Μπορεί τη στιγμή που γράφω αυτή την παράγραφο να περνάνε από το μυαλό μου χιλιάδες τίτλοι βιβλίων, εκατομμύρια προορισμοί για ταξίδια, δισεκατομμύρια καλλυντικά και ένας –αδιανόητο να μετρηθεί- διακαής πόθος για το πτυχίο, αλλά για το νέο έτος ο στόχος μου θα είναι να το τελειώσω με τα ίδια άτομα που θα το ξεκινήσω. Λίγο το ότι δένομαι γρήγορα συναισθηματικά με τους ανθρώπους γύρω μου, λίγο το ότι οι απώλειες ήταν σημαντικές δε θέλει και πολύ να ευχηθώ κάτι τέτοιο. Ναι, μεν, οι άνθρωποι μπορεί να έρχονται και να φεύγουν, αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου και είσαι σίγουρη για αυτούς, γιατί πολύ απλά στο έχουν αποδείξει πως αξίζουν να είναι δίπλα σου; Και τι γίνεται με τους ανθρώπους που μυθοποίησες στο παρελθόν και για κακή σου/τους τύχη απομυθοποιήθηκαν και τελικά εξαφανίστηκαν; Τόσο απλά και γρήγορα, σαν ένα αυτοκίνητο που σε προσπερνά με πάρα πολλή γρήγορη ταχύτητα και αναρωτιέσαι γιατί το κάνει αυτό, αλλά ποτέ δε θα μάθεις, γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τον οδηγό. Αυτό που ξέρεις, όμως, είναι ότι δε χρειάζονται πολλοί οδηγοί στη ζωή σου. Επικρατεί βαβούρα, μποτιλιάρισμα και χάος. Έχοντας φτάσει, λοιπόν, στα 22 και ξέροντας πλέον τους οδηγούς-ανθρώπους –μιας και η ζωή τα έφερε έτσι και με βοήθησε στο να μάθω – εύχομαι για το 2017 να είναι μία χρονιά γεμάτη όμορφες στιγμές με αυτά τα άτομα. Κι όταν θα φεύγουν μακριά μου να ξέρω ότι πάλι εδώ θα ξαναγυρίζουν και θα είναι όλα όπως πρώτα. Ίσως να διεκδικήσουν κι άλλα άτομα μία θέση στο αυτοκίνητο, ίσως πάλι τα διεκδικήσω και εγώ, αυτό που θα ξέρω σίγουρα πια είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πρέπει να προσπαθείς συνέχεια το καλύτερο για τις σχέσεις σου, φιλικές, ερωτικές, αδερφικές και κυρίως να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Γιατί ό,τι λάμπει, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι χρυσός.