Αν κάναμε ένα Top Ten με τις χειρότερες συμβουλές που έχουμε ακούσει πάνω σε θέματα σχέσεων, ομολογώ ότι δεν έχω ιδέα για το ποιες θα φιγουράριζαν στις θέσεις δέκα έως δύο γιατί, εδώ που τα λέμε, είναι πολλές οι… κατεστραμμένες συμβουλές που μας δίνουν κατά καιρούς φίλοι και γνωστοί. Το μόνο που ξέρω σίγουρα, είναι ότι η πρώτη θέση ανήκει δικαιωματικά σ’ αυτή την πάνσοφη ρήση που, αν με ρωτάτε, είμαι σίγουρος ότι είναι το απόσταγμα της σοφίας 29 γκουρού σε θέματα σχέσεων (ΑΥΤΟΙ ξέρουν) και περικλείει τα πρακτικά του πρώτου ever συνεδρίου τους!

Για να μιλήσουμε, όμως, λιγάκι σοβαρά (βλέπετε, λέω «λιγάκι», δεν έχω καμία τρελή αξίωση!), νομίζω ότι η συγκεκριμένη συμβουλή, εκτός από ανεδαφική και ανεφάρμοστη έχει όλα τα φόντα για να γίνει και άκρως επικίνδυνη! Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή όμως, για να μπορέσω κι εγώ να ξεδιπλώσω τον πολύπλοκο -φιλοσοφικό σχεδόν- συλλογισμό μου!

Όλα ξεκινούν απ’ το πώς ορίζουμε τον έρωτα. Νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι, ότι σαφής ορισμός του εν λόγω ουσιαστικού δεν μπορεί να υπάρξει, τόσο γιατί ο καθένας μας τον βιώνει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετική ένταση όσο και γιατί, στην τελική, μιλάμε για ένα συναίσθημα το οποίο, για να το ορίσουμε, θα πρέπει να το εκλογικεύσουμε και η συνεκφορά «λογικός έρωτας» μοιάζει μ’ εκείνα τα σύντομα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν τότε που ήμουν στο δημοτικό! Καλώς ή κακώς, δεν γίνεται να μπουν όλα σε κουτάκια και να ερμηνευτούν! Δεν πρόκειται για κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε και να ρυθμίσουμε και, σίγουρα, δεν είναι κάτι που μπορούμε να προκαλέσουμε εμείς. Ο πραγματικός έρωτας είναι εντελώς… απερίμενος, σαν κεραυνός εν αιθρία  (εξ ου και η λέξη «κεραυνοβόλος» και όλα τα παράγωγά της). Εδώ βρίσκεται και ο λόγος για τον οποίο η εν λόγω συμβουλή είναι πρακτικά ανεφάρμοστη. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να πείσουμε τον εαυτό μας να ερωτευτεί μόνο και μόνο επειδή το θέλουμε εμείς! Πολύ περισσότερο, δεν είναι δυνατόν να πείσουμε τον εαυτό μας να ερωτευτεί μόνο και μόνο για να μπορέσουμε εμείς να ξεπεράσουμε έναν άλλον έρωτα. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα, πώς να το κάνουμε;!

Κάποιος που ερωτεύτηκε και πληγώθηκε, χρειάζεται τον χρόνο του για να «πενθήσει» γι’ αυτό που έχασε. Και όχι, δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρονικός ορίζοντας μέσα στον οποίο πρέπει να έχεις ξεπεράσει μια τέτοια κατάσταση ακριβώς επειδή, όπως είπαμε ήδη, δεν είναι κοινός ο τρόπος με τον οποίο ερωτευόμαστε. Είναι ΟΚ να σου πάρει χρόνο να το ξεπεράσεις και είναι επίσης ΟΚ, όσο καιρό θα σου πάρει αυτή η διαδικασία, να μην έχεις όρεξη για κάτι νέο. Αυτό που δεν είναι ΟΚ είναι να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει έξω, να γνωρίσει νέο κόσμο και να ερωτευτεί ξανά μόνο και μόνο για να βοηθηθείς και να επιταχύνεις την όλη φάση. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, δείχνεις, πρώτ’ απ’ όλα, ότι δεν σέβεσαι τον εαυτό σου και τις ανάγκες του ενώ, ταυτόχρονα, διακινδυνεύεις και ν’ απογοητευτείς γιατί, όσο και αν «το καινούριο πράγμα είναι άλλο πράγμα, είναι άλλο πράγμα», εσύ θα έχεις ακόμα στο μυαλό σου το παλιό, το γνώριμο. Κατά συνέπεια, είναι πολύ πιθανό να πληγωθείς ακόμα περισσότερο, πληγώνοντας παράλληλα κι άλλους ανθρώπους που, στην τελική δεν σου φταίνε και σε τίποτα! Γι’ αυτό λοιπόν, πάρε τον χρόνο σου γιατί, γενικά, ο έρωτας δεν είναι ίωση, να σε προσβάλλει και να πρέπει με κάποιο τρόπο να θεραπευτείς πριν προλάβει να χρονίσει το κακό ούτε και ξέφραγο αμπέλι, να μπορείς να μπαινοβγαίνεις όποτε θες! Είναι ένα μαγικό συναίσθημα που –όσο καρκινίστικο κι αν ακούγεται αυτό- έχει την ομορφιά του σε όλα του τα στάδια, ακόμα και όταν πνέει τα λοίσθια.

Και κάτι τελευταίο! Νομοτελειακά, είναι πολύ πιο πιθανό να έρθει κάτι καινούριο στη ζωή μας χωρίς εμείς να το πιέσουμε, από μόνο του. Και να έρθει όταν θα είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε και να το εκτιμήσουμε γι’ αυτό που είναι αντί να το δούμε απλώς σαν… αντιβιοτικό.