Ομολογώ, με το χέρι στην καρδιά, ότι λατρεύω πολλές εκφάνσεις του αμερικανικού πολιτισμού, από τους συγγραφείς και τους ηθοποιούς μέχρι τα burger και την Coca Cola (τα δύο τελευταία, σε συνδυασμό και με την παχυσαρκία να μην χτυπάει πια την πόρτα – να μπαίνει μέσα με το δικό της κλειδί!). Ομολογώ επίσης, ότι θεωρώ το Hollywood –κατ’ εξοχήν έκφανση του εν λόγω πολιτισμού-, υπεύθυνο για σωρεία ψυχολογικών προβλημάτων που βαραίνουν τον μέσο άνθρωπο. Το έχω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το λέω όσο ζω: πιστεύω ακράδαντα ότι οι χολιγουντιανές ταινίες, με τα πρότυπα που προβάλουν, είναι ένας απ’ τους βασικούς λόγους που συχνά νιώθουμε τόσο δυστυχισμένοι με τις σχέσεις μας.

Ένας απ’ τους μεγαλύτερους μύθους στην ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων, που συντηρεί ανερυθρίαστα το Hollywood, είναι αυτός του «έτερου ήμισυ», ενός ανθρώπου που σε συμπληρώνει τέλεια. Οι Ισπανοί φίλοι μου το αποκαλούν «media naranja» ήτοι, «μισό πορτοκάλι» το οποίο είναι, νομίζω, ο πιο παραστατικός τρόπος για να το θέσει κανείς αφού τίποτα δεν μπορεί να συμπληρώσει ένα μισό πορτοκάλι καλύτερα από το… άλλο μισό –μιλάμε για πυρηνική φυσική, όχι αστεία! Αφήστε με να σας εξηγήσω λοιπόν για ποιο λόγο μ’ εκνευρίζουν τόσο αυτές οι αναφορές και θα δείτε που θα συμφωνήσετε.

Κατ’ αρχάς, εξ ορισμού, αυτό το «το άλλο μου μισό», υπονοεί πολύ γλαφυρά ότι ο καθένας από εμάς είναι μισός άνθρωπος και ότι ο μόνος τρόπος να ολοκληρωθεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι βρίσκοντας έναν άλλον, εξίσου μισό άνθρωπο. Ε όχι λοιπόν, δεν το δέχομαι! Πέραν του ότι αυτό το «μισός άνθρωπος» ακούγεται σαν κάποιου είδους αναπηρία, νομίζω ότι το κυριότερο είναι ότι είμαστε ολόκληροι και από μόνοι μας και σκοπός μας (θα έπρεπε να) είναι να βρούμε έναν άλλον, εξίσου ολόκληρο –και ολοκληρωμένο- άνθρωπο για να περάσουμε καλά παρέα. Αυτό που επίσης μ’ εκνευρίζει, είναι το να πλασάρεται η ερωτική σχέση ως ο μονόδρομος προς την αυτοπραγμάτωση όταν, στην πραγματικότητα, αποτελεί μόνο έναν απ’ τους δρόμους! Γιατί δηλαδή να οικτίρουμε ή να δαιμονοποιούμε τον μονήρη βίο λες και ένας μοναχικός άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι για πάντα ανολοκλήρωτος; Πολλές φορές αυτή η μοναξιά είναι εκούσια επιλογή και δεν υπάρχει λόγος να την βλέπουμε ως κατάντια! Το αντίθετο, θέλει πολύ θάρρος το να επιλέξεις αυτόν τον τρόπο ζωής και να μπορείς να είσαι καλά με την επιλογή σου, ξεπερνώντας τα κοινωνικά πρότυπα και όσα αυτά επιβάλλουν.

Οι υπόλοιπες διαφωνίες μου είναι, κατά βάσει, φιλοσοφικού χαρακτήρα. Ας πούμε, σε έναν πλανήτη τόσων δισεκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί να έχουμε μόνο ένα «άλλο μισό» και όχι, ας πούμε, καμιά δεκαριά; Εδώ μιλάμε για αριθμούς και στατιστικά νούμερα! Και αν αυτά τα δέκα «άλλα μισά» είναι σκορπισμένα ανά την υφήλιο και, άρα, δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τα συναντήσουμε κάποια στιγμή, αυτό σημαίνει ότι είμαστε κι εμείς καταδικασμένοι να είμαστε για πάντα μισοί ή ότι είμαστε καταδικασμένοι να συμβιβαστούμε με μεσοβέζικες λύσεις που, όμως, ποτέ δεν θα μας ικανοποιήσουν πλήρως; Καταλαβαίνετε ότι και τα δύο ενδεχόμενα ακούγονται εξίσου καταθλιπτικά!

Για το τέλος, άφησα την κυριότερη ένστασή μου για να της δώσω την αξία που της ταιριάζει: αν δεχτούμε ότι, όντως, υπάρχει ένας άνθρωπος που μας συμπληρώνει τέλεια και δεχτούμε και ότι υπάρχει η πιθανότητα να τον βρούμε μέσα στα δισεκατομμύρια των κατοίκων αυτού του κόσμου, γιατί να πρέπει να είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα έχουμε ερωτικές σχέσεις; Αποκλείεται, ας πούμε, να μην υπάρχει ίχνος ερωτισμού μεταξύ μας αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, να τον κρατήσουμε στην ζωή μας ως τον καλύτερό μας φίλο; Ή μήπως, μ’ αυτόν τον τρόπο δεν ολοκληρωνόμαστε εξίσου;

Προφανώς και δεν περιμένω να μου απαντήσει κανείς στα ερωτήματα αυτά (αν και κάθε απάντηση θα είναι καλοδεχούμενη!). Απλώς θέλω να καταλήξω στο ότι δεν χρειάζεται να εξαρτούμε την ευτυχία μας από κάποιον άλλον άνθρωπο γιατί, στην τελική, μόνοι μας είμαστε κατά βάση σ’ όλη μας την ζωή –όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να βρούμε έναν άνθρωπο με τον οποίο να είμαστε μόνοι… μαζί!