Ο Νίκος Κουρής ήταν καλεσμένος στην εκπομπή The 2Night Show με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου και μίλησε για τις κακές κριτικές που έχει δεχτεί, τη διαφορά μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης, τον ρόλο του στις Άγριες Μέλισσες και πως είναι τελικά να την «ψωνίζεις».

Ο Νίκος Κουρής φέτος πρωταγωνιστεί, εκτός από τη θεατρική παράσταση “Η γίδα ή ποια είναι η Σύλβια“, και στην πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά “Άγριες Μέλισσες”. Όσο αφορά τους λόγους που τον έκαναν να δεχτεί αυτήν την πρόταση είπε «Είναι πολύ καλή η παρέα, το σενάριο, το φως, η εικόνα που θυμίζει σινεμά και αυτό είναι σημαντικό για εμένα. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και με το κλίμα και με το αποτέλεσμα και με τον κόσμο που το αγαπάει αυτό. Ο ρόλος είναι εντελώς αντίθετος στα πιστεύω μου. Ο “Ζάχος” είναι ιδεαλιστής και δεν έχει μυστικά, κίνητρα και φιλοδοξίες. Είναι πλανημένος, πιστεύει ότι από τη Χούντα θα βγει κάτι καλό».

Για τη σχέση θεάτρου-τηλεόρασης δήλωσε πως: «Το θέατρο είναι ένα χώρος όπου έχουν συμβεί πολλά πράγματα, πολύ περίεργα. Έχουμε δεχτεί μεγάλη πίεση και δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου, μιλάω συνολικά. Υπήρχαν πολλές αυθεντίες, υπήρχαν πολλά πρέπει, υπήρχαν άνθρωποι πιεσμένοι από ανθρώπους. Πίστευες ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα, ότι χρειάζεσαι τους παλιούς για να καταφέρεις κάτι, ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει η ποιότητα με την τηλεόραση και πολλά άλλα τέτοια “ετοιματζήδικα” που τα πιστέψαμε και τα πίστεψα κι εγώ. Το πίστευα γατί ερχόμουν από αυτή τη γενιά».

Το θέατρο είναι μια σκλαβιά, πολύ κουραστική, επίπονη, ψυχοφθόρα αλλά και πολύ ευχάριστη.

Και αναφορικά στον λόγο για τον οποίο απείχε τόσο καιρό από την τηλεόραση εξήγησε πως: «Είχα προτεραιότητα το θέατρο, δεν είχα χρόνο για τηλεόραση. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά, σου ζητάει τα πάντα. Στο θέατρο δεν είχα νιώσει τη χαρά και την επικοινωνία με τον κόσμο που ένιωσα στο παιχνίδι. Παλιά δεν δεχόμουν ότι θέλω να με αγαπούν, ήθελα μόνο να εκτιμούν αυτό που κάνω. Τώρα στα 48 μου ξέρω ότι το να σε αγαπούν για αυτό που κάνεις και που είσαι, είναι πιο σημαντικό. Με το τηλεπαιχνίδι έχεις μια αμεσότητα που δεν την είχα ζήσει. Με έχει αλλάξει. Τώρα έρχονται και μου μιλούν, παλιά δεν τολμούσαν γιατί ήμουν κάπως “βαρύς”».

Η γρήγορη επιτυχία και οι καλές κριτικές

«Στα πρώτα μου βήματα στο θέατρο πήρα πολλές και καλές κριτικές. Γι’ αυτό και “την ψώνισα”. Κι όταν λέω ότι την ψώνισα δεν εννοώ ότι φώναζα, ούτε καταλάβαινε κάποιος ότι την ψώνισα. Εννοώ πως κάτι σου λένε, κάτι πιστεύεις, κάτι νομίζεις και αυτό σε ορίζει. Κάτι νομίζεις. Αυτό που νομίζεις σε σκλαβώνει. Το να μην την ψωνίσεις και να είσαι ζωντανός μέσα στη δουλειά σου έχει σχέση με την ίδια τη δουλειά σου. Δηλαδή πιο σημαντική είναι η δουλειά σου και μετά είναι τα σχόλια. Αυτό όμως μόνο με τα χρόνια το κερδίζεις. Στην αρχή θέλεις να σου πουν έναν καλό λόγο γιατί δεν ξέρεις καν αν αξίζεις να κάνεις αυτή τη δουλειά.

Και συνέχισε: «Όταν σου τα δίνουν όλα από την αρχή, και σε μένα ήταν πάρα πολύ χαριστικοί ήμουν πολύ τυχερός γιατί έκανα πάρα πολύ καλές παραστάσεις από την αρχή, κάτι νόμισα..».

Κάπου εκεί θυμήθηκε και την πρώτη κακή κριτική που δέχτηκε.

Είχα πάρει μια πολύ κακή κριτική από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο στην Επίδαυρο, την πρώτη μου φορά. Είχε γράψει “ο Νίκος Κουρής κατάφερε στην πιο τραγική στιγμή της Ορέστειας, τη στιγμή που η Κλυταιμνήστρα τού δείχνει το μαστό της για να μην τη σκοτώσει, να βγάλει γέλιο”. Και δεν γέλασαν για καλό. Γέλασαν κοροϊδευτικά. Γιατί ήμουν τόσο άπειρος και μικρός και ασήμαντος που δεν έφτανε αυτό που έκανα και ο κόσμος γέλασε αυθόρμητα. Μου στοίχισε πάρα πολύ. Το κατέγραψα. Ήταν η πρώτη κακή κριτική. Εκείνο το καλοκαίρι βέβαια πήρα πολλές κακές κριτικές. Δεν έβγαινα έξω. Μια εβδομάδα ήμουν ταμπουρωμένος στο σπίτι και νόμιζα ότι και οι τοίχοι γελούσαν μαζί μου. Κι οι γείτονες. Και οι συνάδελφοι».