Είναι στο DNA του ανθρώπου να απογοητεύεται όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένει. Όταν αυτά που συμβαίνουν σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη γιατί είναι πικρά. Γιατί κάπου τελείωσε η ζάχαρη ή δεν πρόσεξες ποτέ πως δεν υπήρχε. Και νιώθεις ότι μάλλον πρέπει να αποσυρθείς. Το θέμα είναι όμως πότε θα κάνεις το comeback.

Όταν παίρνεις ένα ρίσκο και βγάζει σε αδιέξοδο. Όταν τελειώνει μια σχέση. Ή όταν απλά αντί για προαγωγή βρίσκεσαι χωρίς δουλειά. Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά που έχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη πίκρα να τα συνοδεύει. Όμως δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει σημασία είναι πως καταλήγεις ν’ αντιδράς όταν όλα γύρω σου πικρίζουν. Τα παρατάς, βάζεις τα κλάματα ή απλά ψάχνεις για ζάχαρη;

Πριν πέντε χρόνια ήμουν το μαύρο πρόβατο στην εταιρία που εργαζόμουν

Προσπαθούσα πολύ να αποδείξω πως ήρθα για να μείνω. Έψαχνα ιδέες, έμενα παραπάνω από το ωράριό μου, είχα καλές σχέσεις με τους συναδέλφους μου. Γενικά δεν υπήρχε φαινομενικά κάτι μεμπτό στην επίδοσή μου. Ωστόσο η άποψη του HR και των υπευθύνων της εταιρίας για μένα ήταν η χειρότερη. Και αυτό δεν άργησε να φτάσει στα αυτιά μου.

Είναι αυτή η στιγμή που απογοητεύεσαι τόσο για όση προσπάθεια έχεις κάνει ως τώρα. Η στιγμή που παίρνεις την κουτάλα και νομίζεις πως κάποιος μπέρδεψε τη ζάχαρη με το αλάτι. Και ίσως είναι καλύτερα να το ρίξεις στις μαργαρίτες.

Όσο λοιπόν η εξέλιξή μου –που δεν ήρθε ποτέ- κρεμόταν από μια παγιωμένη ατεκμηρίωτη άποψη, άλλο τόσο έμενα απαρηγόρητη. Έψαχνα ένα σημάδι να πιστέψω πως δεν είμαι μόνη που έχει αδικηθεί τόσο. Και πως τέλος πάντων αυτοί που προσπαθούν πολύ στη ζωή κάποια στιγμή την πετυχαίνουν τη λεμονάδα.

Την ίδια περίοδο που εγώ έσερνα τη βαριεστημένη μου πλέον εκδοχή από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν, στη γειτονιά μου είχε ανοίξει ένα μικρό take away καφέ. Κάποια πρωινά πριν τη δουλειά σταματούσα για να πάρω καφέ για το δρόμο. Ήταν καλός και με κέντριζε η όρεξη που έβλεπα στα μάτια των εργαζομένων. Η όρεξη για το καινούργιο. Αυτό το συναίσθημα της δημιουργίας.

Λίγες εβδομάδες αργότερα αυτό το take away έκλεισε. Κάποιοι είπαν ότι δεν είχε καλά προϊόντα. Κάποιοι άλλοι ότι είχε πρόβλημα με την άδεια ή πως όλη αυτή η ενέργεια ήταν κάποιο ξέπλυμα χρήματος.

Για να είμαι ειλικρινής στενοχωρήθηκα. Είχα ταυτιστεί αρκετά με την εικόνα που μου έβγαζε αυτό το μικρό μαγαζί. Ένιωθα πως είχαν έρθει για να μείνουν και πως η δική τους λεμονάδα θα ήταν η καλύτερα που θα δοκίμαζα κάποια στιγμή.

Όμως ανεξάρτητα απ’ ότι πίστευα εγώ, η γειτονιά και όλες οι άδικοι κριτές τούτου του κόσμου, αυτοί δεν παραιτήθηκαν ποτέ από το όνειρό τους. Απλά έκαναν ένα διάλειμμα. Μέχρι να δουν τι ήταν αυτό που πίκριζε τη συνταγή. Και όπως όλα τα πράγματα που γίνονται με μεράκι και σκληρή δουλειά το comeback δεν άργησε να έρθει.

Μόνο που αυτή τη φορά το σχέδιο ήταν πιο καλά οργανωμένο

Μόλις έκλεισαν ένα τρίμηνο δυνατής λειτουργίας τους αγόρασαν και το δίπλα κατάστημα που έμεινε κλειστό. Μεγάλωσαν το χώρο τους και δημιούργησαν ένα cozy σαλόνι για όποιον θέλει να πιει εκεί τον καφέ του ή να σερφάρει στο ίντερνετ.

Ναι η δική τους λεμονάδα άργησε αλλά το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Γιατί το θέμα με τα φρούτα που πικρίζουν είναι πως δε γίνεται να είναι όλα ίδια. Απλά δεν πρέπει να σταματάς την προσπάθεια και το ψάξιμο.

Συμπερασματικά λοιπόν:

• Όσο άσχημα κι αν έρχονται τα πράγματα στη ζωή το θέμα είναι να μην τα παρατάς.

• Να κάνεις ένα βήμα πίσω και να οργανώνεις τις σκέψεις σου. Να ψάχνεις να δεις πού κόλλησε, τι δεν πήγε καλά.

• Μην τα χρεώνεις όλα σε σένα ή στην τύχη που σε έχει εγκαταλείψει κλπ. Όλα αυτά είναι ανασταλτικοί παράγοντες και το μόνο τους κατόρθωμα είναι να σε σου ρίξουν την ψυχολογία και να χάσεις χρόνο.

• Η σωστή συνταγή που δεν πικρίζει έρχεται πάντα στο τέλος. Μετά από πολύ κόπο, σκληρή δουλειά και άπειρη υπομονή. Αλλά έρχεται.

featured image: HuffPost