Νευρική ανορεξία. Ήρθες πάλι σε μορφή κουβέντας από την πρόσκληση της Λέτας Γκαρέτσου που πραγματοποιεί την εκπομπή «Πέρα από τα Όρια», στο www.pod.gr για συζητήσουμε για τα δικά μου όρια, αυτά τα οποία ξεπέρασα, στα μάτια της, στα μάτια ενός τρίτου ανθρώπου.
Δεν σε είχα ξεχάσει – το ήθελα αλλά δεν γινόταν – και σε κάθε περίπτωση η κοπέλα που με κάλεσε είχε περάσει και η ίδια νευρική ανορεξία οπότε, μισητή ψυχική ασθένεια ήρθες στο τραπέζι και είχες την τιμητική σου.
Σε ηλικία 14 ετών, έκανα μια σιωπηλή συμφωνία με τον εαυτό μου. Η συμφωνία με τον εαυτό μου ήταν να κόψω το φαγητό και να μην το πω σε κανέναν ελπίζοντας κρυφά (φυσικά) να προσέξουν όσοι περισσότεροι γίνεται ότι έχω χάσει κιλά και η φράση «αδυνάτισες ή μου φαίνεται;» να μου αποδοθεί σαν παράσημο σε μάχη.
Η μάχη ξεκινά και είναι άνιση
Ενός μυαλού και μιας ψυχής που δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα λόγω του νεαρού της ηλικίας με έναν σκοτεινό και τρομακτικό εαυτό, ο οποίος έχει τη δύναμη να σε παρασύρει στα πιο σκοτεινά σου μονοπάτια, κλείνοντάς σου στην κυριολεξία τα μάτια και στην δική μου περίπτωση και το στόμα.
Ναι, δεν βλέπεις. Ούτε εσένα ούτε τί συμβαίνει γύρω σου. Γιατί δεν μπορείς, όχι επειδή δεν θες. Νομίζεις πως αυτό που βλέπεις, είναι η αλήθεια ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεσαι φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες που σε παραμορφώνουν και αντικατοπτρίζουν όλοι την ίδια εικόνα, το δικό σου σώμα – που εσύ βλέπεις και κρίνεις ατελές, άσχημο και νιώθεις πως πρέπει να βελτιώσεις αλλά πριν το βελτιώσεις πρέπει να το κρύψεις. Και ποια είναι η μέθοδος αυτοβελτίωσης; Μα σαφέστατα το να κόψεις οποιαδήποτε πρόσληψη τροφής. Γιατί μέχρι εκεί επιτρέπεις στον εαυτό σου να δει και να καταλάβει, όσο σου επιτρέπει ο παραμορφωτικός καθρέφτης που βρίσκεται σε απόσταση 20 εκατοστών όταν στέκεσαι μπροστά του.
Η περιπέτεια που στην πορεία (για τους τυχερούς) θα σε κάνει να καταλάβεις ότι φλέρταρες με το θάνατο, έχει ξεκινήσει. Εσύ νομίζεις ότι είναι ένα μαγικό ταξίδι σε έναν κόσμο με λιγότερα κιλά που όμως θα σου δώσει απεριόριστη δύναμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα αμάξι που τρέχει με ταχύτητα 200χλμ και εσύ δεν φοράς ζώνη, απολαμβάνοντας την αδρεναλίνη της στιγμής σκεπτόμενος πως είσαι παντοδύναμος.
Ίσως σε έναν κόσμο που έχουμε έλεγχο σε ελάχιστα πράγματα, γιατί αυτή είναι η φύση της ζωής, το να μπορείς να ελέγξεις την αφαγία σου ασκητικά, να σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχεις τον έλεγχο σε κάτι ακόμα – ή σε κάτι – τελεία.
Έχασα σε λίγους μήνες περισσότερα από 20 κιλά
Η περίοδός μου, άφαντη. Η λογική μου άφαντη. Η όρεξή μου για ζωή, άφαντη. Ένα παιδάκι που αντί να είναι αυτόφωτο από υγεία – είχε πλέον ξεπεράσει τα όρια της εξάντλησης – κουτρουβαλώντας με μαθηματική ακρίβεια προς μια άβυσσο αρρώστιας ψυχικής χωρίς καμία βεβαιότητα για επανεκκίνηση ή δεύτερη ευκαιρία.
Ξέρεις, οι κατηφόρες είναι ωραίες όταν έχεις κουραστεί πολύ από τις ανηφόρες αλλά κρύβουν μεγάλο κίνδυνο γιατί σε οδηγούν πολύ χαμηλά – πολύ γρήγορα.
Έχοντας έναν πατέρα – εκδότη περιοδικών μόδας – τα μοντέλα ήταν παρουσίες που έβλεπα συχνά γύρω – τριγύρω μου. Και ενώ δεν ήξερα, τί ακριβώς μου άρεσε στις κοπέλες αυτές, ήξερα και μπορούσα να καταλάβω (λανθασμένα) ότι εγώ είμαι ελλιπής μπροστά τους. Μη μπορώντας να εντοπίσω το γιατί νιώθω ελλιπής, αποφάσισα πως θα μιμηθώ αυτό που φαίνεται, δηλαδή τα πολύ αδύνατα σώματά τους. Μοντέλο και λίγα κιλά ήταν μια εξίσωση στερεοτυπική με αίγλη και prestige. Στη λέξη αδύνατο δεν μπορούσα να συνταιριάξω το «αδύναμο» και στη λέξη όμορφο δεν μπορούσα να συνταιριάξω το «άρρωστο». Η εικόνα ήταν το παν. Δυστυχώς η εικόνα είναι το παν μέχρι και σήμερα αλλά τουλάχιστον τώρα η πληροφορία είναι περισσότερη και ο μεγεθυντικός μας φακός ΟΦΕΙΛΕΙ να στρέφεται αλλού και όχι στα πόδια μας, στο στήθος μας, στα οπίσθιά μας, σκανάροντάς τα και αναγνωρίζοντάς τα ως ελαττωματικά.
Νοσηλεύτηκα
Μεγάλες δόσεις κορτιζόνης. Φούσκωμα, πρήξιμο. Αυτοτραυματισμοί, εμετοί. Οτιδήποτε ξεπερνούσε τα 42,5 κιλά έπρεπε να βγει. Οποιαδήποτε φυσιολογική όρεξη για φαγητό, έπρεπε να (αυτό)-τιμωρηθεί. Και τότε νομίζεις πως αυτό είναι ζωή. Και τότε νομίζεις πως αυτό είναι συναρπαστικό. Όταν δε, γίνεσαι και πιο αποδεκτός στο σχολείο, στη σχολή, στους φίλους, στους αγαπητικούς, εκεί να δεις γλέντι. Νιώθεις πως το σύμπαν σε επιβεβαιώνει, κάνοντάς σου ένα πατ – πατ στην πλάτη και γελώντας με ειρωνεία ψιθυρίζει στις καλπάζουσες ανασφάλειές σου «μπράβο καλά τα πας, συνέχισε έτσι, χάσε κι άλλα κιλά, απέκτησε περισσότερο έλεγχο, απέκτησε μεγαλύτερη δύναμη, σιγά τί είναι 2 κιλά λιγότερο, δεν είναι δύσκολο, μπορείς».
Μπορείς. Μπορείς να ζήσεις μπορείς και να πεθάνεις. Αλλά τότε δεν ξέρεις ότι μπορείς να χαιρετίσεις αυτόν τον κόσμο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς το μικρότερο νούμερο τζιν, εσώρουχου, τα αδύνατα πόδια σου με σορτσάκι το καλοκαίρι.
Μακάρι να μπορούσα τότε να αντιληφθώ το μέγεθος της καταστροφής μου. Μακάρι αν βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση να μπορείς να το αντιληφθείς κι εσύ. Αν δεν μπορείς – να ζητήσεις βοήθεια. Σου υπόσχομαι πως όσο επιτρέπεις στο μυαλό σου να κάνει σινιάλα για να το πως θα επιβληθείς στο σώμα σου δεν είσαι σε καλό δρόμο. Σου υπόσχομαι επίσης, πως θα νιώθεις κουρασμένος, εκνευρισμένος και δεν θα απολαμβάνεις τίποτα. Σου εγγυώμαι ότι δεν θα έχει καλή κατάληξη, διότι ότι γίνεται «κόβοντας δρόμο» δεν σημαίνει ότι στην πραγματικότητα μειώνει την απόσταση. Αν κόψεις δρόμο από σένα, θα τον διανύσεις σε τριπλάσια απόσταση αργότερα, ΑΝ είσαι τυχερός και προλάβεις και δεν κοπεί εντελώς ο δρόμος σου – δηλαδή – αν είσαι τυχερός και επιζήσεις.
Ευχαριστώ τον πατέρα μου, που ήταν περισσότερο φίλος παρά γονιός και με έκανε να του λέω τα πάντα οπότε μοιραία αλλά ευτυχώς μοιράστηκα την κατρακύλα μου
Τον ευχαριστώ που άφηνε τη δουλειά του, για να γυρίζει σπίτι την ώρα του μεσημεριανού φαγητού και να με ξεγελάει στο να «τρώω» και ήταν δίπλα μου στην κάθε μπουκιά που κατέβαζα με δάκρυα γιατί ένιωθα ότι αποκλίνω από τον στόχο της δικής μου προσωπικής αφάνειας με κάθε θερμίδα που έβαζα στο σώμα μου.
Η ανορεξία, δεν έφυγε ποτέ μέχρι και σήμερα. Μετακόμισε από το σώμα, στο μυαλό μου και πορευόμαστε μαζί, αυτή τη στιγμή ειρηνικά. Εκείνη με ενοχλεί, εγώ προσπαθώ να την αγνοώ. Εύχομαι μια μέρα – να εξαφανιστεί και όχι να βρει άλλο σπίτι.
Μπορείς να ακούσεις όλη μας την κουβέντα με τη Λέτα στο ακόλουθο εδώ.
Λέτα, σε ευχαριστώ από καρδιάς γι΄αυτήν μας τη συζήτηση. Μπορεί για μας αυτή η κουβέντα να μην είναι ποτέ εύκολη, αλλά μπορεί πραγματικά να βοηθήσει όσους την ακούσουν.
