H χρονιά που φεύγει ήταν πολύ δύσκολη, σε προσωπικό επίπεδο. Αν και συνέβη κάτι πάρα πολύ ευχάριστο στη ζωή μου, κάπου το καλοκαίρι βρέθηκα ξάφνου τελείως χαμένη. Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς τίποτα να έχει πάει στραβά, απλώς μια μέρα δεν ήθελα να κάνω τίποτα, δε με ευχαριστούσε κανείς και δεν έβρισκα λόγο να χαμογελάσω. Συνειδητοποίησα ότι με έχει παρασύρει η καθημερινότητα σε ανησυχητικό βαθμό, η δουλειά, τα έξοδα, τα «πρέπει», η συνήθεια. Είχα βαλτώσει και στους φόβους μου, που μεγαλώνω, μην αρρωστήσω, μην πάθει κάτι κάποιος, τι θα γίνει στο μέλλον, δε μ αρέσει το σπίτι μου, η γειτονιά μου, αρνητισμός στο φουλ.

Αναρωτήθηκα πόσο καιρό είχα να διαβάσω ένα ωραίο βιβλίο, να γράψω κάτι που σκέφτηκα, να δουλέψω μια ιδέα τρελή, να «κολλήσω» με ένα τραγούδι και να μάθω απέξω όλους τους στίχους, να πάω σε μια συναυλία που να με τρελάνει, να δω μια ταινία που να με ταξιδέψει. Πολύ καιρό.

Αυτό θέλω να κάνω το 2017: να αναζητήσω ξανά την έμπνευση. Σε ανθρώπους και σε πράγματα, και σε στιγμές.

Αλλά και να τη χαρίσω, να τη μεταδώσω, να μιλήσω για όσα μου φτιάχνουν εμένα τη διάθεση. Να χαρίσω ένα βιβλίο σε μια φίλη, να κάνω μια έκπληξη στη μαμά μου, να γράψω ένα γράμμα σε κάποιον που ζει μακριά μου. Να αφιερώσω χρόνο για να μάθω κάτι. Να ενθουσιαστώ. Να ασχοληθώ με ωραία πράγματα, να ονειρευτώ, να κάνω σχέδια. Να γράψω για τα ταξίδια μου, να φωτογραφίσω, να φτιάξω video, να προγραμματίσω το επόμενο ταξίδι.

Γιατί ωραίες οι αναμνήσεις, αλλά δεν ζεις μόνο με αυτές. Το motto μου για φέτος:

“Κοίτα ευθεία, μακριά, μπροστά. Με κλεφτές ματιές προς τα πίσω”