Από πάντα μου άρεσε όταν ταξιδεύω με το ΚΤΕΛ να βάζω σε κατηγορίες τους ταξιδιώτες. Πάντα θα ταξιδεύει ένας “φωνακλάς” , ένας “περίεργος” , ένας “κοιμίσης” . Είναι μια διαδικασία που με ξεαγχώνει, με ηρεμεί. Διότι ενα από τα μεγαλύτερα άγχη μου όταν ταξιδεύω είναι μην χάσω την βαλίτσα μου.

Δίνω το εισιτήριο στον ελεγκτή. Θέση 8. Τυχερό νούμερο, σκέφτομαι.

-Δείχνεις αγχωμένη, γιατί;  ερώτηση του διπλανού μου. Τοποθετώντας τον στην κατηγορία “ταξιδιώτης απορίας” απαντώ με χαμόγελο – Να, απλώς φοβάμαι μήπως από μπέρδεμα χάσω την βαλίτσα μου. Θα’ναιταλαιπωρία… Χαμογελάει. -Περίεργο. Και γω που νόμιζα ότι ο φόβος υπάρχει όταν δεν έχεις χάσει στη ζωή σου τίποτα.

Αυτόματα τον τσεκάρω και στην κατηγορία “παράξενος ταξιδιώτης”, χαμογελάω, βάζω τα handsfree και χαζεύω από το παράθυρο.

Φτάνουμε στο χωριό. Χαιρετώ τους γονείς. Χαρά! Ζεστασιά. Το ίδιο πάντα συναίσθημα όταν γυρίζεις στο πατρικό. Πέφτω για ύπνο.

Να ξυπνάς το πρωί στο χωριό, αξία ανεκτίμητη. Πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Όλα μοιάζουν διαφορετικά. Οι γονείς πιο νέοι, τα αδέρφια μου όλα εκεί. Και εγώ εκεί. Μικρή. “Τι γίνεται; Έχω όντως ξυπνήσει;” σκέφτομαι.

Είμαι εκεί. Βλέπω μπάλα με τον μπαμπά. – Ο άνθρωπος θα πρέπει να μάθει και να χάνει στην ζωή του, Παναγιώτα , τον ακούω να λέει.

Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ο “παράξενος ταξιδιώτης” του ΚΤΕΛ. Και ξυπνάω. Με μία σκέψη, έχω όντως μάθει να χάνω;

Έχουμε όντως μάθει να χάνουμε; Έχουμε μάθει όντως να ζούμε χωρίς “μπαγκάζια”, χωρίς βαρίδια; 

Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε, όχι επειδή είμαστε ηττοπαθείς αλλά γιατί έτσι θα έχει νόημα η οποιαδήποτε νίκη.  Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε γιατί μόνο έτσι θα κρατάμε μαζί μας πράγματα που έχουν αξία. Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε, να αφήνουμε πράγματα πίσω μας. Είτε είναι επιλογή μας, είτε δική τους. Κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει ο φόβος.

Το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί, να μας βάζει στη διαδικασία να μαζεύουμε πράγματα αφιλτράριστα. Είναι εκείνο που ζει μαζί μας. Που το κουβαλάμε στην πλάτη μας. Αλλά και εκείνο που θα μας υπενθυμίζει το φόβο μας.

Το παρόν είναι εδώ, μας βάζει στη διαδικασία φιλτραρίσματος. Ειναι αυτό που μας ταρακουνάει, που μας αναγκάζει να συνεχίσουμε με αυτά που πραγματικά αξίζουν. Εκείνο που μας φέρνει αντιμέτωπους με τον φόβο μας. Τον φόβο της απώλειας. Τον φόβο της μοναξιάς.

Το μέλλον θα είναι εκεί, για να μας πει τι θα πάρουμε και τι θα αφήσουμε. Αυτό που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε με λιγότερα “μπαγκάζια” .

Κάποια στιγμή μαθαίνεις να χάνεις. Πράγματα, ανθρώπους, δουλειές, συναισθήματα. Κάποια στιγμή αφήνεις πίσω αυτά που σε πάνε πίσω. Κάποια στιγμή αφήνεις τα σίγουρα. Κάποια στιγμή ξεχνάς την συνήθεια που έχεις βαφτίσει ανάγκη και τολμάς. Κι ας χάσεις. Για την ακρίβεια μακάρι να χάσεις. Γιατί τότε θα καταλάβεις πόσο κερδισμένος είσαι. Γιατί τότε ο φόβος δεν υπάρχει.

Γιατί ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι το έχεις μέσα σου. 

Ξυπνάω στο λεωφορείο, λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου. Ο κυριούλης δίπλα μου, χαμογελαστός μου λέει – Τώρα δείχνεις ήρεμη, δεν φοβάσαι για την βαλίτσα σου;

– Όχι πια.