γίνουμε, και “ντουλάπες” να κρυφτούν μυστικά, και με λογική και επιχειρήματα θα πούμε την γνώμη μας χωρίς να θέλουμε να πούμε στον άλλο τι να κάνει. Θα μας δεις να πηγαινοφέρνουμε με αρκετή άνεση το φως αυτό όταν βρισκόμαστε με πολλούς με την ίδια άνεση που θα το “σβήσουμε” για να μείνουμε μόνοι. Μπορεί να είμαστε με πολλούς αλλά νιώθουμε μόνοι μας, μπορεί να είμαστε μόνοι μας και να νιώθουμε πολλοί.

Και καμιά φορά δεν το αντέχουμε αυτό το “πολλοί” και “πολύ” που είμαστε. Και απορούμε γιατί δεν είμαστε σαν τους άλλους ανθρωπους. Γιατί δεν ψάχνουμε την ευτυχία σε πράγματα και καταστάσεις που ψάχνουν οι άλλοι άνθρωποι; Γιατί μας αρκεί να διαβάσουμε ένα βιβλίο, τα απορρυπαντικά, τις οδηγίες χρήσεως των φαρμάκων, ή να ανέβουμε στην ταράτσα προσπαθώντας να δούμε και να μετρήσουμε τα αστέρια, να έχουμε “υιοθετήσει” ένα μυρμήγκι και να το παρατηρούμε κάθε μέρα, να ζωγραφίζουμε πίνακες χωρίς να ξέρουμε να ζωγραφίζουμε, να μαγειρεύουμε χωρίς συνταγές παρά με ό,τι μας έρθει στο κεφάλι και όλα αυτά να μας γεμίζουν; Δεν ξέρουμε γιατί είμαστε έτσι.

Έτσι γεννηθήκαμε.

Και καμιά φορά αναρωτιόμαστε “τι κάνουμε λάθος;” Τι κάνουμε λάθος και νιώθουμε πως δεν μας καταλαβαίνει κανείς, τι κάνουμε λάθος και νιώθουμε ή είμαστε μόνοι μας.

Δεν ξέρουμε. Καμιά φορά, όταν δεν προσπαθούμε να σώσουμε τα δάση του Αμαζονίου, τα αδέσποτα της γειτονιάς, την γειτόνισσα που υφίσταται οικογενειακή βία, όταν δεν προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να χτιστεί τζαμί δίπλα σε χριστιανικό ναό γιατί ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε προασπιζόμαστε το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει και να προσεύχεται, μπορεί και να ασχοληθούμε λίγο με τον εαυτό μας. Λιγότερο σε βάθος απ’οτι ασχολούμαστε με τους άλλους.

Είμαστε δίκαιοι, και θέλουμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Μπορεί να μην γράφουμε την λίστα του σούπερ μάρκετ αλλά ξέρουμε απέξω την λίστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μπορεί να έχουμε και κάποιον γνωστο στον Ο.Η.Ε. Θα υπερασπιστούμε τον αδύναμο, τον αδικημένο και πραγματικά απορούμε γιατί δεν το κάνουν και οι άλλοι αυτό. Γιατί δεν νοιάζονται για τις ανάγκες του άλλου, για την προστασία του περιβάλλοντος, για ένα λουλούδι που κόπηκε κάπου στην Κίνα και επηρεάζει τον πλανήτη, γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους να παραπονεθούν για την απόλυση του λογιστή της γειτονιάς τους, γιατί δεν λένε στον εργοδότη τους “μίλησες άσχημα στον Κώστα”.

“Οι Υδροχόοι” θα σώσουν τον κόσμο”, το έχετε διαβάσει και το έχετε ακούσει αυτό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι ο Μπατμαν είναι υδροχοος. Μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, με την λογική μας, με την δικαιοσύνη μας, με τον ανθρωπισμό μας. Με τα “οράματα” που βλέπουμε για το κοινό καλό, με την εφευρετικότητα μας, την κατανόηση  και την ικανότητα μας να βρίσκουμε λύση εκεί που οι άλλοι βρίσκουν πρόβλημα.

“Με την λογική” είπα; Καλά είπα.

Έχουμε λογική. Για τους άλλους. Γιατί για εμάς δεν έχουμε. Ενώ έχουμε ένα πολύ οργανωμένο σχέδιο για την ανθρωπότητα για τον εαυτό μας έχουμε χάος. Χάος στα συρτάρια μας, στο αυτοκίνητο μας, στην ζωή μας. Ενώ αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του άλλου συχνά δεν ακούμε καν τις δικές μας. Δεν τις βλέπουμε καν. “Δεν έχω ανάγκη εγώ”, θα πούμε. Και θα το πιστέψουν οι άλλοι. Γιατί μπορεί να θέλουμε να ακούμε τους άλλους αλλά αλλά σπάνια, σχεδόν ποτέ δεν θα μιλήσουμε για εμάς. Σπάνια θα πούμε  “έχω ανάγκη”, αλλά όταν θα το πούμε θα είναι επιτακτική ανάγκη. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα παγωτό. Φαινομενικά.

Και θα χαλάσουμε τον κόσμο για αυτό το ένα παγωτό. Γιατί μπορεί να μην δίνουμε για να πάρουμε αλλά όταν θέλουμε ένα παγωτό θέλουμε κάποιον να μας δώσει το παγωτό αυτό. Τώρα.

Βασικά πολλές φορές γενικά έχουμε μόνο για τους άλλους. Λεφτά, χρόνο, διάθεση, αισθήματα, δύναμη. Κι ας μας λένε αναίσθητους και ανθρώπους χωρίς συναισθήματα.

Συναισθήματα έχουμε. Το έχουμε αυτό το “συν-“, γενικά. Αισθήματα για τον εαυτό μας μπορεί να νομίζετε και να νομίζουμε κι εμείς οτι δεν έχουμε, αλλά αρκετές φορές είμαστε πολύ απασχολημένοι με τους άλλους, να τους γνωρίσουμε, να τους βοηθήσουμε, να τους ανακαλύψουμε, να τους μιλήσουμε, να τους ακούσουμε που συχνά ξεχνάμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Ή μάλλον το αποφεύγουμε. Ή μάλλον νομίζουμε οτι δεν το έχουμε ανάγκη. “Εγώ μπορώ”, λέμε. Ή καλύτερα νομίζουμε.

Όσο δελεαστικό μας φαίνεται να ασχοληθούμε με κάποιον άλλο και να μάθουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια για εκείνον, άλλο τόσο αποφεύγουμε να το κάνουμε για τον εαυτό μας.

Και μπορεί να πέσουμε σε κατάθλιψη επειδή κάποιος δεν μας έδωσε το παγωτό που ζητήσαμε. Γιατί δεν κατάλαβε την ανάγκη μας. Γιατί γενικά είμαστε του “πολύ”, πολύ νοιάξιμο, πολύ ενδιαφέρον, πολύ χιούμορ, πολλές ιδέες, πολύ φαντασία, πολύ “πάρε”, αλλά τα λίγα μας συγκινούν και μας αρκούν, ένα παγωτό, μια έκπληξη χωρίς λόγο, μια πίτσα αντί για ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα “είδα αυτό και σε σκέφτηκα, στο πήρα”. Κι ας είναι “αυτό” μια στολή εσκιμώου.

Του “πολύ” είμαστε. Κουβέντα, ανάλυση, πρόκληση στον άλλο για να δούμε αντιδράσεις, για να δούμε πώς σκέφτεται, τι σκέφτεται, τι νιώθει. Αλλά από την άλλη επανάσταση συχνά χωρίς λόγο, εμμονή στην λεπτομέρεια, “κυνισμός” που εμείς το θεωρούμε απλά “λέμε τα πράγματα με το όνομα τους”,  κυκλοθυμία. Εκεί που θα γελάμε εκεί θα στεναχωρηθούμε γιατί θα θυμηθούμε κάτι που έγινε στην Δευτέρα δημοτικού, ή γιατί θυμηθήκαμε πως είδαμε έναν ζητιάνο στο μετρό, ή γιατί ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί το φάρμακο για τον καρκίνο, ή μπορεί “απλά” να μην ξέρουμε γιατί αλλάξαμε διάθεση ξαφνικά, γιατί “κατεβάσαμε ρολά”, γιατί αποτραβηχτήκαμε στον δικό μας, μακρινό, αλλόκοτο κόσμο σαν τον κόσμο που ο Υδροχόος Λούις Κάρολ ο συγγραφέας της “Αλίκης στην χώρα τον θαυμάτων”, έβαλε την Αλίκη του.

Του “πολύ” λοιπόν. Του “έντονου”. Αν ξέρετε κάποιον Υδροχόο θυμηθείτε κάποια στιγμή που μαλώσατε μαζί του. Όσο “πολύ” υπομονετικός φάνηκε στην αρχή του τσακωμού, θυμηθείτε πόσο πολύ φώναξε κάποια στιγμή κατα την διάρκεια του τσακωμού. Πόσο πολύ μπορεί να έβρισε θεούς και δαίμονες στην αρχή, γιατί δεν ήθελε να βρίσει και να πονέσει εσάς, και ποσό πολύ είπε μια κουβέντα που σας πόνεσε ενώ κοπανούσε την πόρτα για να φύγει.

Δεν το έκανε επίτηδες αυτό. Δεν ήθελε να σας πονέσει, ούτε και να σας εκδικηθεί. Ήθελε απλά να έχει την τελευταία κουβέντα. Ποτέ δεν θα εκδικηθεί κάποιον ένας Υδροχόος. “Ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν”, αυτό πιστεύει. Κι όπως μπορεί να μείνει για πάντα με κάποιον άνθρωπο για το “λιγο” που του έδωσε έτσι απλά θα φύγει και για το “λίγο” που του έκανε. Δεν θα εκδικηθεί φεύγοντας. Όσο κι αν αυτός που άφησε πονάει όταν βλέπει τον Υδροχόο που μέχρι πρόσφατα ασχολούταν μαζί του 24 ώρες το 24ωρο, νοιαζόταν, θαύμαζε να τα κάνει όλα αυτά για κάποιον άλλο. Δεν το κάνει επίτηδες αυτό ο Υδροχόος. “Απλά”, όπως θα πει, “έχασα το ενδιαφέρον μου”.

Και θα συνεχίσει να ενδιαφέρεται για κάποιον άλλο που δεν του στερεί την ελευθερία του, τον σέβεται, δεν τον εκμεταλλεύεται, ανέχεται αυτά τα “πάνω κάτω”, ακούει τις σιωπές του, ή και ακόμα ανοιγει την πόρτα για να την ξανακοπανήσει πιο δυνατά για να ακούσει αυτό το “μπαμ” ο Υδροχόος που πρώτος κοπάνησε την πόρτα για να φύγει γιατί έτσι μπορεί να καταλάβει ο Υδροχόος πόσα σκληρά φέρθηκε και θα καταλαβει την αλληλεπίδραση, το παιχνίδι με ίσους όρους και θα ανταποκριθεί στην πρόκληση. Πρόκληση θέλει, όχι ρουτίνα.

Γιατί ο Υδροχόος είναι αέρας. Αλλάζει, μεταβάλλεται. Του μιλάς του αέρα; Οχι, τον καταλαβαίνεις, τον αισθάνεσαι. Κι αυτό θέλει ο Υδροχόος, κάποιον να τον καταλάβει, να αισθανθεί πως δεν είναι απόμακρος, ψυχρός, απλησίαστος, πως δεν είναι “σνομπ”, απλά σε “μελετάει” και προστατεύει τον εαυτό του με αυτήν την φαινομενική απόσταση που κρατάει. Αυτήν την απόσταση που σπάει αν καταλάβει πως ο άλλος είναι εκεί για αυτόν. Πως αυτός που ειναι απέναντι του είναι “ο άνθρωπος του”. Είτε είναι φίλος, σύντροφος, οικογένεια, συνάδελφος. Και αν το νιώσει αυτό τότε θα πάρει το φως που εχει πάνω από το κεφάλι του και θα το βάλει πάνω από τα κεφάλια και των δύο. Και θα είναι μαζί με άλλους αλλά θα είναι σαν να είναι μόνοι τους, θα συνεννοούνται με ένα βλέμμα, με μια λέξη, χωρίς λόγια.

Ξέρω πως έχουμε πολλά “κακά. Πως αυτή η “απροβλεψιμότητα” δεν είναι ανεκτή απο όλους. Πως πολλές φορές οι “επαναστάσεις” μας επιφέρουν και δεινά. Πως μέσα στην υποκειμενικότητα και ανοχή μας στο άλλο και στο διαφορετικό είμαστε εξαιρετικά εμμονικοί για αρκετές απόψεις μας, δογματικοί ίσως και κάποιες φορές δεν αφήνουμε περιθώρια διαπραγματευσης. Αλλά αυτό όμως συμβαίνει για τις αρχές, τις αξίες μας και για ό,τι αφορά στον εαυτό μας. Πολλές φορές ζητάμε την γνώμη των ανθρώπων που θεωρούμε δικούς μας- ξέρετε τώρα αυτών των δύο στην καλύτερη περίπτωση- για να καταλήξουμε λέγοντας “ξέρω εγώ”. Πολλές φορές δεν θα πούμε “συγγνώμη, εκανα λάθος”, αλλά θα πούμε “ίσως έχεις δίκιο”, δεν είναι πως δεν θέλουμε να δώσουμε την ικανοποιήση στον άλλο, απλά δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας την “αδυναμία” να κάνουμε λάθος. Νιώθουμε δυνατοί αλλά θα χαρούμε πολύ κάποιος να μας δείξει τις αδυναμίες μας και να τις δεχτούμε.

Δεν αντέχουμε τις αγκαλιές. Μας πνίγουν. Νομίζουμε πως δεν τις έχουμε ανάγκη. Πολλές φορές κολλάμε στις λεπτομέρειες, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Αλλά χρειαζόμαστε λίγο χρόνο στην μοναξιά μας, στον καναπέ μας, πάνω στον ηλιακό θερμοσίφωνα στην ταράτσα για να σκεφτούμε και να ξαναδούμε το δάσος.

Κι όσο σκληροί και απρόσιτοι και να φαινόμαστε, όσο ρεαλιστές και κυνικοί, τόσο μπορεί και να περιμένουμε τον πρίγκηπα ή την πριγκίπισσα που σίγουρα δεν θα έρθει πάνω στο άσπρο άλογο, ούτε θα έχει κάστρα και παλάτια αλλά θα έρθει με τα πόδια για να μας δώσει ένα παγωτό και να μας πάρει από το χέρι για να πολεμήσουμε τους “κακούς” για να πολεμήσουμε την αδικία για να ανακαλύψουμε νέα πράγματα, νέες θεωρίες, νέες επιστήμες ίσως, να γκρεμίσουμε και να χτίσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να σώσουμε τους ελέφαντες, για να πάμε σε κάμπινγκ και σε πεντάστερα ξενοδοχεία, για να μας πει “αν δεν μπορείς εσύ, μπορώ εγώ”. Για να μας δώσει την αποκλειστικότητα που τόσο έχουμε ανάγκη μιας και εμείς προσφέρουμε αποκλειστικότητα σε όλους.

Αντιφατικά όλα αυτά Ε; Υποκειμενικότητα, δικαιοσύνη, αλτρουισμός, κοινωνικότητα, φιλία, ανθρωπισμός, επικοινωνία, εμπιστοσύνη, επανάσταση με αιτία, ευγένια, πρωτοτυπία από την μία και από την άλλη πείσμα, ισχυρογνωμοσύνη, επανάσταση χωρίς αιτία, αποκλειστικότητα, κτητικότητα, μοναξιά, απώλεια ενδιαφέροντος, κυκλοθυμία. Απρόβλεπτοι αλλά σταθεροί. Απρόβλεπτοι για τις ιδέες του σταθεροί για τους ανθρώπους. Όλους γενικά και για τους λίγους που ξεχώρησαν ειδικά.

Και μετά θέλει κάποιον να του φέρει ένα παγωτό, και να κάτσει να συζητήσει μαζί του για την παγκόσμια ειρήνη. Και αφού θα έχουν προβληματιστεί αρκετά με το θέμα της παγκόσμιας ειρήνης να του δείξει πως εκτός από το “άσπρο” και το “μαύρο”‘που θεωρεί πως υπάρχει μόνο ένας Υδροχόος, υπάρχει και το γκρι και να το ανακαλύψουν μαζί.

Ξέρετε, όσο και να δείχνουμε πως τα ξέρουμε όλα, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε όσα δεν ξέρουμε από κάποιον άλλο.

Πάλι “πολύ” ε;

Μπαίνουμε στον Υδροχόο;