Μπορεί η παρακάτω να μην είναι η κατάλληλη αρχή για ένα κείμενο αλλά είναι η κατάλληλη αρχή γι’ αυτό το κείμενο.
Το φαγητό είναι ιερό. Είναι η δεύτερη (ή μήπως πρώτη) μεγαλύτερη απόλαυση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Είναι εκείνο που μας κρατάει ξύπνιους το βράδυ, εκείνο που μας ξυπνάει το πρωί. Εκείνο για το οποίο ταξιδεύουμε από την μια ως την άλλη άκρη του κόσμου και εκείνο με το οποίο συνδέουμε συναισθήματα και καταστάσεις. Έτσι, όταν ακούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα για την κοπέλα που σκότωσε το αγόρι της επειδή της έφαγε τις τηγανιτές πατάτες, σκεφτήκαμε πως γίνεται να θέλεις να μοιράζεσαι όλες τις άλλες απολαύσεις τις ζωής σου με τους αγαπημένους σου εκτός από αυτήν; Ή μήπως θέλεις;
Παρακάτω λοιπόν, βάλαμε δύο από τους συντάκτες μας να μας πουν αν τελικά το φαγητό το μοιράζεσαι ή είσαι πιστός στο κίνημα του ‘Joey does not share food’.
Μοιράζεται το φαγητό του ο Διονύσης Γουρνάς
Κάθε φορά που πρέπει να διαλέξω τι θα φάω, μου έρχονται στο μυαλό οι Queen και το I want it all. Μου αρέσουν όλα και πεθαίνω για ποικιλίες. Το διαπίστωσα όταν ήμουν μόλις 5 χρονών, όταν πρωτοπήγα με τους γονείς σε τσιπουράδικο στο Βόλο και ερχόντουσαν οι μεζέδες κατα ριπάς. Αλλά δεν είναι κάθε γεύμα και τσιπουράδικο.
Μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως το κλειδί για μια ζωή από ποικιλίες είναι να μοιράζεσαι το φαγητό σου. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μοιράζεσαι φαγητό με ωραία παρέα. Ειδικά όταν έχεις τέτοιο δέσιμο, ώστε να τρώτε μέσα από τα ίδια πιάτα.
Ο ένας παράγονρας είναι το bonding, μιας και στο φαγητό γνωρίζεις σε βάθος αυτόν/ήν που έχεις απέναντί σου. Όμως, το πιο σημαντικό: δεν σκας με το τι να διαλέξεις, αποκλείοντας τις υπόλοιπες λιχουδιές. Μπορείς να παραγγείλεις ό,τι θέλεις, να δοκιμάσεις περισσότερες γεύσεις, αλλά να πάρεις λιγότερες θερμίδες.
Να μοιράζεστε. Το φαγητό, τη μουσική, τη γνώση, τα συναισθήματα. Κανείς δεν έγινε φτωχότερος δίνοντας. Βέβαια, αν κάποιος σου φάει την άκρη από το χωνάκι σε παγωτό-πύραυλο, να μην ξαναμοιραστείς τίποτα μαζί του.
Ούτε εσύ θα έπρεπε να το μοιράζεσαι, λέει ο Γιάννης Μαργέτης
Μην τρως από το φαγητό μου. Είναι απλό. Αν δε θες να γίνεις (μετά τους παπάκουλες*) ο πιο μισητός εχθρός μου, μην τρως από το φαγητό μου. Γιατί θες να φας το δικό μου στην τελική; Πεινάς κι άλλο; Θα σε κεράσω εγώ ό,τι θέλεις. Θες να δοκιμάσεις το μπέργκερ μου; Θα σου παραγγείλω εγώ ένα ίδιο απλά για να φας μια μπουκιά. Ευτυχώς ή δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία που μας προσφέρει τα πάντα σε αφθονία. Μπορείς να φας ό,τι θες, όσο θες. Γιατί λοιπόν λιμπίζεσαι το δικό μου φαγητό;
Τι πάει να πει «έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι μια μπουκιά είπαμε να μου δώσεις να δοκιμάσω»;;;; Φιλενάδα, το πιάτο μου δεν είναι μπουφές. Κάθε τι που έχω μέσα είναι προσεκτικά διαλεγμένο να ικανοποιεί τις ανάγκες ΜΟΥ. Υπάρχει συγκεκριμένη σειρά που τρώω το κάθε τι, υπάρχει πρωτόκολλο. Και όταν εσύ χώσεις τα βρωμόχερά σου για να μου «τσιμπήσεις μια πατάτα» όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Για αυτό σου ξαναλέω… Μην τρως από το φαγητό μου!
*τα ανθρωπόμορφα που οδηγούν παπάκι χωρίς εξάτμιση και χωρίς κράνος με το ένα χέρι στην τσέπη και με τσιγάρο στο στόμα
