Ήταν αδύνατος, με μαυρισμένο δέρμα, φαγωμένο από το αλάτι. Κουβαλούσε στους κυρτούς ώμους του, περίπου ογδόντα χρόνια. Εμείς ήμασταν ξαπλωμένες μπρούμυτα στο Αλικό και τρώγαμε κρακεράκια. Άκουσα τη φωνή του από μακριά. Δεν κατάλαβα καλά τι έλεγε, ούτε σε ποια γλώσσα. Γύρισα το κεφάλι και τον είδα να κοντοστέκεται κάτω απ’ τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο. Φορούσε ένα πουκάμισο που έπλεε στο λιγνό του σώμα και βαστούσε δυο βαριές τσάντες. Προσπάθησα ξανά να ακούσω τι έλεγε. Εστίασα όλη μου την προσοχή στο να βρω την σειρά των γραμμάτων. Νομίζω άκουσα “formaggio 2 ευρώ”. Δεν ξέρω. Συνέχισε να περπατά στην καυτή άμμο κατά μήκος της παραλίας. Έβαλα την μπλούζα μου και πήρα όσα ψηλά είχα στην τσάντα μου. “Τι πουλάτε;”, τον ρώτησα. Τυρί και φραγκόσυκα μου απάντησε. Και όπως διάβασα κάπου, το τυρί αυτό είναι το πιο νόστιμο του νησιού γιατί όταν το τρως, γεύεσαι τη θάλασσα, το καλοκαίρι και την ελευθερία.

Το Αλικό είναι δίπλα στη Χαβάη. Και οι δυο παραλίες είναι πανέμορφες. Λευκή άμμος σαν πούδρα, βαθιά πεντακάθαρα νερά, αμμόλοφοι, μεγάλα κύματα και το κεδρόδασος, συνθέτουν το εξωτικό σκηνικό. Η Χαβάη είναι πιο πολυσύχναστη, ενώ στο Αλικό κάτω από τους κέδρους, ξεπροβάλουν χαμηλές σκηνές, παρεό, και αυτοσχέδια σκίαστρα με πανιά και καλάμια. Εδώ η πλειοψηφία των λουόμενων, είναι γυμνιστές και τουρίστες, οι οποίοι κάνουν διαλογισμό, διαβάζουν βιβλία και κάνουν ηλιοθεραπεία έως τη δύση του ηλίου.

Η Νάξος είναι το μεγαλύτερο νησί τον Κυκλάδων και έχει πολλά αξιοθέατα, παραδοσιακά χωριά μεγάλες και πανέμορφες παραλίες, πολύ ιστορία και διασκέδαση για όλα τα γούστα

Η χώρα του νησιού, είναι στο λιμάνι, κτισμένη στη θέση όπου βρίσκονταν η αρχαία πόλη. Εκεί βρίσκεται και η αρχαία πορτάρα με το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα. Σε εκείνο το ύψωμα, κατά την δύση του ηλίου, ο ουρανός γίνεται πορφυρός και το μπλε αναμιγνύεται με μώβ και ροζ γιρλάντες. Με τη βοήθεια του φωτός και το μαγικό χέρι της φύσης, η θάλασσα και η αμμουδιά βάφονται με τα ίδια έντονα χρώματα. Το τοπίο θυμίζει ιμπρεσιονιστικούς πίνακες.

Στην ενδοχώρα στέκουν αγέρωχοι ανά τα χρόνια, διάσπαρτοι πύργοι οι οποίοι αποτελούν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, που άφησαν οι Ενετοί στο νησί. Εμείς περιπλανηθήκαμε στα μεσαιωνικά σοκάκια του κάστρου και το βράδυ φάγαμε σε μια όμορφη αυλή.

Η Μαριάννα μας έπεισε να πιούμε ένα ρούμι σε ένα μπαρ λίγο πιο κάτω, το οποίο έχει διακόσμηση παλιού ξύλινου καραβιού και μια μεγάλη συλλογή από ρούμια. Εκεί δοκίμασα για πρώτη φορά, ρούμι αρωματισμένο με ανανά.

Η Νάξος έχει πολλές παραλίες. Οι περισσότερες, είναι οργανωμένες, με ομπρέλες και ξαπλώστρες. Άγιος Προκόπιος, Αγία Άννα , Άγιος Γεώργιος, Πλάκα, Ορκός και Μικρή Βίγλα είναι οι πιο κοσμοπολίτικες παραλίες του νησιού, ενώ το Καστράκι, το Πυργάκι, η Χαβάη και το Αλικό προσφέρουν ηρεμία και είναι ανοργάνωτες.

Κάθε πρωί αγοράζαμε φρουτοσαλάτες και τυρόπιτες από το mini market του camping και τα τρώγαμε φορτίζοντας τα κινητά μας και οργανώνοντας τη μέρα.

Εκείνο το βράδυ, έπαιξε rock n roll ένας Γάλλος καθηγητής γεωπονίας με φαβορίτες και αμάνικο τζιν γιλέκο. Τον συνόδευσε στη μουσική ένα Γερμανός ο οποίος δημιουργούσε μελωδίες με κουτάλια.

Το καράβι, θα έφευγε στις δέκα το βράδυ. Πήγαμε στο γραφείο που δούλευε η Μαριάννα και φύγαμε για την Απείρανθο. Σοκάκια, πράσινες ξυλόπορτες, βασιλικοί, καφενεία, και ανοιχτά ξύλινα πατζούρια συνθέτουν το σκηνικό. Φάγαμε ομελέτα με πατάτες Νάξου και σαγανάκι με ανθόμελο. Φεύγοντας αγοράσαμε λικέρ κίτρο και γραβιέρα.

“Γλύκα μεγάλη είχε το νησί ετούτο, ησυχία πολλή, αγαθά τα πρόσωπα των ανθρώπων, σωροί τα πεπόνια, τα ροδάκινα, τα σύκα και η θάλασσα… Tα πάντα έλιωναν και χανόντουσαν μέσα στην νυσταλέα τούτη Ναξιώτικη ευδαιμονία.” Από την αναφορά στο Γκρέκο του Καζαντζάκη.

Καλή αντάμωση αγαπημένο καλοκαίρι…

Featured image: Newsbomb