-Τα πόσα κλείνεις;

-Τα 30 και κάτι.

-Και πέρσι που σε ρώτησα “τα 30 και κάτι” μου είπες.

-Ε, φέτος κλείνω τα 30 και κάτι ακόμα.

30 και κάτι.

37 για την ακρίβεια.

13.505 μέρες από εκείνη την μέρα του Ιανουαρίου που ο πατέρας μου πήρε την μάνα μου από το χέρι και την πήγε στο μαιευτήριο.

Η μάνα μου…Που 13.505 μέρες κάθε μέρα βλέπω την αγάπη και την ανησυχία όταν με κοιτάει.

Ο πατέρας μου… Που 13.505 μέρες κάθε μέρα βλέπω την αγάπη και την ανησυχία όταν με κοιτάει.

Εγώ…Που 13.505 μέρες κάθε μέρα βλέπω στον καθρέφτη την αγάπη και την ανησυχία.

30 και κάτι.

37 για την ακρίβεια.

13.505 μέρες που με μαθαίνω κάθε μέρα.

Με μαθαίνω ποια είμαι, πώς είμαι, γιατί είμαι.

Με μαθαίνω να πέφτω και να σηκώνομαι.

Να περιποιούμαι τις πληγές μου από τις φορές που έπεσα, να σκουπίζω τα δάκρυα μου και τις μύξες μου από τον πόνο των τραυμάτων με την ανάστροφη των χεριών μου, και πότε να μένω εκεί πεσμένη και πότε να πεισμώνω και να σηκώνομαι.

13.505 μέρες που όσο και να νομίζω ότι με ξέρω τόσο να απορώ με εμένα.

Τόσο να με εκπλήσσω, πότε ευχάριστα, πότε ευχάριστα. Με αυτά που λέω, με αυτά που δεν λέω, με αυτά που κάνω, με αυτά που δεν κάνω, με αυτά που ανέχομαι, με αυτά που δεν αντέχω. Με όσα παίρνω μαζί μου, με όσα αφήνω πίσω.

13.505 μέρες που είδα τον ήλιο, αλλά μόνο τις 12 από αυτές εκτίμησα την τύχη και την ευτυχία του να μπορώ να βλέπω τον ήλιο.

13.505 μέρες που ξύπνησα, αλλά μόνο τις 12 από αυτές εκτίμησα την τύχη και την ευτυχία του να μπορώ να ξυπνάω.

13.505 νύχτες που κοιμήθηκα.

Πότε ευτυχισμένη, πότε λυπημένη.

Πότε μόνη μου, πότε με παρέα.

Πότε μεθυσμένη, πότε νηφάλια.

Πότε βαμμένη, πότε έχοντας βγάλει το μακιγιάζ.

Πότε με τα ρούχα, πότε με τις πυτζάμες.

Πότε κοιμήθηκα αμέσως ξένοιαστη από σκέψεις, πότε κοιμήθηκα το επόμενο πρωί στριφογυρίζοντς από τις σκέψεις.

Πότε αποκοιμήθηκα κοιτάζοντας το πρόσωπο δίπλα μου, πότε κοιτάζοντας το ταβάνι.

Πότε με πήρε ο ύπνος αγκαλιάζοντας το κορμί δίπλα μου, πότε αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι μου.

13.505 μέρες και νύχτες.

Δεν ξέρω αν και τι έμαθα αυτές τις μέρες και τις νύχτες που θα αναιρέσω τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες που θα έρθουν.

Το μόνο που έμαθα είναι ότι είμαι άνθρωπος.

Μοναδικός.

Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους που καθημερινά προσπερνάω και με προσπερνάνε, με κάποια διαλείμματα που με κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους γινόμαστε συνοδοιπόροι.

Για όπου.

Για όσο.

Για πολύ.

Για λίγο.

Για να κοιτάει ο ένας τον άλλο και να βλέπει την αγάπη και την ανησυχία.

Δεν ξέρω τι από όσα έμαθα θα αναιρέσω. Τι ακόμα θα με εκπλήξει από το μεγαλείο του να είναι κανείς άνθρωπος.

Να ζεί, να ελπίζει, να φοβάται, να αγαπά, να μισεί, να δεσμευέται, να χωρίζει, να μαλώνει, να μονιάζει, να περπατάει, να τρέχει, να σταματά γιατί κουράστηκε, να βουλιάζει και να επιπλέει,να λέει “συγγνώμη”, να λέει “σε ευχαριστώ”, να βρίζει, να είναι παρών, να είναι απών, να πληγώνει, να πληγώνεται, να κάνει λάθη, να κάνει σωστά. Να είναι άνθρωπος. Ένας και μοναδικός.

Εύχομαι και ελπίζω να μάθω πολλά ακόμα. Και ας αναιρέσω τα περισσότερα.

Γιατί ίσως για αυτό γεννιόμαστε.

Για να μαθαίνουμε και για να αναιρούμε.

Ακόμα και εμάς τους ίδιους.

Γιατί είμαστε άνθρωποι.

Μοναδικοί.

Άνθρωποι με τον δικό μας ξεχωριστό, μοναδικό τρόπο.

Με τον τρόπο μας.

Με αυτόν τον “my way” που τόσο σοφά και αληθινά έγινε τραγούδι.

Για να περιγράψει τον ένα και μοναδικό τρόπο που έχει ο άνθρωπος.

Να ζει, να κάνει όσα έχει να κάνει, να λέει όσα θέλει, να αγαπάει, να κλαίει, να χάνει, να αντιμετωπίζει, να τα αντιμετωπίζει όλα, να κλαίει αλλά να τα βρίσκει όλα διασκεδαστικά, να “μασά” περισσότερα από όσα μπορεί και να τα φτύνει, να τα αντιμετωπίζει όλα με τον δικό του τρόπο. Για να έχει τον εαυτό του. Για να είναι άνθρωπος.

13.505 που τις έζησα με τον δικό μου τρόπο, σωστό ή λάθος, όπως όλοι μας. Αλλά που το έκανα για εμένα.

Την 13.505η μέρα της ζωής μου την υποδέχτηκα ακούγοντας το “My Way”.

Aπό τον Robbie Williams, με την ευχή να συνεχίσω εγώ και όλοι οι μοναδικοί άνθρωποι να τα κάνουμε όλα με τον δικό μας τρόπο. Τον όποιο τρόπο έχουμε.

Την 13.505 μέρα της ζωής μου την υποδέχομαι με την ευχή έστω για μία στιγμή της ζωής μας να κοιτάξουμε έστω και έναν άνθρωπο με αυτήν την συγκίνηση που κοιτάει ο Robbie το κοινό στο 4¨06. Το κοινό που σηκώνεται όρθιο για να τον χειροκροτήσει όχι τόσο για το πώς τραγούδησε το “My Way”, αλλά γιατί το έκανε με τον δικό του τρόπο.

13.505.

Στα 30 και κάτι, στα 37 για την ακρίβεια με βρίσκει το ξημέρωμα να τραγουδάω ίσως και περισσότερο παράφωνα από τον Αρναούτογλου :