Θα έλεγα πως είμαι από τις τυχερές κοπέλες που έχουν αδελφό. Και χρησιμοποιώ με βεβαιότητα το επίθετο «τυχερή», αναφερόμενη γενικότερα στην ευ-τυχή συγκυρία της ζωής, όπου οι άνθρωποι έχουν αδέλφια. Νομίζω πως είναι ένας από τους πιο δυνατούς δεσμούς, που πέρα από τη βιολογική του υπόσταση, αναπτύσσεται αρχικά χάρη στη ‘δουλειά’ των γονιών, αλλά και αργότερα χάρη στην αγάπη και τη διάθεση από τα ίδια τα αδέλφια να είναι ενωμένα μεταξύ τους. Ο αδελφός μου λοιπόν λέγεται Παύλος και είναι κατά 1μιση χρόνο μικρότερος από εμένα. Του έχω αδυναμία, το ομολογώ και νομίζω και αυτός :D. Απλώς έχουμε διαφορετικό τρόπο να εκφράζουμε την αγάπη μας. Συνήθως, εγώ ως ‘μεγαλύτερη’ θα είμαι αυτή που θα βάλει φρένο στην τρέλα του όταν και αν πρέπει, θα κάνω τα παράπονά μου ή θα συμμαζέψω τις τσαπατσουλιές του μέσα στο σπίτι. Αυτό το τελευταίο θα έλεγα πως δεν το κάνω τόσο συχνά πλέον και έχω περιοριστεί απλά στο να του υπενθυμίζω που έχει παρατημένη τη φόρμα του ή τα 45 νούμερο ‘μπασκετικά’ παπούτσια του. Α ναι, ο αδελφός μου παίζει μπάσκετ και χωρίς να θέλω να παινέψω το σπίτι μου, είναι πολύ καλός. Και εγώ περήφανη! Α! Και το ότι είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει, τολμώ να το πω με τέτοια βεβαιότητα σαν και αυτή που λέω ότι έχω σγoυρά μαλλιά και μου μένει ένα μάθημα για πτυχίο! Ε ναι! Γενικά, από πολύ μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό. Στο δημοτικό είχε ξεκινήσει στίβο με πολύ καλές επιδόσεις στο τρέξιμο και το μήκος, ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο και μπάσκετ με τα άλλα παιδάκια όλη την ώρα. Ο μπαμπάς μου ωστόσο έχοντας ασχοληθεί στα νιάτα του για κάποια χρόνια επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, είχε μια θεωρία: εφόσον έχει κλίση και του αρέσει ο αθλητισμός, ας τελειώσει το δημοτικό και ας ξεκινήσει σε μια ομάδα στο άθλημα που προτιμάει, γιατί τώρα είναι μικρός και οι καθημερινές προπονήσεις σε συνδυασμό με το σχολείο μπορεί να τον κουράσουν και να τον ‘κάψουν’ σε βάθος χρόνου. Τελικά στη δευτέρα γυμνασίου ξεκινάει μπάσκετ στις ακαδημίες του Ιωνικού Νικαίας. Σιγά σιγά αρχίζει να ξεδιπλώνει το ταλέντο του και να ‘κατοχυρώνει’ με τα προσόντα του ως παίχτης τη θέση του playmaker. Στην ηλικία των 15 ετών, στα πλαίσια αδελφοποίησης του δήμου Νίκαιας με το δήμο Κάτω Πολεμιδίων Κύπρου, επιλέγεται από τον Αθλητικό Οργανισμό Νίκαιας και μαζί με άλλα παιδιά από διάφορες ομάδες, στελεχώνουν την μεικτή ομάδα, η οποία συμμετέχει στο τουρνουά μπάσκετ που διοργανώνεται στην Κύπρο. Η ομάδα κερδίζει το τουρνουά και ο Παύλος βγαίνει MVP. Ήταν μια από τις πρώτες διακρίσεις του που μας συγκίνησε και έδωσε και στον ίδιο μια επιβεβαίωση των κόπων του. Τα χρόνια περνούν και ο Παύλος μένει αφοσιωμένος στις προπονήσεις του. Η μαμά πλένει της εμφανίσεις του τη μία μετά την άλλη, ενώ ο μπαμπάς δεν χάνει προπόνηση για προπόνηση και αγώνα για αγώνα του γιου του. Το αδελφάκι αποκτά εμπειρίες στα παρκέ, έρχεται σε επαφή με αξιόλογους προπονητές και παίκτες και διαμορφώνει το δικό του στυλ. Το ταλέντο του αρχίζει να αναγνωρίζεται, το σόι καταχαίρεται και χοροπηδάει στις κερκίδες και εκείνος είναι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του. Ολοκληρώνοντας λοιπόν το λύκειο, ο Ιωνικός τον δίνει δανεικό στον Ίκαρο Καλλιθέας (κατηγορία Α1-εφηβικά τμήματα), ενώ στη συνέχεια ακολουθεί μια επίπονη και κουραστική, για διάφορους λόγους, χρονιά στον ΕΡΜΗ Περάματος, Γ’ Εθνική κατηγορία, ομοίως ως δανεικός από τον Ιωνικό. Φέτος, ολοκληρώνεται η χρονιά του στην ΑΓΕΖ Ζακύνθου της Γ’ Εθνικής κατηγορίας, πάλι ως δανεικός από τον Ιωνικό, ενώ κάνει και τα ταξιδάκια του σε τακτική βάση για τους αγώνες του στη Ζάκυνθο.

Είναι ο μικρός μου αδελφός, που μόνο μικρός δεν είναι πια. Πλέον, μπορώ να του μιλήσω για κάποια θέματα που με απασχολούν και να νιώθω πως όντως με ακούει και μπορεί να με βοηθήσει. Και το κάνει, γιατί με ξεμπλοκάρει όταν προβληματίζομαι και μου φτιάχνει τη διάθεση απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Αν τσακωθούμε, θα είναι μια ένταση της στιγμής που θα μετατραπεί σε πλάκα και πειράγματα, ενώ «Αυτό το πείσμα σου» και «Μη με κοιτάς έτσι» θα είναι οι συχνότερες φράσεις που σχεδόν πάντα θα πει πάνω στον ‘καβγά’. Λόγω της μικρής διαφοράς ηλικίας και της σχέσης που έχουμε αναπτύξει, έχουμε κοινές παρέες και εκεί είναι που καταλαβαίνω πόσο με προσέχει, με το δικό του, διακριτικό τρόπο. Η πιο απολαυστική στιγμή είναι όταν ζητάει τις συμβουλές μου για προσωπικά του θέματα, αλλά πεθαίνω όταν αγριεύει και θέλει να με ‘συμμορφώσει’ ύστερα από κάποια ατασθαλία μου.

Αν έχετε κι εσείς αδέλφια, μην τα ξεχνάτε. Δεν είναι οι δεδομένοι άνθρωποι που δεν θα χάσουμε ποτέ επειδή μας γέννησε η ίδια μάνα. Και ίσως είναι πιο σημαντικοί από κάποιους άλλους, που έχουν περισσότερο χώρο στη ζωή μας. Think about it !