Ξέρεις τι θα πει πάθος, όχι όταν ερωτευτείς, αλλά όταν για πρώτη φορά στη ζωή σου ακούσεις ένα κομμάτι και το κάψεις έκτοτε στο Mp3 σου/κινητό σου/pc σου ή όπου αλλού. Όταν από εκείνη τη στιγμή πάρεις σβάρνα το youtube για να αποστηθίσεις όλη τη δισκογραφία του καλλιτέχνη που τόσο σε άγγιξε, όταν αρχίσεις να συντονίζεσαι νυχθημερόν στους αντίστοιχους ραδιοφωνικούς σταθμούς προσμένοντας με αγωνία πότε θα παίξουν το κομμάτι που τους παρήγγειλες. Αυτή τη φάση την περνάς στην εφηβεία, εκεί πριν το λύκειο συνήθως οπότε και αρχίζεις να χτίζεις τη μουσική σου ταυτότητα. Αν στη συνέχεια, ακόμα και μετά την εφηβεία συνεχίζεις και αγαπάς το εφηβικό σου πάθος, είναι γιατί πλέον δεν συνεπαίρνεσαι μόνο από τη μουσική, αλλά έμαθες να ψάχνεις νόημα στους στίχους και να μην ικανοποιείσαι με εφήμερα ερωτικά ποιηματάκια. Μια τέτοια συμβατική πορεία ακολούθησε και εμένα η αγάπη μου για τους Muse, τους οποίους θα έχω τη μέγιστη χαρά να παρακολουθήσω live το Σάββατο στην Πλατεία Νερού. Με δυσκολία περιγράφεται η ανυπομονησία και η συγκίνηση που με έχει καταβάλλει εν όψει αυτής της συναυλίας. Ξέρεις, έχω βρεθεί ξανά σε μεγάλη συναυλία, έχω παρακολουθήσει ας πούμε δυο φορές τους Scorpions με τους οποίους οι δικοί μου μεγάλωσαν και σε ένα μεγάλο βαθμό κι εγώ η ίδια. Αδιαμφισβήτητα ήταν υπέροχη εμπειρία. Όμως είναι άλλη η χαρά του να ανακαλύπτεις μόνος σου μεγαλώνοντας τι είναι αυτό που σου αρέσει πραγματικά και σε εκφράζει, κι άλλο το να μαθαίνεις να αγαπάς κάτι επειδή κάποιος στο δίδαξε με τον τρόπο του.  Γνωρίζοντάς τους την εποχή του σπουδαιότατου Black Holes and Revelations, όταν πολύς κόσμος τους έμαθε επίσης λόγω, εν μέρει, της σύνδεσής τους με το soundtrack του Λυκόφωτος (η κακή διαφήμιση είναι επίσης διαφήμιση, αν σκεφτείς ότι μετά από εκείνη την εποχή εκτοξεύθηκε η δημοτικότητά τους), η πρώτη μου επαφή ήταν με τo πολυακουσμένo Starlight. Ο δίσκος όμως έκρυβε διαμάντια πολύ πιο λαμπερά, κι ας μην ακούστηκαν τόσο όσο αυτό. Άκου για παράδειγμα αυτό: Μετά από αυτό, έγινε η ενθουσιώδης μετάβαση στο προηγούμενο, Absolution. Απορούσα πώς γίνεται να υπάρχει μπάντα, της οποίας όλα τα τραγούδια να μου αρέσουν. Θες το απόλυτο hit τους, Time is running out; Θες το Butterflies and Hurricanes, με τον πιο ορχηστρικό του ήχο και το υπέροχο πιανιστικό σόλο; Θες το… αποκαλυπτικό Apocalypse Please; Θες το συγκλονιστικό, παθιασμένο Hysteria, ίσως το καλύτερό τους (δεν μπορώ μέχρι σήμερα να αποφασίσω αν υπάρχει ένα καλύτερο); Ίσως αυτός ο δίσκος εδραίωσε την ταυτότητά τους, όρισε πραγματικά τι είναι Muse, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησαν να εξελίσσονται και να πειραματίζονται στο μέλλον με άλλες επιρροές. Πριν μιλήσω όμως για το μετά, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις αρχές της μπάντας, αρχές που σηματοδοτήθηκαν από πολύ πιο μελαγχολικούς ήχους, από διαστημικές μελωδίες και ίσως (κρίση αυτογνωσίας) από λιγότερες προσπάθειες μουσικού εντυπωσιασμού. Οι Muse τότε ήταν λιγότερο περίπλοκοι, ένιωθες την αυθεντικότητα του ταλέντου τους σε δημιουργίες όπως το υπέροχο Space Dementia και το μυστηριώδες Sunburn. Ακόμα και στυλιστικά όμως βλέπεις διαφορές! Ήταν τότε η εποχή όπου ακόμα το punk δεν είχε πεθάνει, κι αυτό το βλέπεις στα μαλλιά του τραγουδιστή τους Matt Bellamy, τα οποία πέρασαν από μπλε, κόκκινο, ξανθό, κορακί, όπως οφείλει κάθε σωστός πειραματιστής εικόνας και ήχου. Σήμερα, το τρίο εμφανίζεται επί σκηνής έχοντας μια απίστευτα προσεγμένη φαντεζί εικόνα, ξεκινώντας από τα τρελά σακάκια του Bellamy μέχρι και τα περίεργα όργανα που χρησιμοποιούν επί σκηνής. Ερχόμενοι στην τελευταία δεκαετία του συγκροτήματος, συναντάμε μετά το Black Holes and Revelations, την πρώτη ίσως σημαντική στροφή στις μουσικές επιρροές τους με τo The Resistance. Oι Muse εδώ ας πούμε, συνθέτουν μια τριμερή συμφωνία με τίτλο Exogenesis, ξεφεύγοντας από τα όρια της alternative rock, με σαφή επιρροή την κλασική μουσική! Ωστόσο, υπήρξε τότε μια διάχυτη αίσθηση ότι η μπάντα δεν είναι πια αυτό που ήταν, κι ότι δίσκοι όπως το Absolution ή το Black Holes δεν πρόκειται να ξαναγραφτούν. Και σωστά υπήρξε, γιατί η μουσική και οι καλλιτέχνες εξελίσσονται, όχι πάντα με προβλέψιμο τρόπο. Αυτό που αγαπήσαμε όλοι στους Muse στους πρώτους δίσκους, υπάρχει σε μικρό βαθμό στους επόμενους, αλλά έχει μεταμορφωθεί σε κάτι πιο πολυσύνθετο που απλώνεται σε παραπάνω από ένα είδη μουσικής. Ο επόμενος δίσκος, The 2nd Law, προσαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό στο ρεύμα της εποχής, αφού ενστερνίστηκε στοιχεία ηλεκτρονικής, ακόμα και dubstep μουσικής. Μας έφεραν το αλλόκοτα επικό Unsustainable, μια σύνθεση που θυμίζει κινηματογραφικό soundtrack μέχρι ένα σημείο και ξαφνικά γίνεται dubstep. Ταυτόχρονα, έγιναν εδώ φανερές οι επιδράσεις πιο funk ήχων: με το Panic Station νιώσαμε σαν να ακούμε μια εκσυγχρονισμένη, πιο ποπ έκδοση των Queen (μια από τις μεγαλύτερες πηγές έμπνευσης του συγκροτήματος κατά γενική ομολογία). Σε όλα αυτά τα χρόνια, ένα πράγμα έμεινε ίδιο, αν δεν καλυτέρεψε: οι αιχμηροί στίχοι και οι προβληματισμοί. Ξεκινώντας από πιο υπαρξιακά μοτίβα (Thoughts of a dying atheist), πέρασαν σύντομα σε πολιτικά μηνύματα και συνομωσίες (Exo-Politics), για να μιλάνε ξεκάθαρα στη συνέχεια για εξέγερση (Uprising). Το αποκορύφωμα όμως ήρθε με τον τελευταίο δίσκο τους. Το Drones είναι ξεκάθαρα πολιτικό, μιλάει για χειραγώγηση, για εξουσία, για εκμετάλλευση, για πόλεμο, και με όλα αυτά τα ζητήματα δε θα μπορούσε παρά να επιστρέψει σε πιο σκληρό ροκ ήχο. Με μια τόσο πλούσια και εξελισσόμενη πορεία, δυσκολεύομαι να πω τι απ’ όλα όσα είναι οι Muse με κρατάει πιστή σε αυτούς. Είναι σίγουρα η τρομερής έκ(σ)τασης φωνάρα του Bellamy. Είναι τα εθιστικά riff και σόλο της ηλεκτρικής, στο Citizen Erased και στο Uprising και στο Time is running out. Είναι εκείνο το πιάνο στο Newborn και στο Space Dementia και στο Sunburn και σε τόσα άλλα. Είναι ο παλμός στο Supermassive Black Hole και στο Knights of Cydonia και στο Plug in Baby. Είναι τα ουρλιαχτά υστερίας που ήδη φαντάζομαι να ρίχνω αν παίξουν το Σάββατο το Hysteria -θα με παίρνουν λιπόθυμη και κλαμένη να μου το θυμάστε. Είναι ρε φίλε οι στοιχειωμένες μελωδίες τους κι αυτές που σου κολλάνε στο μυαλό και θες να μάθεις τα λόγια απ’ έξω για να κάνεις κι εσύ αυτά τα τρελά γυρίσματα -αλλά πού. Είναι ακόμα και οι ερωτικές στιχάρες τους: Από το κομμάτι τους, Blackout. Είναι έρωτας. Δεν μπορείς και δε χρειάζεται στον έρωτα να εξηγήσεις τα πάντα. Απλώς συμβαίνει. Καλή μας συναυλία. Είθε το Σάββατο να έρθει χτες!