Πρωινό Σαββάτου, γύρω στις 10 πρέπει να ήτανε όταν αποφασίσαμε με την Στεφανία να πάμε μια βόλτα προς την παλιά Λεμεσό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε και πολύ διάθεση, λέγαμε τα δικά μας και περπατούσαμε. Την βλέπω να κάνει μια στάση και ως μανιακή φωτογράφος που είναι, αρχίζει τα κλικς. Γυρνάω και βλέπω ένα πολύ μικρό καφενεδάκι, από εκείνα τα παραδοσιακά με τις ξύλινες καρεκλίτσες και τα σεμεδάκια στα τραπέζια. Προσπαθώ να παρατηρήσω πώς είναι μέσα όταν ξαφνικά βγαίνει ένας ευγενέστατος όμορφος άνθρωπος με έναν καφέ στο χέρι που ο μισός είχε απλά χυθεί.. Δεν τον ένοιαζε όμως. ”Καλημέρα, good morning”, λέει, και έρχεται κοντά μας. Με παίρνει από το χέρι και με βλέπει στα μάτια χαμογελώντας. Τόσο αληθινό χαμόγελο δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.. ‘‘Συγγνώμη που βγάζουμε φωτογραφίες του λέω αλλά είναι τόσο όμορφα εδώ, ελπίζω να μην σας πειράζει”. ”Μην λες συγγνώμη και βγάλτε ότι θέλετε. Σου αρέσουν τα παλιά πράματα ε;”. ”Μου αρέσει οτιδήποτε γίνεται με αγάπη και κρύβει μια ιστορία”, είπα. Και εκεί ήταν που μου ξαναπήρε το χέρι και μου είπε να τον ακολουθήσω.
Ο κύριος Κυριάκος Φιλιππίδης που λέτε, είναι ο πιο παλιός παπουτσάς (όπως λέει ο ίδιος) τσαγκάρης δηλαδή της Κύπρου, ετών 95 και έχει ψυχή μικρού παιδιού. Μέσα όταν πήγα είδα εκατοντάδες παλιά παπούτσια, ένα σορό μηχανές ραπτικής και όχι μόνο, με λίγα λόγια ένα ολόκληρο εργοστάσιο παπουτσιών. Έχει πάει παντού εκτός από Ρωσία που δεν καίγεται να πάει κι όλας, και έχει συνεργαστεί με πολλά ονομάτα, μέσα κι αυτό της μοναδικής Σωτηρίας Μπέλλου.
Είναι τσακωμένος με τα χάπια, δεν τα έχει δει ποτέ στη ζωή του και έχει εκτός από την οικογένεια του έναν πολύ καλό φίλο που λέγεται Χριστός, ότι θέλει, ότι ζητά, του το δίνει καθημερινά και όσο έχει αυτόν δίπλα του, δεν φοβάται τίποτα. Έχει παρατηρήσει πως πλέον κάτι δεν πάει καλά, φταίνε για όλα οι άνθρωποι που δεν αγαπάνε αληθινά και όλοι δίνουν προτεραιότητα στην κακία. «Μα το σημαντικότερο κορίτσι μου είναι το ρήμα ΑγαπΩ, δεν είναι τυχαίο που ξεκινάει από Α και τελειώνει σε Ω.» Άκου και κάτι άλλο από μένα «όποιος σε ενοχλήσει, όποιος σε πικράνει, πρόσφερε του ένα δώρο..αυτό είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση». Έχει αγαπήσει και έχει αγαπηθεί πολύ και αυτό τον κάνει να νιώθει ευτυχισμένος. Πριν φύγεις, μου λέει να σου δείξω και κάτι τελευταίο. Είχε φέρει έναν φάκελο γεμάτο card-postals και πολλές φωτογραφίες με άτομα που επισκέφτηκαν το καφενεδάκι του. Θυμόταν ονόματα, καταστάσεις, τα πάντα! Ήθελε να βγάλουμε και μαζί φωτογραφία και μου ζήτησε να την εμφανίσω για να την βάλει στον φάκελο του.
Υπόσχομαι ότι θα το κάνω Κύριε Φιλιππίδη γιατί είστε πολύ ωραίος τύπος και γιατί έχετε τα πιο καθαρά μάτια που έχω δει ποτέ.
Φωτογραφίες: Στεφανία Παπαγιάννη (www.stefaniapapayianni.blogspot.gr)
