‘Ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα’, ‘ό,τι δίνεις παίρνεις’ και πολλές άλλες παροιμίες ή γνωμικά που σχετίζονται με αυτό το ρήμα. Δώσε στο παιδί που ζητιανεύει και δεν έχει να φάει, δώσε στους φίλους σου τα παιχνίδια σου και μην είσαι εγωιστής, δώσε από το γλυκό σου γιατί έτσι είναι το σωστό κι ευγενικό. Αλλά… μην δίνεις από την αρχή πληροφορίες για σένα, μην δίνεις από εκεί που δεν παίρνεις και γενικά μην δίνεσαι και πολύ γιατί στο τέλος θα πληγωθείς και θα απογοητευτείς. Εσένα δεν σε μπερδεύουν όλες αυτές οι πληροφορίες που σου έρχονται από μικρή ηλικία; Και μην μου πεις ότι εξαρτάται από την περίπτωση και ότι έχεις βρει τη χρυσή τομή στο δόσιμο, διότι δεν θα σε πιστέψω. Όχι επειδή είμαι κακοπροαίρετη, αλλά η μέση λύση δεν είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται πάντα. Ίσως μερικές φορές.

Ας πάρουμε μεμονωμένα κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Ας πούμε λοιπόν ότι είσαι αυτός που δίνει και δίνει. Όταν πηγαίνεις για ψώνια ή μία απλή βόλτα και βλέπεις κάτι που σου θυμίζει κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, του το αγοράζεις χωρίς λόγο. Δεν υπάρχει περίπτωση να πας στο περίπτερο και να μην πάρεις μία έξτρα σοκολάτα για την αδερφή σου. Μοιράζεις συνέχεια αγκαλιές, φιλιά, ένα ‘αυτί’ για τα προβλήματα του άλλου και γενικώς είσαι η Μητέρα Τερέζα της σύγχρονης εποχής. Οι άλλοι σε βλέπουν σαν θύμα, αλλά εσύ είσαι έτσι και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι κακό. ‘Γιατί θα σε εκμεταλλευτούν, θα σε κάνουν ό,τι θέλουν κι εσύ δεν θα πάρεις τίποτα’. Δεν το ακούσατε από μένα, αλλά θύμα εκμετάλλευσης ή στενοχώριας πέφτουμε όλοι κατά καιρούς ανεξάρτητα από το πόσο δοτικοί είμαστε. Ο γενναιόδωρος άνθρωπος το κάνει γιατί είναι, πρωτίστως, δική του ανάγκη. Και αυτό μου δίνει πάσα για να λύσω μία παρεξήγηση που πλανάται πάντα στον αέρα. Οι άνθρωποι που ‘τρέχουν’ για τους άλλους, και είναι πολύ διαθέσιμοι, το κάνουν για να νιώσουν οι ίδιοι καλά με τον εαυτό τους. Δεν γεννήθηκαν για να υπηρετούν αλλά ‘εκπαιδεύτηκαν’ να έχουν μπόλικο φιλότιμο. Αν νομίζεις ότι τους την φέρνεις, μάλλον κάνεις λάθος.

Ας δούμε και λίγο την άλλη πλευρά, αυτή των ανθρώπων που περιμένουν να πάρουν πρώτα για να νιώσουν ότι δεν έχασαν τίποτα και ότι οι άλλοι τους αγαπούν άμα τη εμφανίσει. Εννοείται ότι πληγώνονται σπανιότερα, αλλά επόμενο δεν είναι; Αν αποφεύγεις τα πολλά πολλά και δίνεις (υλικά και συναισθηματικά) υπό όρους, έχεις και λιγότερη επαφή με τους ανθρώπους. Άρα δύσκολα σε αγγίζει κάτι. Πιστέψτε με, δεν κατακρίνω ούτε λίγο αυτήν την κατηγορία ανθρώπων γιατί είμαι βεβαία ότι κάπως έτσι λειτουργώ κι εγώ (ελπίζω όχι πάντα). Όταν λειτουργείς έτσι, δεν το κάνεις γιατί νιώθεις μαντάμ Σουσού, αλλά επειδή φοβάσαι λίγο παραπάνω την επαφή, την έκθεση και φυσικά αρνείσαι να απογοητευτείς (λες και η άρνησή σου θα το αποτρέψει από το να συμβεί).

Έκανα αυτό το διαχωρισμό για να δείτε (κι εγώ μαζί) ότι πίσω από κάθε κουλή συμπεριφορά κρύβεται κάποιος φόβος, είτε δίνεις πολύ γιατί φοβάσαι ότι δεν θα σε αγαπούν είτε δίνεις λίγο γιατί φοβάσαι ότι δεν θα σε αγαπούν (see what I did there;). Συνεπώς δεν υπάρχει απάντηση στο αμλετικό ερώτημα ‘να δίνει κανείς ή να μην δίνει’; Φυσικά και να δίνει αλλά μέχρι εκεί που μπορεί, αντέχει, γουστάρει, του επιτρέπουν οι συνθήκες και κατά πόσο εμπνέεται από τους ανθρώπους γύρω του. Όσο για τη μέση λύση, το ξέρω ότι είναι πολύ ωραίο να πιστεύεις σε αυτήν γιατί δεν χωράνε λάθη εκεί, αλλά είναι πολύ ανακουφιστικό να ξέρεις ότι δεν μπορείς να την φτάσεις (τουλάχιστον πάντα) και δεν χρειάζεται κιόλας. Η δική μου γνώμη είναι ότι αρκεί το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους ώστε να μπορείς να παραδέχεσαι τη δυσκολία σου. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις, εύχομαι να είναι περαστικά και να νιώσεις σύντομα καλύτερα.