Σπανίως βάζω στόχους. Ή τουλάχιστον δεν τους ονομάζω στόχους της χρονιάς. Και αυτό γιατί ό,τι κυνηγάω πολύ καταλήγω να το χάνω. Και ό,τι έχω πετύχει μέχρι τώρα έχει έρθει μάλλον “αθόρυβα”. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Συνηθίζω να βάζω τους στόχους της επόμενης χρονιάς την βραδιά πριν τα γενέθλιά μου. Τον Σεπτέμβριο. Όλες οι 2ες Σεπτεμβρίου της ζωής μου έχουν περάσει κάπως έτσι. Με εμένα να βλέπω πώς είμαι και πώς θα ήθελα να είμαι στα 20ά, στα 28ά, κλπ γενέθλια. Έτσι, τον Δεκέμβριο (και την Πρωτοχρονιά) απλά τσεκάρω αν βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Σπανίως βρίσκομαι, μεταξύ μας. Αλλά έχουμε χρόνο, που θα έλεγε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Μέσα σε όλα, κάθε χρονιά εύχομαι (σιωπηρά) το ίδιο πράγμα. Να με αγαπήσει ο Τόττι όπως τον αγαπάω και εγώ. Δεν χάνω τις ελπίδες μου. 

Έτσι…το 2016 ήρθε. Ήρθε και έφερε αρκετά μαζί του. Έρωτες, περιπέτειες, μωρά, λάθη, σωστά. Το 2016 φεύγει. Φεύγει και παίρνει πολλά μαζί του. Ανθρώπους, έρωτες, 2/10 όρασης, δουλειές. 

Το 2017 έρχεται. Τον Σεπτέμβριο του 2017 κλείνω τα 32. Στόχος μου λοιπόν για αυτή τη χρονιά είναι: την βραδιά πριν από την ημέρα των γενεθλίων μου, όταν θα κάτσω και θα σκεφτώ αυτά που θέλω ή που θα έπρεπε να θέλω να κάνω, να πω ότι είμαι όσα ήθελα να είμαι στα 32 μου, έχω όσα ήθελα να έχω στα 32 μου, έχω κάνει όσα θα ήθελα να κάνω στα 32 μου. Να μην χρειαστεί να ονομάσω τίποτα σαν “στόχο της χρονιάς” αυτόν τον Σεπτέμβρη. Μόνο για αυτόν τον Σεπτέμβριο. Πώς θα γίνει τώρα αυτό; Δεν ξέρω. Έχω κάποιους μήνες μπροστά μου για να το βρω. Αθόρυβα.