Σε μία περίοδο όπου δε μπορούσαμε να επισκεφθούμε τα αγαπημένα μας θέατρα και να δούμε νέες παραστάσεις, η Νάνσυ Μπούκλη συστήθηκε και στο τηλεοπτικό κοινό με τη συμμετοχή της στη σειρά Σχεδόν Ενήλικες. Εκεί, ως Δάφνη, μοιάζει με μία millenial ζογκλέρ που στα δύο χέρια της προσπαθεί να ισορροπήσει όνειρα, δουλειά, έρωτες, σχέσεις και απογοητεύσεις. Στην πραγματικότητα, η Νάνσυ μπορεί να μην είναι πλέον “σχεδόν ενήλικη”, σίγουρα όμως τον τελευταίο χρόνο αισθάνεται, όπως, αναφέρει, “σχεδόν ελεύθερη”.
Τι σου λείπει περισσότερο από το θέατρο αυτή τη στιγμή;
Αυτόν τον χρόνο μου έχει λείψει η τέχνη όχι μόνο ως ηθοποιό, αλλά και ως δέκτη. Η έμπνευση και η όρεξη για ζωή, το γαργαλητό της φαντασίας, οι κουβέντες που ανοίγουν, μετά από μία παράσταση, μια συναυλία, μία έκθεση, μία ταινία στο σινεμά. Μου έχει λείψει αυτή η επαναστατική πράξη απόλαυσης και συντονισμού πολλών διαφορετικών ανθρώπων, αναπνοών και αισθήσεων για όση ώρα διαρκεί ένα ‘έργο’. Ο χρόνος πριν, που ετοιμάζομαι να πάω να παρακολουθήσω κάτι, η ανυπομονησία, η χαρά, ο κόσμος που θα συναντήσω εκεί και ο χρόνος μετά, η επιστροφή από ό,τι παρακολούθησα, τα ερωτήματα που μου τριβελίζουν το μυαλό, οι εικόνες, ο παλμός που διαρκεί για αρκετές ώρες, κάποιες φορές και μέρες.
Πώς βρίσκεις τη δική σου διέξοδο μέσα από αυτή την κατάσταση που περνάμε;
Την διέξοδο μου σ’ αυτήν την κατάσταση που ζούμε την βρίσκω μέσα από τη γυμναστική, τη μουσική και το πολύ περπάτημα. Σχεδόν κάθε μέρα, βλέπω ταινίες old time classic που δεν είχα δει, σειρές, κάνω μαθήματα αγγλικών, φροντίζω το σπίτι μου και εμένα περισσότερο.
View this post on Instagram
Είναι γλυκιά η μελαγχολία του να συνειδητοποιείς ότι τελικά ενηλικιώθηκες;
Η συνειδητοποίηση πως τελικά ενηλικιώθηκες έχει κάτι που αποχαιρετάς και κάτι που καλωσορίζεις. Μάλλον λίγο θλίψη έχει δηλαδή, αλλά μαζί με μια ησυχία για την περίοδο που έρχεται. Δεν ένιωσα να αλλάζει κάτι τρομακτικά, απλώς μου μεταφέρθηκαν ερωτήματα και ανησυχίες που μπορεί να με απασχολούσαν πολύ έντονα. Ε, αυτό το πολύ έντονα που βασάνιζε, εξασθενεί με τον καιρό και παίρνει το χώρο του!
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την Μυρτώ Κοντοβά;
Μία μέρα πριν φύγω από την Αθήνα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο casting που είχε αναλάβει τη σειρά. Μου έστειλαν να μάθω και δοκίμασα κάποιες σκηνές. Μετά από λίγες μέρες πήρα την θετική απάντηση και μαζί με τις διακοπές μου, ξεκίνησε και η χαρά και η λαχτάρα να αρχίσω αυτή την ωραία συνεργασία.
Θεωρείς ότι και η δική σου η γενιά χαρακτηρίζεται από το τρίπτυχο που περιγράφει η Θεοδώρα Τζήμου στη σειρά: Χρέη, αυτοάνοσα και Xanax;
Η δική μου γενιά σίγουρα δεν έχει προλάβει να έχει χρέη, αφού είναι στη διαδικασία και προσπαθεί να αποκτήσει αυτά που θα της αρκούν, για αρχή. Τώρα όσον αφορά τα αυτοάνοσα και τα Xanax, νομίζω πως όλες οι γενιές ανεξαιρέτως μπορεί να περάσουν απ’ αυτά, αλλά το θέμα είναι να βγουν δυνατοί και με χιούμορ, όπως τα περιγράφει και η Θεοδώρα Τζήμου στη σειρά.
Αθηναϊκό κέντρο, τηλεοπτικά γυρίσματα και covid. Αυτό το τρίπτυχο πώς το διαχειρίστηκες;
Η αλήθεια είναι το ότι κάναμε συνέχεια covid test για τα γυρίσματα με ηρεμούσε. Στην αρχή την πανδημίας, με το που ένιωθα λίγη κούραση έλεγα ‘ώπα, σύμπτωμα‘! Επίσης, νιώθω ευγνώμων που μια τέτοια περίοδο, είχα εργασία και εργασία που αγάπησα και όπου ένιωθα δημιουργική.
View this post on Instagram
Τι θα ήθελες να γνώριζες προτού μπεις για τα καλά στον χώρο της υποκριτικής και του θεάτρου; Υπήρξε κάτι που αναγκάστηκες να μάθεις με τον δύσκολο τρόπο;
Λίγο πολύ, όσα κι αν γνωρίζουμε πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε, πάντα θα έχουμε κι άλλα να δούμε, κι άλλα που μας ξέφυγαν. Οπότε τα μάθαινα και τα μαθαίνω όλα στην πορεία και κατά την διάρκεια. Στην αρχή ως φοιτήτρια και τώρα ως εργαζόμενη. Κι έχω ακόμη δρόμο.
Ποια είναι η δική σου σχέση με την Αθήνα;
Ερωτική! Δεν την χορταίνω, κι ας έχει και ασχήμιες. Εμένα μου αρέσει κι έτσι. Κάνω συνέχεια βόλτες σε όλα τα μέρη της, δεν έχω αφήσει κανένα παραπονεμένο. Και κάθε φορά, είναι σαν να είναι η πρώτη, την ίδια χαρά έχω. Όλες τις ώρες, τις μέρας και όλες τις εποχές, αλλάζει αυτή, αλλάζω κι εγώ, και άλλα σημεία της επισκέπτομαι.
Ποιο είναι αυτό το ένα πράγμα που ανυπομονείς περισσότερο να κάνεις όταν λήξουν όλοι οι περιορισμοί;
Να γυρίσω στο σπίτι μου ό,τι ώρα και όποτε θέλω εγώ.
Στην πραγματική ζωή, η Νάνσυ μπορεί να μην αισθάνεται «σχεδόν» ενήλικη, αλλά είναι «σχεδόν……»;
Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, αισθάνομαι “σχεδόν περιορισμένη”, ή καλύτερα “σχεδόν ελεύθερη”. Εύχομαι σύντομα να είμαι πάλι, πλήρως. Όχι περιορισμένη, ελεύθερη.
