Για να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον πρωταθλητή του καράτε, Νίκο Κοσμά, τον ρωτάω ποια στιγμή της αθλητικής του καριέρας ξεχωρίζει.
“Δυο εβδομάδες πριν κατακτήσω το πρώτο μου παγκόσμιο τίτλο είχα χάσει από τον πρώτο αγώνα σε ένα βαλκανικό πρωτάθλημα στην Κύπρο. Με προβλημάτισε τόσο που πέρασε από το μυαλό μου ότι εάν χάνω σε αυτό το επίπεδο πώς σε δύο εβδομάδες θα εμφανιστώ σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα; Και όμως 2 εβδομάδες μετά πήρα χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο κερδίζοντας σε πέντε αγώνες τους καλύτερους αθλητές της τότε κατηγορίας μου. Αυτό που κατάλαβα, ανεβαίνοντας το βάθρο για να παραλάβω το μετάλλιο μου, είναι ότι τελικά δεν έχει να κάνει με τους άλλους, αλλά με εμάς. Οφείλουμε να κυνηγάμε την καλύτερη έκδοση του εαυτού μας σε όλο αυτό το ταξίδι που λέγεται πρωταθλητισμός.”
Ο Νίκος Κοσμάς επέλεξε το καράτε από πολύ νωρίς.
“Δεν ξέρω ακόμα, αν το «διάλεξα» ή με «διάλεξε». Από μικρή ηλικία είχα ασχοληθεί με αρκετά αθλήματα και γενικότερα ήμουν πολύ αθλητικό και δραστήριο παιδί. Κάποια στιγμή κι ενώ ήμουν «τιμωρημένος» από τη μητέρα μου, από το αγαπημένο μου μέχρι τότε ποδόσφαιρο, για μια αταξία στο σπίτι, με παρότρυνε να δοκιμάσω κι άλλα αθλήματα. Μέσα σε αυτά ήταν και το άθλημα του καράτε, που όλως τυχαίως πρόσφατα είχε ανοίξει μια νέα σχολή απέναντι από το φροντιστήριο των αγγλικών μου. Αν και αρνητικός στην αρχή, μια μέρα δέχτηκα να πάω να παρακολουθήσω μια προπόνηση και να δω τι είναι αυτό το καράτε, πέρα από κραυγές που άκουγα περνώντας απέξω. Αυτό ήταν! Κόλλησα!
Αναρωτιέμαι ποιες ικανότητες συνδυάζει και τι ήταν αυτό που τον γοήτευσε.
“Εντυπωσιάστηκα από την πειθαρχία που υπήρχε στην αίθουσα και από τη γενικότερη ενέργεια στον χώρο. Ένας προπονητής (που συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα ο δάσκαλος μου), ο Νεκτάριος Ξένος, χωρίς κάποια «ιδιαίτερη» προσπάθεια, έχαιρε τον σεβασμό και την προσοχή από τουλάχιστον 30-40 παιδιά της ηλικίας μου που ήταν στον χώρο, κάτι πολύ διαφορετικό με αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τότε στα υπόλοιπα αθλήματα. Μπήκα και συμμετείχα στην προπόνηση από την πρώτη μέρα και ερωτεύτηκα το τατάμι. Η ταχύτητα, οι εκρηκτικές κινήσεις, τα εντυπωσιακά λακτίσματα, η ευλυγισία, η ευκινησία, η ακρίβεια στα χτυπήματα ήταν κάποια από τα στοιχεία που με έκανε να το αγαπήσω σαν άθλημα.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Από 12 χρονών είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας. Ποια είναι τα συναισθήματά σου όταν φοράς το εθνόσημο; Είναι όσο βαριά πιστεύουμε η ευθύνη που φέρεις;
Θεωρώ όταν είσαι τόσο μικρός δεν κατανοείς απόλυτα τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης κατάστασης, όπως και πολλά άλλα σε εκείνη την ηλικία. Μεγαλώνοντας όμως και όταν πλέον αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει να φοράς το εθνόσημο μιας χώρας, πόσο μάλλον της δικής μας, που έχει τόση βαριά ιστορία και τόσα πολλά συναισθήματα στην ψυχή ενός Έλληνα, πνίγεσαι από συγκίνηση και από περηφάνεια κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη φορά. Το ότι είμαστε, αντικειμενικά μια μικρή χώρα, αλλά είμαστε ικανοί να πετυχαίνουμε τόσο μεγάλα πράγματα και στον αθλητισμό και σε άλλους τομείς, το κάνει πιο σπουδαίο.
Το καράτε είναι ένα άθλημα που ο κόσμος στην Ελλάδα δεν παρακολουθεί ίσως με την ίδια συνέπεια όπως τα πιο δημοφιλή αθλήματα, τι αντιδράσεις εισέπραξες με τις κατακτήσεις σου στα Πανελλήνια πρωταθλήματα αλλά και ως νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη της λίστας WKF;
Δυστυχώς αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Δεν είναι τόσο στην κουλτούρα του Έλληνα θεατή, αλλά δεν συμβαίνει μόνο στο δικό μας άθλημα. Έχουμε κορυφαίους αθλητές σε πολλά ατομικά αθλήματα, που δυστυχώς ο κόσμος δεν τους γνωρίζει.
Παρ ’όλα αυτά, νιώθω γεμάτος κι από την αγάπη που πήρα όλα αυτά τα χρόνια από τους δικούς μου ανθρώπους σε κάθε μου επιτυχία και από την αθλητική κοινότητα που σε κάθε τους ευκαιρία έδειχναν την στήριξη τους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχεις την ανάγκη να ισορροπήσεις το δυναμικό στοιχείο του καράτε με ένα χόμπι ή ένα άθλημα με χαμηλότερη ένταση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Πάντα ήμουν αθλητικός. Αγαπάω τον αθλητισμό και τις αθλοπαιδιές. Λόγω και των σπουδών μου στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, είχα πάντα τριβή με πολλά αθλήματα. Οπότε, όταν δεν προπονούμαι στο καράτε θα κάνω πιθανόν, κάποιο άλλο άθλημα (ποδόσφαιρο, crossfit, τρέξιμο, κολύμβηση, κ.λπ.)
Νομίζω από τις πιο «ήπιες ασχολίες» μου είναι να παρακολουθώ ταινίες και να διαβάζω κάποιο βιβλίο, όταν βρίσκω χρόνο.
Μέσα από την εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλητής ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει το καράτε για τη ζωή;
Υπομονή, επιμονή, πειθαρχία, σεβασμό αλλά και αυτοσεβασμό. Αλλά το πιο σπουδαίο μάθημα που μου έχει αφήσει το καράτε και ο πρωταθλητισμός, σαν εφόδιο ζωής, είναι η αυτο-εξέλιξη και η στοχοπροσήλωση.
Για παράδειγμα, παρακολουθείς σε βίντεο έναν αγώνα σου, παρατηρείς τα λάθη σου, αν θέλεις να γίνεις καλύτερος, οφείλεις να τα αποδεχτείς, είναι το πρώτο στάδιο, μετά πρέπει να βρεις τρόπο να τα διορθώσεις, ύστερα να προπονηθείς πάνω σε αυτό και στο τέλος να το εφαρμόσεις. Έτσι είναι και στη ζωή, όλοι κάνουμε λάθη σε συμπεριφορές, όμως οφείλουμε να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας πρώτα και μετά σε όλους τους υπόλοιπους.
Πολλοί κατά καιρούς έχουν παρομοιάσει τις πολεμικές τέχνες με την ψυχοθεραπεία. Είναι κάτι που συμφωνείς κι εσύ;
Θα μπορούσε ναι. Σαν άθλημα σίγουρα έχει πολλά να δώσει στο κομμάτι της ψυχικής διάθεσης, της αυτοπεποίθησης, της εκτόνωσης, του ελέγχου τόσο συναισθημάτων, όσο και αποφάσεων. Αλλά πάνω από όλα ένας ασκούμενος και μόνο που θα μπει στη διαδικασία να πάει για μια προπόνηση καράτε (ή σε οποιοδήποτε άθλημα) αυξάνει σε μεγάλο βαθμό τα επίπεδα ενδορφινών, ορμόνες υπεύθυνες για την ευδαιμονία, τη διάθεση και την αντιμετώπιση στρες. Οπότε μην κάθεστε άλλο. Σηκωθείτε για προπόνηση.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι ο πρωταθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;
Όχι, είναι πολύ πιο δύσκολος. Δεν ξέρω τι μπορεί να νομίζει ο μέσος άνθρωπος για τη ζωή ενός αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό, αλλά σίγουρα από αυτό που σκέφτεται ας το κάνουμε Χ10. Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο και ο κάθε πρωταθλητής έχει τον δικό του Γολγοθά να ανέβει και το γνωρίζει μόνο αυτός και η ομάδα του, αλλά ας αναφέρω κάποια πράγματα. Οι 8-10 ώρες προπόνησης την ημέρα είναι το λιγότερο, γιατί αυτό είναι το πρακτικό κομμάτι, που λίγο πολύ το γνωρίζουν όλοι ότι υπάρχει, η νοητική όμως προετοιμασία κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι και αυτή επίπονη και χρονοβόρα.
Η διατροφή είναι επίσης ένας ακρογωνιαίος λίθος στη ζωή ενός πρωταθλητή. Στο δικό μας άθλημα, όπως και σε όλα τα μαχητικά αθλήματα, υπάρχει όμως και το φαινόμενο του “cuttingweight”, όπου ο αθλητής καλείται να χάσει ένα σημαντικό βάρος πριν τη ζύγιση της κατηγορίας του. Για παράδειγμα έχω χάσει και 6 κιλά σε διάστημα 5 ημερών, ενώ βρισκόμουν σε φάση προετοιμασίας με δύσκολες προπονήσεις και με ελάχιστο ή καθόλου φαγητό.
Το οικονομικό κομμάτι συχνά είναι μεγάλο πρόβλημα, στην Ελλάδα, στη ζωή ενός πρωταθλητή, αφού τα ατομικά αθλήματα συχνά δεν λαμβάνουν μεγάλα ποσά, ώστε να εξασφαλίσουν τα ταξίδια, τις αθλητικές ανάγκες και τον βιοπορισμό ενός αθλητή, ενώ τα budgets στις ομοσπονδίες είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Οπότε, είτε πρέπει να υπάρξει ιδιωτική πρωτοβουλία, μέσω χορηγίας, είτε ο πρωταθλητής παράλληλα με το επίπονο πρόγραμμα του να εργάζεται για τα προς το ζην.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Φοίτησες στο ΤΕΦΑΑ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Τι δυσκολίες έχει ο συνδυασμός σπουδών και πρωταθλητισμού;
Σίγουρα έχει δυσκολίες, αλλά είναι κάτι που το συνηθίζεις. Από μικρή ηλικία έμαθα να συνδυάζω με πρόγραμμα και οργάνωση το σχολείο και τις δραστηριότητες με το κομμάτι του πρωταθλητισμού. Έτσι έκανα και με το πανεπιστήμιο και αργότερα με τα επαγγελματικά μου.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο;
Ποτέ μου δεν είδα κάτι σαν το μεγάλο εμπόδιο, για να είμαι ειλικρινής. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως μόνο εμείς είμαστε το εμπόδιο μεταξύ του τώρα και με αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται πολύ «ρομαντικό», αλλά έτσι είναι. Συνήθως οι φόβοι μας, τα στερεότυπα και το υποσυνείδητο μας, μας κρατάνε πίσω σε αυτά που επιθυμούμε. Χρειάζεται βαθιά ενδοσκόπηση και μεγάλη επιθυμία και όλα όσα θέλεις μπορούν να επιτευχθούν.
Όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου πόση σημασία έχει το “σε πιστεύω” των δικών σου ανθρώπων;
Όλοι έχουμε δεύτερες σκέψεις στη ζωή κάποιες φορές και είναι φυσιολογικό. Εκεί λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό να έχεις «δικούς σου» ανθρώπους να το μοιραστείς μαζί τους και να ακούσεις την άποψη τους. Πρόσεχε όμως, οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε τέτοιου είδους θέματα πρέπει να έχεις τσεκάρει ότι χαίρονται ουσιαστικά με τη χαρά σου, την επιτυχία σου, την εξέλιξη σου. Πολλές φορές σε μια δύσκολη στιγμή, όλοι είναι γύρω σου να σου χτυπήσουν την πλάτη και να σου πουν: «Λυπάμαι», «Μην στεναχωριέσαι» κ.λπ. Πόσοι όμως είναι στην πραγματική χαρά σου και στην επιτυχία σου χάρηκαν αληθινά;
Ένα ρητό λέει: Oι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται με την επιτυχία σου, αρκεί να μην είναι μεγαλύτερη από τη δική τους. Δόξα τον Θεό, νιώθω πως έχω κοντά μου άτομα που χαίρονται με την χαρά μου και νιώθω ευλογημένος που μπορώ να τους συμβουλεύομαι.
Το δίπολο νίκη-ήττα πόσο διαφορετικά πράγματα σου διδάσκει;
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η ήττα και η νίκη είναι το αποτέλεσμα ενός αγώνα κι όχι ο αγώνας. Ο αγώνας έχει αρχή, μέση και τέλος, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή.
Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι η επικεφαλίδα που μπαίνει στο τέλος του αγώνα, σαν πρωταθλητής όμως έχεις να μάθεις και από τα 2 αποτελέσματα και να πάρεις στοιχεία από όλη τη διάρκεια του αγώνα. Οι ήττες θα έρθουν, όπως και οι νίκες το θέμα είναι και τα δύο να τα διαχειρίζεσαι με ψυχραιμία και σοφία.
Την ήττα αν τη βιώσεις να μην συμφιλιωθείς ποτέ μαζί της και τη νίκη να μην τη θεωρήσεις ποτέ δεδομένη και πάντα να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό για να τη γευτείς.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο;
Εννοείται. Άξιζε κάθε στιγμή. Ήταν και είναι οι επιλογές μου. Δεν «θυσίασα» κάτι, όπως πολλοί λένε, πάρα έκανα τις επιλογές μου και έθεσα τις προτεραιότητες μου, όπως εγώ πίστευα πώς όφειλα να κάνω για να πετύχω εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Νιώθω γεμάτος και ευλογημένος για όλα αυτά που έχω βιώσει στην πορεία μου στον πρωταθλητισμό.
Ο πρωταθλητής προπονείται, πονάει, τραυματίζεται, παλεύει, ψάχνει, απογοητεύεται, ξαναπροσπαθεί και όλα αυτά για αυτή την, κατά τα άλλα, μικρή χρονικά στιγμή, αλλά ταυτόχρονα μεγάλη και μοναδική στιγμή της δόξας της νίκης.
