Κλειδωμένη στο ντουλαπάκι του ντελίβερι μπόι, υπάρχει εδώ και 2-3 μήνες η ερώτηση της Κατερίνας σχετικά με το αν μπορεί να σε χωρίσει κάτι-οτιδήποτε από αυτόν που πραγματικά θες. Αν το ‘δεν μπορώ να είμαι μαζί σου’ είναι μια δικαιολογία ή αν κάποιες φορές όντως δεν μπορούμε να είμαστε με αυτόν που θέλουμε.

Κατερίνα, άκου προσεκτικά. Υπάρχουν δύο χιλιάδες διαφορετικοί δρόμοι σε αυτή τη ζωή όσον αφορά τα αισθηματικά μας. Οι 1.999 είναι λάθος δρόμοι και ο ένας είναι ο σωστός. Ο σωστός δρόμος επιτάσσει (επιβάλλει, βάλε όποιο ρήμα θες) να κυνηγάμε αυτό που θέλουμε. Μέχρι να το κάνουμε δικό μας ή μέχρι να ‘πεθάνουμε’ προσπαθώντας. Οι υπόλοιποι δρόμοι είναι χάσιμο χρόνου και ενίοτε χάσιμο του ίδιου μας του εαυτού. Δεν έχει πλάκα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς τους δρόμους μοιάζουν κάπως πιο βολικοί. 

Βέβαια, άπαξ και πάρεις το δρόμο αυτού που πραγματικά θες, σε προειδοποιώ ότι είσαι μόνη σου εκεί έξω. Καλό θα είναι να κουβαλάς κι ένα φυλαχτό μαζί, μπορεί να χρησιμεύσει. Αυτό που θέλουμε είναι συνήθως το πιο δύσκολο να κατακτήσουμε. Αυτός που θέλεις μπορεί ενδεχομένως να μην το ξέρει, να έχει σχέση, να έχει παιδιά ή να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τις άσπρες γραμμές του μαγιό σου που κάνουν αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα μετά από 4-5 κυριακάτικα μπάνια.

Εκεί είναι τα δύσκολα. Η ατάκα που έριξες στο τραπέζι, αυτό το ‘δεν μπορώ να είμαι μαζί σου’, προφανώς έχει εσένα ως παραλήπτη, άρα τη λέει κάποιος άλλος, τον οποίον θέλεις και θέλεις να σε θέλει πίσω. Άρα ξεκινάμε με δεδομένα ότι ξέρει ότι τον θες, ότι σε θέλει κι εκείνος και ότι κάτι εμποδίζει αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα απ’ το να γίνε ομορφότερη.

Κανονικά θα σου έλεγα ότι αυτές οι απαντήσεις δεν υπάρχουν και είναι ψέματα ή δικαιολογίες. Αλλά δυστυχώς πολύ πιο συχνά απ’ όσο προτιμάμε, είναι η πραγματικότητα. Ναι, φυσικά και γίνεται να σε θέλει κάποιος τρελά, αλλά να μην μπορεί να είναι μαζί σου. Όχι γιατί του επέβαλλε μια συναισθηματική τρόικα ή τίποτα τέτοιο, αλλά γιατί ο πόλεμος που κάνουμε με τον εαυτό μας είναι ο πιο δύσκολος. Ακριβώς γιατί ο εαυτός μας είναι πιο δυνατός από οποιονδήποτε ξέρουμε ή δεν ξέρουμε.

Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να αναγνωρίζουμε μόνο τα δικά μας μπερδέματα ως μπερδέματα. Κάποτε πρέπει να ακούσουμε και το αδιέξοδο του άλλου. Δεν είμαστε οι φωτεινοί παντογνώστες ούτε αυτοί που έχουν λυμένα τα προβλήματά τους. Γενικά, είμαστε τα προβλήματά μας.

Σε ενημερώνω ότι κι εγώ χλεύαζα αυτές τις ατάκες τύπου ‘θέλω, αλλά δεν μπορώ’. Εννοείται πως πολλοί βολεύονται πίσω από αυτές και μας κοροϊδεύουν μες στη μούρη μας, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που όντως λυγίζουν κάτω απ’ την πίεση του ‘δεν μπορώ να διαλέξω έναν δρόμο’.

Δεν είναι λιγότερο ανθρώπινοι από εμάς. Είναι εμείς οι ίδιοι, γι’ αυτό ας τους κατανοήσουμε περισσότερο. Όταν δεις ότι όλο αυτό σε χαλάει περισσότερο απ’ όσο σε φτιάχνει, κάνε τη χάρη σε σένα και πήγαινε παρακάτω. Αν (θες να) βλέπεις φως στο τέλος του τούνελ, συνέχισε. Σε στηρίζω σε όλα. 🙂