Κάτι τα 30, που μας δείχνουν το άσχημο πρόσωπό τους και μας χαιρετάνε από (όχι και τόσο) μακριά, κάτι «όλοι μας οι φίλοι που παντρευτήκανε», τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πιο συχνά φίλους μου, να μου λένε ότι νιώθουν έτοιμοι για μια σοβαρή σχέση ή, εναλλακτικά, ότι αποφάσισαν ν’ αφήσουν πίσω τους την τρυφηλή ζωή που, και καλά, ζούσαν μέχρι τώρα για να βρουν, επιτέλους το λιμάνι τους (λες και είναι φρεγάτες!).

Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για «σοβαρή σχέση». Είναι εκείνη η σχέση που θα κρατήσει χρόνια; Μήπως εκείνη που θα σε οδηγήσει αναπόδραστα στα σκαλιά της εκκλησίας; Η σχέση που, όταν την αποκτάς, χάνεις μεμιάς το χιούμορ σου και σοβαρεύεσαι; Αν ήμουν από εκείνους τους γραφικούς τύπους που φοβούνται την δέσμευση, όπως φοβάμαι εγώ τους κλόουν (παθολογικά!!), θα μπορούσα να υποστηρίξω ακόμα και ότι αυτό το «σοβαρή σχέση» ακούγεται λίγο σαν το «σοβαρή αρρώστια»: κάτι που δεν θεραπεύεται και που εύχεσαι να μην σε βρει ποτέ. Πάλι καλά να λέτε που δεν είμαι ένας απ’ αυτούς τους τύπους!

Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε έναν ορισμό. Στην τελική, το να προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε έναν που να είναι αποδεκτός από όλους, είναι μια καθαρή ματαιοπονία. Ο καθένας έχει κάτι άλλο στο μυαλό του! Αυτό στο οποίο καλό θα ήταν να συμφωνήσουμε όμως είναι ότι οι ισχυρισμοί του στυλ «Πρέπει πια να σοβαρευτώ!» δεν έχουν κανέναν ίχνος… σοβαρότητας!

Κατ’ αρχάς, γιατί δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη -και έξωθεν ορισμένη- ηλικία κατά την οποία ο ενήλικας άνθρωπος «σοβαρεύεται» (με την έννοια που το συζητάμε εδώ), όπως ακριβώς δεν υπάρχει ηλικία που κάποιος σταματάει να βλέπει ταινίες κινουμένων σχεδίων (και ας λένε διάφορα μερικοί μερικοί…). Κατά δεύτερον, το να ισχυρίζεσαι ότι θες μια σοβαρή σχέση έτσι, όντας single, είναι λίγο σαν να έχεις αποφασίσει ότι το τραπεζάκι του τσαγιού στο σαλόνι του σπιτιού που θ’ αποκτήσεις στα 40 σου, θα είναι από ξύλο καρυδιάς! Καλώς η κακώς, κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν με μία συγκεκριμένη σειρά, δεν μπορούμε να βάλουμε την άμαξα μπροστά απ’ το άλογο! Η σωστή σειρά λοιπόν είναι η εξής (κρατήστε σημειώσεις, δεν θα τα ξαναπώ): πρώτα, γνωρίζω έναν άνθρωπο που μου κινεί το ενδιαφέρον, μετά, και εφόσον το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο, τον γνωρίζω καλύτερα και σε βάθος, και, έπειτα απ’ αυτό, εμπλέκομαι ίσως σε μία σχέση μαζί του και βλέπω πώς θα πάει το πράγμα. Και εκεί είναι που κολλάει και η σοβαρότητα! Στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι μέσα στην σχέση που, μπορεί να κρατήσει, μπορεί και όχι! Αυτά τα πράγματα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γίνεται να τα προκαθορίσουμε.

Μπορεί εσείς να νομίζετε ότι δηλώνοντας πως πλέον είστε έτοιμοι για κάτι πιο σοβαρό, δίνετε τα σωστά μηνύματα στη μοίρα, τη ζωή, το σύμπαν ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε ώστε να πάρει από κοντά σας όλες τις ανούσιες ιστορίες και να σας φέρει κάτι πραγματικά αξιόλογο αλλά σας έχω νέα: αν υποθέσουμε ότι το σύμπαν πραγματικά ασχολείται μαζί μας (που πολύ αμφιβάλλω, γιατί σιγά μην κάτσει κοντζάμ σύμπαν να νοιαστεί για το αν εγώ είμαι άσχετος), τι σας κάνει να πιστεύετε ότι μπορείτε να το ξεγελάσετε με τα λόγια; Το λογικό είναι να ξέρει από μόνο του αν είστε πραγματικά έτοιμοι ή όχι και να σας φέρει ό,τι είναι να σας φέρει όταν θα μπορείτε να το διαχειριστείτε. Εκτός αυτού, ένας άνθρωπος που απ’ την αρχή μιας γνωριμίας δηλώνει με λόγια ή πράξεις ότι θέλει κάτι πιο σοβαρό μπορεί να είναι πολύ τρομακτικός και να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που θα ήθελε κάνοντας το αντικείμενο του ενδιαφέροντός του να φύγει μες στη νύχτα γιατί ξέχασε το παιδί στο φούρνο!

Η κυριότερη ένστασή μου με τα περί σοβαρότητας είναι ελαφρώς κοινωνιολογική. Ζούμε σε μία κοινωνία που μας διδάσκει εξ απαλών ονύχων ότι σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου (πρέπει να) είναι το να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας να την συντηρήσει. Εντάξει, δεν λέω, δέχομαι να είσαι από τους ανθρώπους που όντως θέλουν κάτι τέτοιο και που, κατ’ επέκταση, δρομολογούν τη ζωή τους κατάλληλα ώστε να το αποκτήσουν. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι να βλέπω ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους με βάση τα πρέπει και τα θέλω άλλων ανθρώπων και που καταλήγουν δυστυχισμένοι, μέσα σε μία «σοβαρή σχέση» την οποία στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήθελαν! Ανθρώπους που θα ήθελαν άλλα πράγματα απ’ την ζωή τους και, τελικά, κάνουν άλλα. Και με άλλους. Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται τι δέχεσαι και τι όχι εσύ; Κανένας μωρέ! Κουβέντα κάνουμε!