Από μικρός μαθαίνεις να θυμάσαι. Να θυμάσαι να είσαι «καλό παιδί», να διαβάζεις, να ακούς τους μεγάλους, να μην ακούς τους μικρούς – ιδίως τους συνομήλικούς σου – να σέβεσαι τους δασκάλους σου, να μην σέβεσαι τις επιθυμίες σου – γιατί είσαι μικρός και δεν ξέρεις – να πίνεις το γάλα σου, να τρως όλο το φαγητό σου, να μην τσακώνεσαι με τα αδέλφια σου, να μην στεναχωρείς τους γονείς σου, να μην αντιμιλάς και γενικώς να μην αντιδράς.
Κι ύστερα έρχεται μια περίοδος που από την πολλή «θύμηση» κι υπακοή, αρχίζεις να αμφισβητείς. Τους πάντες και τα πάντα. Μόνο η μνήμη είναι εκεί. Πιστός «σύμμαχος» των «πρέπει», ισχυρός «εχθρός» κάθε αυθόρμητου «θέλω». Με δύναμη μεγαλύτερη ακόμη κι απ’ αυτή της «έξις» της αριστοτελικής. Κι έπειτα απομυθοποιείς. Αλλά θυμάσαι. Και μετά γκρεμίζεις για να ανασυγκροτηθείς. Και πάλι θυμάσαι. Και με πείσμα πως θα ξανασηκωθείς τα πάνω κάτω φέρνεις για να μην θυμηθείς.. όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω. Όλα εκείνα για τα οποία δεν ρωτήθηκες μα «έπρεπε» να τα θυμάσαι. Και συνεχίζεις να θυμάσαι.
Γιατί να θυμάσαι έμαθες. Κι όποια «αλήθεια» κι αν καταργήσεις, ό, τι κι αν αρνηθείς, και πάλι θυμάσαι, γιατί; Γιατί δεν έμαθες αλλιώς να ζεις. Κι όσο κι αν μέσα σου βαθιά από τις μνήμες να απαλλαγείς ποθείς, συνεχίζεις και θυμάσαι γιατί διαφορετικά δεν έμαθες να ζεις. Κι ο ήλιος επιτέλους ανατέλλει μες στην ψυχή σου και τα παράθυρα της σκέψης διαπερνά και νιώθεις επιτέλους νικητής.. μα πάλι θυμάσαι γιατί; Γιατί δεν έμαθες αλλιώς να ζεις.
Μάθε, λοιπόν, πως στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή έχεις δικαίωμα για την εξής επιλογή: να θυμάσαι μόνον αυτά που θυμίζουν όσα εσύ επιθυμείς. Άλλωστε η θύμηση, όταν υπάρχει κόντρα στα θέλω, μόνο θυμό μαρτυρά. Κι ο θυμός είναι θάνατος αργός και διόλου ανεκτός. Μόνον ο θάνατος της στριμωγμένης θύμησης που εσύ θα επιλέξεις μπορεί να ξαναγεννήσει την ίδια τη ζωή.
Γιατί, δεν λέω, καλό πράγμα η μνήμη. Όταν βοηθά το φως με δύναμη να μπει μες στην ψυχή. Γιατί, αλλιώς, το όνειρο γίνεται εφιάλτης κι αδίκως δυσκολεύει τη ζωή. Κι είν’ όλα στο μυαλό. Ακούς; ΟΛΑ! Γι’ αυτό, λοιπόν, να θυμάσαι, κάθε φορά που από μνήμες υποφέρεις, να ξεχνάς. Κι αν δεν μπορείς; Μάθε το!
Κωνσταντίνα Δημητρακοπούλου
