Ο Νικόλας Αγγελής είναι ένας από τους ηθοποιούς που μεγαλώνει μαζί σου. Ανακαλύπτει και εκείνος τον κόσμο όσο εσύ τον βλέπεις να παίζει το Άγριο Παιδί στην παλαιότερη τηλεοπτική σειρά,  μαθαίνει τον εαυτό του όσο εσύ χαζεύεις στο You Tube την ταινία Love in the end – Θεσσαλονίκη και αντιμετωπίζει τους φόβους του όσο εσύ γελάς στην παράσταση Ο Σέρλοκ Χόλμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ στο θέατρο Αμιράλ. 

Πως ανακάλυψες ότι θες να γίνεις ηθοποιός; Για κάποιους μάλλον παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί κάποιος έγινε ηθοποιός, λίγοι είναι αυτοί που θα ρωτούσαν «γιατί έγινες σουβλατζής;». Είναι μια ερώτηση που μου γίνεται συχνά, οπότε αναγκάστηκα να βρω την απάντηση. Ψάχνοντας το λοιπόν έπεσα πάνω σε μια ανάμνηση μου, στο δημοτικό, που μου ζήτησαν να διαβάσω ένα ποίημα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Επειδή η μαμά μου ήταν παρούσα στα γεγονότα, είχε πλούσιο αρχειακό υλικό, ήμουν πολύ έτοιμος για αυτή τη γιορτή. Ένιωθα πολύ σίγουρος. Τόσο που έλαβα συγχαρητήρια. Και σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο πρέπει να κάνω στην ζωή μου.

Και η τελική μου σκέψη μου για όλο αυτό είναι πως δίνουμε βάση σ αυτό για το οποίο κάποιος κάποτε μας ενθάρρυνε. Στο λύκειο το ξανασκέφτηκα. Ποτέ δεν με ικανοποιούσε η κανονικότητα. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των τελευταίων τάξεων έκανε την δουλειά να μοιάζει με υποχρέωση και μέσα από αυτό κατάλαβα πως θέλω να κάνω μια δουλειά που μου αρέσει χωρίς το κριτήριο του βιοπορισμού.

Η διαδικασία των εξετάσεων στο Υπουργείο Πολιτισμού, που είναι το πρώτο βήμα για να γίνεις ηθοποιός, πόσο ταιριάζει στην φιλοσοφία ενός υποψήφιου ηθοποιού; Οι εξετάσεις γενικά με δυσκολεύουν. Μετά την προετοιμασία, πέρασα τις εξετάσεις στο Υπουργείο, στο Θέατρο της Άνοιξης στην Πλάκα, με έναν τεράστιο προβολέα να με τυφλώνει αλλά τα κατάφερα. Μετά κόπηκα στο Εθνικό, και μετά από έναν λάθος προγραμματισμό σε μια σχολή βρήκα αφορμή να αποφύγω τις εξετάσεις.

Και πως συνέχισες; Πήγα στην «Αρχή»  στην σχολή  της Νέλλης Καρρά και μάλλον επειδή ήθελα πολύ να γίνω ηθοποιός ξεπέρασα την αγωνία μου με τις εξετάσεις.

Σκέφτηκες ποτέ κάποια επαγγελματική εναλλακτική; Όχι, δεν πέρασε κάτι άλλο από το μυαλό μου, αν και κάνω διάφορα άλλα πράγματα στην καθημερινότητα μου, όπως το ότι γράφω. Η μητέρα μου είναι δημοσιογράφος (που δεν εξασκεί πια το επάγγελμα) κάτι που αυτόματα απομάκρυνε το ενδεχόμενο της γραφής σαν επάγγελμα κυρίως για να αποφύγω τα συγκριτικά πλαίσια. Μετά άρχισα να γράφω διαφορετικά πράγματα από αυτά που γράφει η μητέρα μου.

Τι σου αρέσει να γράφεις; Έχω γράψει ένα θεατρικό, έχω γράψει ποιήματα και πεζά.

Είναι δύσκολη η ποίηση; Δεν είναι τόσο, απλά πρέπει να αφεθείς, να έρθεις σε επαφή περισσότερο με τα συναισθηματά σου, με τις σκέψεις σου. Να έχεις παρατηρήσει τα δικά σου «θέματα».

Και τελειώνεις την σχολή το 2005. Οι πρώτες σου δουλειές; Η πρώτη δουλειά ήταν ταινία. Ο γιος του φύλακα του Δημήτρη Κοτσιαμπασάκου. Δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ. Τιποτα μέχρι εκείνη την στιγμή εκτός σχολής. Και ξαφνικά ήμουν πρωταγωνιστής σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Στα 21 μου.

Από το 2005 εως το 2013 για τον ηθοποιό Νικόλα Αγγελή τι μεσολάβησε; Έκανα αρκετά. Έκανα ένα χοροθέατρο, μια  παράσταση για το Φεστιβάλ του Εθνικού  την Πλαστελίνη και το Βολφγκάνγκ με την Κατερίνα την Ευαγγελάτου, το 2008 έκανα την πρώτη μου τηλεοπτική σειρά με τα Άγρια Παιδιά, μια μουσική παράσταση, ένα μουσικό παραμύθι, με τον Θάνο Μικρούτσικη πέρυσι. Ειδικά με την εμπειρία της τηλεόρασης συνήθισα να μου ζητάνε αυτόγραφα και έμαθα να το διαχειρίζομαι για να μην με τρομάζει αυτό.

Μίλησε μας για τον ρόλο σου στο Σέρλοκ Χόλμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ στο θέατρο Αμιράλ. Είναι μια παρωδία του πρωτότυπου έργου, η διασκευή μιας αγγλικής ομάδας. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πως διακωμωδούνται οι χαρακτήρες του έργου.

Ένα έργο με κεντρικό θέμα τον φόβο. Ποιοι είναι οι φόβοι σου; Φοβάμαι ότι θα χάσω τα λόγια μου, ότι θα αποτύχω, ότι δεν θα είμαι καλός.

Θριλερ και κωμωδία. Το χιούμορ νικάει τον φόβο; Ναι, ναι. Σίγουρα. Αλλά χρειάζεται να θες να τον ξεπεράσεις. Συνήθως ο φόβος υπάρχει γιατί μας χρειάζεται. Δεν εννοώ τον φόβο για την επιβίωση. Ο φόβος έχει γίνει σαν πραγματικό πρόσωπο. Εχει φωλιάσει μέσα μας. Και μας εξυπηρετεί να αποφεύγουμε την ζωή. Φοβάμαι πολύ στην ζωή μου. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά γενικά φοβάμαι πολύ.

Στα παρασκήνια είμαι σίγουρη ότι γελάτε πάρα πολύ. Πως διαχειρίζεστε το να μην γελάσετε επί σκηνής; Γελάμε όντως πολύ στα παρασκήνια. Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολα. Ο Ζήσης επειδή είναι κωμικός, έχει καλύτερο έλεγχο, οπότε μπορεί να με διαλύσει  Και τον Αργύρη. Εγώ από την άλλη ήδη από την στιγμή που θα σκεφτώ το ενδεχόμενο να κάνω κάτι που θα κάνει τους άλλους να γελάσουν, είναι πιθανό πως πρώτος θα χάσω. Οπότε δεν το κάνω καν. Ξέρω πως ο Ζήσης θα γελάσει δύο και εγώ οχτώ. Η αλήθεια είναι πως άθελα μου έχω κάνει άπειρες γκάφες σ αυτή την παράσταση. Τότε είναι που σπάει ο Ζήσης και ακολουθούμε εμείς.

Τι γκάφες συμβαίνουν; Ένα βράδυ έπεσα και κύλισα τρία μέτρα. Άλλη μια φορά μου έφυγε το μπαστούνι προς το κοινό.

Πάμε σε μια άλλη δουλειά που έκανες φέτος. Πως ήταν σαν εμπειρία το Love in the end; Ήταν μια διαδικασία που έπρεπε να γίνει και γρήγορα και καλά. Γρήγορα έγινε, ελπίζω και καλά.

Αυτό που έζησες στο Love in the end είναι κάτι που θα μπορούσες να είχες ζήσει και εσύ; Νομίζω ναι. Αν και νομίζω ότι σαν ιστορία, ακόμα και αν έχει αίσιο τέλος, περιέχει κάτι επώδυνο. Γενικά ο έρωτας είναι επώδυνος. Όλοι όταν ερωτευόμαστε κάνουμε πράγματα ακραία. Ο έρωτας έχει ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον πόνο, μια αγωνία. Τον έχω βιώσει.

Πόσο δύσκολο υποψιάζεσαι πως είναι για κάποιον μη ηθοποιό να βλέπει τον αγαπημένο του να συμμετέχει σε ερωτικές σκηνές; Δεν έχει καμία διαφορά. Σε όλες τις περιπτώσεις παραμένεις ερωτευμένος. Έμενα δεν μου έχει τύχει, αλλά δεν μου κάνει εντύπωση.

Στην παράσταση ερωτεύεσαι την Σεσίλ, η δική σου Σεσίλ, η ιδανική, πως είναι; Να μην κουράζεται να με «ακούει». Να με νιώθει.

Τι δεν αντέχεις στους άλλους; Την μονομανία.

Όσο κερδίζω εμπειρία αποκτώ μια ικανότητα να παρατηρώ όσα με αφορούν και να λειτουργώ με αποδοχή απέναντι σ αυτά. Παύω να είμαι επιθετικός και επικριτικός στον εαυτό μου. Και αυτό δεν είναι ωριμότητα. Είναι γνώση.

Τι θα σε έκανε πολύ ευτυχισμένο επαγγελματικά; Αν κάτσω να συλλογιστώ, θα σου πω είμαι ευχαριστημένος από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Έκανα πράγματα που με ενδιέφεραν και που στα δικά μου μάτια είναι σπουδαία.

Είναι όπως την φαντάστηκες η ηθοποιία; Όχι, δεν έχει καμία σχέση. Η δυσκολία σ αυτή την δουλειά είναι να ενταχθείς από το τέλος της μιας συνεργασίας στην επόμενη, κάτι που συμβαίνει κυρίως στο σινεμά. Να νιώσεις άνετα και χαλαρός και ακόμα και αν δεν ξέρεις κανέναν από τους συντελεστές στην αρχή.

Τι σου αρέσει περισσότερο να κάνεις μ αυτή την δουλειά; Θέλω να απολαμβάνω την διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου αρέσει να με ζορίζουν οι ρόλοι, να έρχομαι αντιμέτωπος με τα δικά  μου κομμάτια.

Μέχρι που έχεις φανταστεί τον εαυτό σου να φτάνει. Ποια είναι η φιλοδοξία σου; Δεν θεωρώ καλό στοιχείο την φιλοδοξία. Και εδώ που είμαστε δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Just for fun. Για μένα δεν είσαι ευτυχισμένος αν δεν διασκεδάζεις. Αν έχεις έναν στόχο δεν θα είσαι ποτέ χαρούμενος. Η φιλοδοξία μου έχει να κάνει με το να έχουν οι άλλοι καλή γνώμη για μένα. Αν το σκεφτείς όλοι παλεύουμε για τον θαυμασμό και όλοι νιώθουμε μειονεξία. Ταυτόχρονα. Η εκπαίδευση μας περιλαμβάνει πολύ κυριαρχία.

Έχεις φίλους από τον χώρο; Έχω δύο κολλητούς που δεν έχουν καμία σχέση με τον χώρο και ναι έχω κάνει φίλους σ αυτή τη δουλειά.

Πάτησα το κουμπί να σταματήσει να γράφει ο ήχος. Μιλήσαμε για την θρησκεία, για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τον παράγοντα τύχη που ο Νικόλας δεν εμπιστεύεται. Πράγματα που αποφάσισα ότι θα κρατήσω για μένα. Και εσύ θα το έκανες πίστεψε με. Μόνο ένα θα σου πω: Γύρισα σπίτι και ξεκίνησα να διαβάσω ένα βιβλίο που είχα αφήσει στην μέση το 2006. Κατά σύμπτωση, πάλι μέσα Μαρτίου.

Φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου