Όχι. Με βεβαιότητα όχι. Δεν χρειάζεται να σε πληρώσουν για να πεις μια καλή κουβέντα. Δεν χρειάζεται να σε πληρώσουν για να πεις μια κουβέντα. Δεν χρειάζεται να σε πληρώσουν για να πεις τη δική σου κουβέντα.

Έχουμε χάσει λίγο την μπάλα σήμερα όσο αφορά το αν πρέπει ή αν μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι προώθηση σε ένα προϊόν ή μια υπηρεσία αυτοβούλως και φυσικά χωρίς να πληρωθούμε για να την καταθέσουμε, δημοσιεύσουμε, αναδείξουμε στα προσωπικά μας social media και μέσα.

Ποιοι είμαστε οι «εμείς»;

Εμείς είμαστε η νέα γενιά. Η νέα γενιά που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα social media της ως μέσο ανάδειξης, ή παντοτινού καταρρακώματος, ενός ανθρώπου, μιας υπηρεσίας, μιας εταιρείας, μιας κατάστασης. Ανώνυμα ή επώνυμα πλέον, τα social media είναι ένα εν δυνάμει μέσο για να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε. Άρα στο εμείς ανήκουμε όλοι. Όλοι οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Σήμερα πήγα και έκανα μασάζ. Όχι επειδή μου τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια και τα σκορπάω σε πολυτέλειες ούτε επειδή έχω τον άπλετο διαθέσιμο χρόνο αλλά γιατί ο αυχένας μου με σκοτώνει αργά και βασανιστικά τις τελευταίες εβδομάδες. Η έντονη γυμναστική, το κακό μαξιλάρι, οι εσωτερικευμένες σκέψεις μου, η εγκράτεια που δείχνω σε καταστάσεις που με στρεσάρουν και κρίνω πως είναι καλύτερα να σωπάσω παρά να ξεσπάσω, το άγχος της καθημερινότητας, όλα αυτά συσσωρεύονται εκεί σε αυτόν τον πολύπαθο αυχένα μας ή τουλάχιστον και εκεί. Οπότε ναι, θεώρησα πως το να ξοδέψω 27 ευρώ για μια ώρα χαλαρωτικού επαγγελματικού μασάζ το μόνο που θα κάνει είναι να με ωφελήσει. Μόνη μου στον εαυτό μου δεν μπορώ να κάνω μασάζ κι αν δεν κάνω απλά αυτοί οι κόμποι που νιώθω θα σφίξουν περισσότερο.

Αυτή η ιστορία με τον αυχένα ξεκίνησε το καλοκαίρι. Ξυπνούσα και δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να σηκώσω από το μαξιλάρι και επειδή προφανώς έπρεπε να το σηκώσω, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και το έκανα. Τότε ανακάλυψα το αυτό το κέντρο για μασάζ στη Νέα Ερυθραία. Τη στιγμή που αναλογίστηκα το πόσο καλό μου κάνει το μασάζ και το πόσο επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό το κέντρο, ένιωσα την ανάγκη να το φωνάξω προς πάσα κατεύθυνση, έτσι ώστε να παροτρύνω κι άλλους να ανακουφιστούν από μυϊκούς πόνους. Ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ και όταν λέμε πλέον «μοιραστώ» εννοούμε βασικά – upload and share on social media.

Σε εκείνο το σημείο έκανα τις εξής σκέψεις:

• Θέλω να ανεβάσω ένα story ή ένα post (αγαπημένες τριπλέτες) και να αναφερθώ σε αυτούς τους ανθρώπους και σε αυτό το κέντρο.
• Μα δεν πληρώνομαι για να το κάνω.
• Μα πρέπει να πληρωθώ για να το κάνω;
• Δηλαδή πλέον για να πούμε μια καλή κουβέντα για κάποιον ή να γράψουμε, ναι δημόσια, μια καλή κριτική πρέπει να πληρωθούμε;
• Μα, τόσα χρόνια όλα λειτουργούσαν και ακόμη λειτουργούν με το WOM, (word of mouth) και πήγαιναν καλά.
• Δάφνη, τί σκέφτεσαι κορίτσι μου; Εάν νιώθεις να πεις στα social μια καλή κουβέντα να το κάνεις και δεν χρειάζεται να σκεφτείς τίποτε άλλο.
• Αυτό μας έλειπε να τα ισοπεδώσουμε όλα έτσι.

Άρα λοιπόν, δεν πρέπει να πληρωθούμε για να πούμε μια καλή κουβέντα ή να κάνουμε μια καλή σύσταση. Γιατί κάποτε, μέρη σαν και αυτό βασίζονταν στις απλήρωτες και ειλικρινείς κουβέντες που αντάλλασσαν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Γιατί κάποτε το instagram δεν ήταν μέσο απαίτησης χρημάτων.

Φυσικά κι αν ερχόταν το μέρος αυτό σε εμένα για συνεργασία θα τη συζητούσαμε σε μια οικονομική βάση. Αλλά το ότι δεν έγινε αυτό, δεν πρέπει να αποτρέπει εμένα και τον κάθε «εμένα» από το να καταθέσει στα δικά του social μια καλή κουβέντα ή να κάνει μια καλή σύσταση.

Μέσα στο κέντρο αυτό, εργάζονται άνθρωποι, που έχουν ανάγκη τη δουλειά αυτή. Η δουλειά τους αυτή θα συνεχίζει να υπάρχει όσο οι πελάτες είναι ικανοποιημένοι. Και οι ικανοποιημένοι πελάτες μαζεύουν κι άλλους πελάτες, μοιράζοντας την εμπειρία τους. Eπίσης, σημαντική προσωπική σημείωση: επειδή κάποιος ακουμπά το γυμνό μας δέρμα, δεν σημαίνει ότι ξαφνικά αποκτάμε ενός άλλου τύπου οικειότητα. Να τους απευθυνόμαστε στον πληθυντικό, όπως μας απευθύνονται κι εκείνοι άλλωστε.

Με ξεπερνάει το σύγχρονο ρεύμα θεώρησης των πραγμάτων. Νομίζω πως κάπου έχει χαθεί η ανθρωπιά, ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητά μας.

Μην είμαστε τσιγκούνηδες, τόσο σε συναισθήματα όσο και ήθος.