Η Νίκη Πίτα είναι χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια της πυγμαχίας, με κατακτήσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των U18, και το ξαναέκανε στην ίδια διοργάνωση με τους U22.
Αναρωτιέμαι ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρέθηκε στην πορεία της μέχρι σήμερα.
“Είμαι ένας άνθρωπος που όταν θέλω να καταφέρω κάτι, δεν θα σταματήσω μέχρι να το καταφέρω ή έως ότου παύσει για μένα να έχει νόημα. Όλα τα εμπόδια, είναι σημαντικά και όλα ξεπερνιούνται. Είναι δεδομένο κι αναμενόμενο ότι θα συναντήσεις στην πορεία αρκετά εμπόδια. Σημασία έχει πως αντιδράς σε αυτά. Εγώ… τα πηδάω!” απαντάει και κάπως έτσι καταλαβαίνω πως καταφέρνει να συνδυάζει τις προπονήσεις, να κάνει την πρακτική της ως δικηγόρος, να μαθαίνει ντραμς, κιθάρα και τρεις ξένες γλώσσες και να χορεύει αργεντίνικο τάνγκο και σάλσα.
“Πάντα μου άρεσε να συνδυάζω διαφορετικά αντικείμενα. Αν και είναι τόσο διαφορετικά είναι και τόσο ίδια. Η ποικιλία εμένα με βοηθάει. Με βοηθάει να ισορροπώ και να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο καλυτέρα. Το μυστικό είναι να έχεις πρόγραμμα που θα το ακολουθείς με πειθαρχεία και επιμονή. Επιμένω πως αν έχεις κάνει πρωταθλητισμό όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται πιο εύκολα.” συμπληρώνει.
Επέλεξες τη πυγμαχία σε ηλικία 15 ετών. Μίλησέ μας για το άθλημά σου, τι ικανότητες συνδυάζει και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να το επιλέξεις;
Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα το οποίο συνδυάζει αερόβια και αναερόβια γυμναστική. Η εκτίμηση μου είναι ότι είναι από τις καλύτερες μορφές γυμναστικής που θα μπορούσε να κάνει κανείς. Μια δοκιμή σιγουρά θα σε πείσει.
Η πυγμαχία σου διδάσκει, ό,τι διδάσκει και ίδια η ζωή. Το να μάχεσαι, το να προσπαθείς, το να κοιτάς τον ‘’αντίπαλο’’ στα ματιά, να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, το να μην τα παρατάς, είναι μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που σου δημιουργεί το άθλημα της πυγμαχίας. Δεν νομίζω ότι επέλεξα την πυγμαχία αλλά η πυγμαχία επέλεξε εμένα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Καταλαβαίνω πως όταν αναφέρεις ότι το άθλημά σου είναι η πυγμαχία τα σχόλια είναι ποικίλα, από ενθουσιώδη έως απαξιωτικά για τις πολεμικές τέχνες. Πως διαχειρίζεσαι εκείνα τα σχόλια που περιλαμβάνουν ‘τι κάνει ένα κορίτσι σε ένα τόσο βίαιο άθλημα’, ΄δεν είναι χώρος αυτός για μία γυναίκα’, ‘γιατί δεν διάλεξες ένα πιο γυναικείο άθλημα;΄ κι άλλα παρόμοια;
Τυγχάνει να έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια με μια νοοτροπία που το να είσαι γυναίκα αποτελεί δύναμη και πλεονέκτημα. Αυτό σημάνει ότι εξ αρχής η δική μου οπτική γωνιά είναι διαφορετική αναφορικά με τι είναι αντρικό και τι γυναίκειο.
Για την ακρίβεια, αυτή η διάκριση στο μυαλό μου δεν υπάρχει. Δεν μπορώ καν να την καταλάβω. Ούτε και θέλω. Για μένα δεν υπάρχει γυναίκειο/αντρικό άθλημα όπως δεν υπάρχει και γυναίκεια/αντρική δουλειά.
Επομένως, αυτή είναι και η απάντηση μου σε μια τέτοια ερώτηση. Οι πεπαλαιωμένες αντιλήψεις ανήκουν εκεί που πρέπει να τις τοποθετούμε… στο παρελθόν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχεις την ανάγκη να ισορροπήσεις το δυναμικό στοιχείο της πυγμαχίας με ένα χόμπι με χαμηλότερη ένταση όπως γιόγκα ή χορό;
Ανέκαθεν ήμουν δραστήρια. Ανεξάρτητα από τον πρωταθλητισμό που έκανα τόσα χρόνια, πάντα αφιέρωνα χρόνο στο να μάθω κάτι καινούργιο. Ο χορός, το beach volley, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός αποτελούν ορισμένα από τα χόμπι μου τα οποία είναι εκεί να μου υπενθυμίζουν πόσα πράγματα δεν ξέρουμε και πόσα πράγματα έχουμε να μάθουμε. Αυτό με κάνει καλύτερη και με κάνει να νιώθω ζωντανή.
Ποια είναι τα συναισθήματά σου όταν φοράς το εθνόσημο; Είναι όσο βαριά πιστεύουμε η ευθύνη που φέρεις;
Η ανώτερη τιμή για έναν αθλητή είναι να εκπροσωπεί την χώρα του και να φέρει το εθνόσημο στην ‘’πλάτη του’’. Έχει τεράστιο βάρος και ευθύνη. Δεν εκπροσωπείς μόνο εσένα ατομικά αλλά ένα ολόκληρο έθνος. Αν πάρεις την απόφαση να εκπροσωπήσεις το εθνόσημο της χώρας σου πρέπει είσαι σε θέση να σηκώσει το ‘’βάρος΄΄ όλων αυτών που πρεσβεύει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μέσα από την εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλήτρια ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει η πυγμαχία για τη ζωή; Σε συνέντευξή σου έχεις παρομοιάσει την πυγμαχία με την ψυχοθεραπεία. Είναι το στοιχείο της εκτόνωσης που σε οδηγεί σ αυτό τον παραλληλισμό;
Η πυγμαχία σου διδάσκει πολλά πράγματα. Ένα από τα σημαντικότερα είναι ότι το πόσο σημαντικό είναι να πιστεύεις στο εαυτό σου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε πόσο καλή είναι μια αντίπαλος, πόσες διακρίσεις έχει ή τι ‘’μεγέθους’’ αθλήτρια είναι.
Σημασία έχει πόσο πιστεύεις ότι εσύ θα αντιμετωπίσεις έναν αγώνα /μια συνθήκη με γνώμονα ότι μπορείς να κερδίσεις. Όχι να το λες. Να το πιστεύεις.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι ο πρωταθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;
Οποίος δοκιμάσει αυτό το άθλημα, δεν θα το σταματήσει ποτέ. Είναι ένα μοναχικό άθλημα που μπορείς να αντλήσεις ότι έχει να σου δώσει μόνο αν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου.
Είσαι μόνος σου, κάνεις λάθη, χάνεις, κερδίζεις, εξελίσσεσαι, βλέπεις τον εαυτό σου καλύτερο μέρα με την ημέρα, εκτονώνεσαι, αποτυγχάνεις και προσπαθείς ξανά. Αν αυτό δεν είναι ψυχοθεραπεία, τότε τι είναι;
Ολοκλήρωσες τις σπουδές σου στη Νομική. Τι δυσκολίες έχει ο συνδυασμός σπουδών και πρωταθλητισμού;
Είναι τόσο δύσκολος και σκληρός που πολλές φορές αφήνει κατάλοιπα. Ο πρωταθλητισμός είναι υπερπίεση, είναι όλα στην υπερβολή. Έχει έντονο στρες, ταξίδια, τεχνικές αναλύσεις, αγώνες, σωστή διατροφή, σωστά κιλά, συγκεκριμένη ώρα ύπνο και πολλές ώρες προπόνησης.
Πρέπει όλα να είναι μελετημένα. Ευτυχώς, σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο προπονητής μου, Βαγγέλης Παπουτσάκης, ένας άνθρωπος υπερχειλισμένος από πάθος για αυτό που κάνει, μου υπενθυμίζει το πόσο σημαντικό είναι να ζούμε την κάθε στιγμή. Ακόμα και τις χειρότερες μας στιγμές (και έχουμε ζήσει πολλές) τις αντιμετωπίζαμε πάντα με χιούμορ.
Όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου πόση σημασία έχει το “σε πιστεύω” των δικών σου ανθρώπων;
Καθοριστικό θα έλεγα. Υπάρχουν στιγμές που δεν πιστεύουμε στο εαυτό μας. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχουμε άλλο ή θέλουμε να τα παρατήσουμε. Εκεί, χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να μας πει ‘’σε πιστεύω’’ και να μας ενθαρρύνει. Προσωπικά, είχα πάντα την οικογένεια μου πλάι μου, σε κάθε παιχνίδι και σε κάθε αγώνα. Όταν οι δικοί σου άνθρωποι πιστεύουν τόσο πολύ σε εσένα, δεν σου δίνεται ‘’περιθώριο’’ να μην πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το δίπολο νίκη-ήττα πόσο διαφορετικά πράγματα σου διδάσκει;
Η ήττα είναι ένας σταθμός μέχρι να έρθει η νίκη. Επομένως, είναι στάδιο της επιτυχίας. Αν τη δούμε διαφορετικά, θα μείνουμε σε αυτή. Αν ‘’ερμηνεύσουμε’’ και επεξεργαστούμε γιατί ήρθε αυτή η ήττα, είναι σίγουρο ότι μόνο όφελος θα αποκομίσουμε. Η νίκη δεν μας αλλάζει. Η ήττα μας αλλάζει. Μας αλλάζει γιατί μας πονάει.
Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία μεγάλη όμορφη στιγμή της αθλητικής σου καριέρας ποια θα διάλεγες;
Θα διάλεγα τη νίκη μου επι της Delphine Persoon από το Βέλγιο, στο Προ ολυμπιακό Τουρνουά & Πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσοι ασχολούνται με το άθλημα ξέρουν ποια είναι. Όσοι δεν γνωρίζουν, μπορούν να θυμηθούν τον μύθο με τον Δαυίδ και τον Γολιάθ για να καταλάβουν το ‘’πυγμαχικό μέγεθος’’ της. Εγώ ήμουν ο Δαυίδ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο;
Πολλές φορές άκουγα τη φράση ‘’Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι’’ και ως άνθρωπος που μου αρέσει να είμαι αποτελεσματική, δυσκολευόμουν να την καταλάβω. Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή έχω αντιληφθεί ότι η διαδρομή είναι αυτή που σε ωριμάζει, που σε διδάσκει και σε οδηγεί στον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Άξιζε τον κόπο!
