Mετά τον φόβο και την ανασφάλεια της πανδημίας ένιωσα πώς έγινα κάπως… φλώρος. Ανέκαθεν φοβόμουν τις μεγάλες αλλαγές, αλλά από εκείνο το σημείο και έπειτα, κάπως ο εαυτός μου μάγκωσε παραπάνω. Η άλλη αλήθεια είναι, ότι ποτέ δε μπορούσα να με φανταστώ να παίρνω την απόφαση να φεύγω από την Ελλάδα. Ε ναι, λοιπόν έγινε. Μπορεί να μη σε αφορά, το ξέρω. Μπορεί μέσα στην τόση απαιτητική και περίεργη (ίσως) καθημερινότητα που ζεις, αυτό το άρθρο- κατάθεση ψυχής που διαβάζεις, να είναι το τελευταίο που θα ήθελες.

Η πρώτη ερώτηση που μπορεί να σου έρθει, είναι «γιατί Νορβηγία;». Η δεύτερη «γιατί έφυγες;» και η τρίτη «πόσα παραπάνω παίρνεις σε χρήματα σε σχέση με την Ελλάδα;».

Ξεκινώντας από τα απλά, η απόφαση πάρθηκε καθώς βλέπαμε ότι τα πράγματα σε πολλά επίπεδα στην Ελλάδα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Πολλοί θα διαφωνήσουν και είναι ΟΚ, η άποψη μου δε θα αλλάξει. Καλώς ή κακώς η Νορβηγία είναι μια χώρα με βάσεις, για σίγουρο μέλλον, με νόμους που δεν καταπατούνται και καλύτερες εργασιακές συνθήκες.

Ναι, πολλές φορές μου έχουν καταπατήσει τα εργασιακά δικαιώματα. Με έχουν πληρώσει λιγότερο, ενώ έχω κάνει υπερωρία. Με έχουν μειώσει, ενώ έχω κοπιάσει για να φτιάξω κάτι και να φτάσω κάπου. Ναι, μου έχουν πει ψέματα για αύξηση, που λογικά κάπου ακόμη έρχεται από τη Κίνα με χελώνα. Κάπου η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και λες ένα μεγάλο και δυνατό «Φτάνει».

Κάθεσαι, ξενυχτάς, σκέφτεσαι, ψάχνεις, ρωτάς και υπολογίζεις από το τι έχεις να χάσεις αν φύγεις από τη χώρα σου και τι να κερδίσεις. Η ζυγαριά κάποια στιγμή, γέρνει προς κάπου και η απόφαση έχει παρθεί. Τακτοποιείς τις τελευταίες σου λεπτομέρειες στην Ελλάδα, πληρώνεις και τους τελευταίους λογαριασμούς, αποχαιρετάς (το πιο δύσκολο κομμάτι), κλειδώνεις το σπίτι και μπαίνεις στο αεροπλάνο.

Στις τρεις σχεδόν βδομάδες που μετράω μακριά από την Ελλάδα, αν κάτι δε μου λείπει είναι σίγουρα η βαβούρα και το καυσαέριο της πόλης, καθώς έχουμε μετακομίσει σε επαρχιακή περιοχή για το πρώτο δίμηνο τουλάχιστον. Σίγουρα δε μου λείπει ο συνωστισμός και η αργοπορία στα μέσα μεταφοράς, ενώ το να σηκώνομαι το πρωί και να έχω θέα τη θάλασσα είναι έξτρα δώρο. Επιπλέον πόντοι είναι, ότι καταφέραμε να δούμε το Βόρειο Σέλας, που το έχω στις λίστες επιθυμιών μου από τα δεκαέξι μου.

Σίγουρα δεν είναι ρόδινα, καθώς για πρώτη φορά αντιμετωπίσαμε τι εστί ρατσισμός. Ό,τι και να σου έχουν πει στη θεωρία, στη πράξη όλα είναι αλλιώς. Κάτι σε ταρακουνά με τη κακή έννοια. Το σίγουρο είναι, ότι με το άτομο που έχεις επιλέξει να κάνετε αυτή την αλλαγή, γίνεστε πιο δυνατοί μαζί και μπορεί να βιώσετε σε μία μόλις εβδομάδα, ότι βιώνουν άλλοι σε πέντε χρόνια.

Ο φόβος για το άγνωστο και για το αν θα καταφέρεις αυτά που θες, επίσης τρεμοπαίζουν μέρα -νύχτα στο κεφάλι σου. Step by step και με ηρεμία, η λύση και η ψυχραιμία βρίσκονται. Άλλωστε, όταν ξέρεις ότι δεν έχεις να χάσεις τίποτα με το να δοκιμάσεις και ότι ήδη η προηγούμενη ζωή σε έπνιγε, η κατάσταση σταδιακά, γίνεται πιο ομαλή.

Το συμπέρασμα και το μήνυμα που θέλω να σου μεταφέρω; Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που τόλμησες, πάρα για κάτι που έμεινε ως μια απλή υπόθεση στο μυαλό σου. Τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος έμαθες αλλά και έπαθες, ενώ στο δεύτερο έμεινες απλά θεατής.