Θα είμαι τίμια από την αρχή του κειμένου. Δεν γίνεται αυτό που περιγράφει ο τίτλος. Με όσο ταλέντο κι αν το κάνεις στο τέλος θα γίνεις λίγο αγενής. Λίγο σνόμπ και λίγο ξινή.

Η ανάγκη κάποιων από εμάς να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς ξεκινάει και τελειώνει στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν το κάνουμε για τους άλλους. Δεν λέμε αλήθειες και όσα σκεφτόμαστε με ωμό τρόπο γιατί θέλουμε να πούμε την αλήθεια. Ούτε γιατί είμαστε υπέροχοι. Είναι γιατί θέλουμε να έχουμε ένα πρόβλημα λιγότερο στη ζωή μας και το κεφάλι μας ήσυχο πως εμείς είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε.

Πρόσφατα έλαβα ένα μήνυμα απο μία παλιά φίλη που παλιότερα κάναμε παρέα και στην πορεία επέλεξε να εξαφανιστεί. Ήταν από εκείνες τις φορές που μία φίλη κάνει ghosting χωρίς να εξηγήσει ποιο είναι το παράπονό της. Mε το πρόσφατο μήνυμά της μου ζητούσε να κουβεντιάσουμε κάτι για δουλειά μιας οι εταιρείες μας έτυχε να συνεργαστούν. Μπορεί να βρέθηκε σε δύσκολη θέση να μου στείλει μετά από τόσο καιρό ένα επαγγελματικό μήνυμα, μπορεί και όχι. Πάντως όταν τελειώσαμε την κατά τα άλλα ευγενική επικοινωνία μας μου πρότεινε ”να πιούμε ένα κρασί αυτές τις μέρες να πούμε τα νέα σας”. Δεν ξέρω αν το σκέφτηκε αυθόρμητα, αν το εννοούσε ή αν ήταν ένα pr ”κλείσιμο” της επικοινωνίας μας. Της απάντησα πως την ευχαριστώ αλλά ”δεν με ενδιαφέρει να πιούμε ένα κρασί”.

Ρε παιδιά δεν έβρισκα τον λόγο.

Δύο είναι τα ενδεχόμενα: Το ένα να της έλεγα ”ναι φυσικά, να το κάνουμε” και να μην το κανονίζαμε ποτέ ή να της έλεγα “ναι φυσικά, να το κάνουμε” και μία δύο μέρες μετά να ψάχναμε και οι δύο δικαιολογίες να το ακυρώσουμε για να γλυτώσουμε τις αμήχανες στιγμές.

Αυτόν που δεν θες να χάσεις, δεν τον χάνεις

Σε όλους μας έχει τύχει να συναντήσουμε κάποιον γνωστό στον δρόμο και η σύντομη κουβεντούλα μας να λήξει με το γεμάτο υποσχέσεις “πάμε για έναν καφέ αυτές τις μέρες”. Πολύ συχνά συμβαίνει σε γενέθλια και γιορτές που βρίσκεις ευκαιρία να ανταλλάσσεις ευχές και να κάνεις ένα σύντομο catch up με ανθρώπους που έτυχε κάποια στιγμή να συναναστραφείς μαζί τους και συνεχίζεις να του συμπαθείς. Το κλείσιμο της συνομιλίας περιλαμβάνει  ”να βγούμε να τα πούμε” και ξέρετε και οι δύο πως είναι ουτοπικό. Ένα μεγάλο ψέμα. Και στις δύο περιπτώσεις χαμογελάς αλλά αναρωτιέσαι: να πούμε τι;

Είναι λογικό να θες να αποφύγεις μία πρόταση για καφέ ή κρασί με κάποιον που μάλλον για να μην έχετε βρεθεί πρόσφατα δεν είχατε και πολλά πράγματα να μοιραστείτε. Είναι επιλογή σου να μη θες να αφιερώσεις χρόνο σε κάποιον που απλά συμπαθείς αλλά δεν θες να γνωρίσεις περισσότερο.

Το πιο πιθανό συναίσθημα είναι οι ενοχές. Θα αισθανθείς άσχημα. Αν ήθελες όμως δεν θα είχες επιδιώξει να τον συναντήσεις; Αν ήθελε εκείνος δεν θα είχατε βρεθεί να πείτε τα νέα σας; Μη λέμε ψέματα μεταξύ μας παιδιά. Αυτόν που θες να τον έχεις στη ζωή σου και να μαθαίνεις νέα του, δεν τον αφήνεις να χαθεί.

Τι θα γίνει με τα catch up που αξίζει να γίνουν;

Πρέπει να κάνουμε μία εξαίρεση. Τους φίλους που χαθήκατε επειδή λείπουν για καιρό στο εξωτερικό ή λείπεις εσύ. Εξαιρούνται και εκείνοι που χάσατε επαφή για κάποιους ειδικούς λόγους. Και μετά μένουν όλοι εκείνοι που χαθήκατε κατά λάθος. Είναι ανθρώπινο να συμβεί. Είναι όλοι εκείνοι που ανακαλύπτεις πως τελικά σου είχαν λείψει και πως θα ήθελες πολύ να μάθεις νέα τους. Άνθρωποι που θαυμάζεις, εκείνοι που απολάμβανες πάντα μία συζήτηση μαζί τους. Και με αυτούς θες πραγματικά να κάνεις ένα catch up. Να μάθεις τι απέγινε με την προαγωγή τους, να τους κοιτάξεις με έκπληξη που χώρισαν και δεν έμαθες τίποτα και να τους χτυπήσεις τον ώμο για τον σκύλο που έχασαν. Να τους πεις τα δικά σου νέα για τη δουλειά και τα ταξίδια που ετοιμάζεις και μόλις χωρίσετε να υποσχεθείτε να τα πείτε σύντομα και να το εννοείτε.