Έχεις άραγε αναρωτηθεί ποτέ  πόσα κρακ έχει κάνει η καρδιά σου και πόσα ακόμα μπορεί να αντέξει.. Κρακ από αυτά που πάντα σου δημιουργούν οι άλλοι επειδή ένα πρωί ,όλα όσα ένιωθαν, τους τελείωσαν, τους πίεσαν και με την ίδια ευκολία που ξαφνικά το ανακάλυψαν, με την ίδια ευκολία αδειάζουν και εσένα, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς, χωρίς το περιθώριο και την ειλικρινή  υπόσταση να απαριθμήσουν λάθη σου, χωρίς να δώσουν βάση στην επένδυση τη συναισθηματική που κάνατε, το δούναι και λαβείν στιγμών και της δημιουργίας αναμνήσεων. Έχεις άραγε αναρωτηθεί ποτέ, πόσες φορές δεν έβγαλες μιλιά ενώ τα πάντα μέσα σου ούρλιαζαν, πόσες φορές  επέτρεψες τα δάκρυα σου να καίνε τα μάγουλά για βδομάδες, μήνες, ώρες  ατελείωτες με ένα λευκό βλέμμα κενό, ένα μυαλό θολό, μια ψυχή μουδιασμένη από τον πόνο. Έχεις άραγε αναρωτηθεί ποτέ αν άξιζε όλος αυτός ο πόνος που δέχτηκες από κάποιον που εσύ  λάτρεψες, τον θεώρησες αληθινά δικό σου, που αβίαστα έδινες κάθε σου χαμόγελο, συναίσθημα, χάδι, που το ζούσες στην ένταση που του άξιζε και το έκανες κομμάτι σου, πλημμυρισμένο από λόγια ειλικρινή, από εκείνα που μιλάνε στη καρδιά..

Έχεις άραγε αναρωτηθεί ποτέ ότι πρέπει να φύγεις από εκεί που δεν πρέπει να είσαι, είτε εγκεφαλικά, είτε ψυχικά, είτε σωματικά..  κατά  βάθος ελπίζεις πως όλο αυτό θα αλλάξει με ένα μαγικό ραβδάκι, και το παρόν θα γίνει η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου. Φύγε από ότι σε κάνει να μαραζώνεις, φύγε για εσένα  για κανέναν άλλον, δεν σου αξίζει να πέφτεις χαμηλά, ούτε να αισθάνεσαι ότι στερείσαι οξυγόνου, δεν σου αξίζει να ζητιανεύεις την προσοχή από εκείνον που ήταν ο κόσμος σου όλος, δε σου αξίζει να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον όταν ο ίδιος δεν επιθυμεί να το κάνει..

Έπεσες χτύπησες όμως σηκώθηκες πάρε το μάθημα σου και κλείσε την πόρτα, αθόρυβα χωρίς υστερίες και υπερβολές, κλείσε την πόρτα και φύγε με ψηλά το κεφάλι όχι λιγότερος απ ΄ ότι μπήκες..

Η καρδιά «χαλάει» πόσο καιρό θα παίζεις με τους χτύπους της χωρίς να την φροντίζεις; Οι άνθρωποι με μεγάλη δυσκολία αποδέχονται τον πιο νομοτελειακό κανόνα της φύσης, ότι τα πάντα αλλάζουν συνεχώς, ότι οι σχέσεις είναι κύκλοι που κλείνουν και μερικές φορές ό,τι και να κάνουμε το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο .Να μάθεις να φεύγεις από μια δουλειά που σου στερεί την δημιουργικότητα σου, από μια φιλία που σνομπάρει όνειρα, από ένα περιβάλλον που σου θυμίζει κακές αναμνήσεις, από ένα παντελόνι που δε σε κολακεύει, από μια αγκαλιά που δε σε ηρεμεί, Φύγε από τους τοξικούς ανθρώπους το όνομά τους είναι συνώνυμο της θλίψης, του εκνευρισμού, των δακρύων, του άγχους και όλων των αρνητικών συναισθημάτων που μπορείς να εκδηλώσεις.

Στη σκέψη σου  πάντα η αξιοπρέπεια σου, και φυσικά θα εκτεθείς  και θα διεκδικήσεις  και θα προσαρμοστείς, γιατί μόνο έτσι χτίζονται οι υγιείς σχέσεις, αλλά όταν βρεις  τον εαυτό σου ένα βήμα πριν τη διάγνωση  διαταραχής προσωπικότητας είναι η ώρα να σταματήσεις να χτυπάς στην πόρτα του κουφού να σου ανοίξει.. Αν μπορείς  να κρατήσεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου πλατωνικά καν’ το. Αλλά πάνω απ’ όλα εκτίμησε την κάθε κατάσταση για αυτό που πραγματικά ήταν…. και κάνε αυτό που λέει ο Μενέλαος Λουντέμης:

”Να μάθεις να φεύγεις από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.”