Το 2016 δεν το λες και εκπληκτική χρονιά, απ’αυτές που θα ευχόμουν να ξαναζήσω. Μέσα από τις δύσκολες στιγμές δεν βγήκα πιο δυνατή, αλλά έμαθα πως όταν κάτι κακό σου συμβαίνει το να μη σκέφτεσαι με αισιοδοξία, χειροτερεύει με μαθηματική ακρίβεια την κατάσταση. Αποφάσισα πως το 2017 ο στόχος μου είναι να μάθω να σκέφτομαι αισιόδοξα και από φύσει (πλέον) απαισιόδοξος άνθρωπος, να κάνω στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών ή έστω ενενήντα. Θα έχετε ακούσει αυτά τα ψυχολογικά-ενθαρρυντικά κλισέ οτι ακόμα και στο κακό οφείλεις να βλέπεις το καλό, ε, αυτό θέλω.
Γιατί πια τα resolutions μου να μην αφορούν σπουδές, έρωτες ή το πώς θα χτίσω ένα καλλίγραμμο κορμί; Τα επιζητώ, όχι γιατί είναι πιο εύκολα από το να κρατήσεις καθαρή τη σκέψη σου, αλλά γιατί μου θυμίζουν την ανέμελη και δίχως άγχος πραγματικότητα μου. Δεν ξυπνάς μια μέρα Αντριάνα Λίμα αλλά παιδεύεσαι στη γυμναστική και τη διατροφή, δεν παίρνεις πτυχίο χωρίς διάβασμα και ξενύχτια και δεν έχεις υγιείς σχέσεις χωρίς να αφοσιωθείς στο χτίσιμο τους. Αντίστοιχα επίπονο είναι να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να μάθεις να μην τον πληγώνεις ψυχικά, να μην αφήνεις τον αρνητισμό να σου αφαιρεί την ψυχραιμία και τη λογική στις δύσκολες στιγμές και να μη δηλητηριάζει τις όμορφες, έχοντας έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού το φόβο ότι κάτι θα πάει στραβά. Εν τέλει, αντιλήφθηκα πως ότι στόχο βάλεις, για να τον κατακτήσεις πρέπει να παλέψεις. Δεν υπάρχουν εύκολοι ή ακατόρθωτοι στόχοι παρά μόνο άνθρωποι έτοιμοι να τους υλοποιήσουν. Γι’αυτό είμαι αισιόδοξη ότι με υπομονή, θέληση και δουλειά ισόπονη του να γίνεις Αντριάνα Λίμα, θα κάνω τη μίνι «πλύση εγκεφάλου» που λαχταρώ και ίσως του χρόνου φτάσω στο σημείο να εύχομαι για το 2018 λιγότερη αισιοδοξία. Και αυτή η σκέψη ήταν το πρώτο βήμα της νέας μου προσπάθειας.
