Πριν μερικές μέρες πήγα με το αυτοκίνητο στο κέντρο.

Καλά και βολικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά δεν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να βγάλεις το χέρι έξω και να πηγαίνει το χέρι κόντρα στον αέρα όταν ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι.

Καλή και η κίνηση; Θα μου πείτε.

Και δεν θα έχετε άδικο.

Αλλά αν δεν βιάζεσαι δεν είναι κακή η κίνηση, έχεις χρόνο να σκεφτείς, να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου, να διορθώσεις το μακιγιάζ σου, να παρατηρήσεις τους άλλους οδηγούς, τους περαστικούς, να σκεφτείς πιθανές λύσεις για την έξοδο από τα μνημόνια, να γράψεις ένα καινούργιο έπος μεγέθους “Ιλιάδας”, θα σας πω.

Και δεν θα έχω άδικο.

Την μέρα εκείνη που αποφάσισα να πάρω το αυτοκίνητο για να πάω στο κέντρο είχε κίνηση. Αρκετή. Έκανα όλα αυτά που κάνει ένας άνθρωπος στο αυτοκίνητο του όταν έχει κίνηση- βρήκα και κάπου στα 15€ καθώς μάζεψα τα κέρματα που είχαν πέσει στο αυτοκίνητο-, ένιωσα λίγο πλούσια και χάζευα έξω από το παράθυρο.

Μία κοπέλα προσπαθούσε να παρκάρει.

Δεν είχε αρκετό χώρο, αλλά εκείνη πεισματικά προσπαθούσε να παρκάρει.

Στην αρχή με άνεση, ξεκούραση και καθόλου εκνευρισμό έκανε τις απαραίτητες κινήσεις και προσπαθούσε να χωρέσει το αυτοκίνητο της στον χώρο που θεωρούσε ότι χωράει.

“Με τρεις κινήσεις πρέπει να παρκάρεις”, θυμήθηκα τον δάσκαλο οδήγησης όταν μου έκανε μαθήματα.

Η κοπέλα έκανε παραπάνω από τρεις κινήσεις. Με έναν γρήγορο υπολογισμό πρέπει να είχε φτάσει στις 103 κινήσεις.

Μπρος – πίσω. Όπισθεν, ταχύτητα, μανούβρες, στρίψιμο τιμονιού και ο εκνευρισμός άρχισε να φαίνεται και να κορυφώνεται στο πρόσωπο της.

Δεν ήταν πια ήρεμη, ξεκούραστη και άνετη.

Είχε αρχίσει να κουράζεται και να εκνευρίζεται από την προσπάθεια της να χωρέσει εκεί που πίστευε, ήλπιζε, ήθελε να παρκάρει.

Μερικοί περαστικοί την βοήθησαν με τις απαραίτητες οδηγίες και συμβουλές.

“Έλα έλα, κόφτο δεξιά, έλα, έλα, βγες και ξαναμπές, έλα όπως είσαι, ίσιωνε, ώπα, ώπα πάρτο πάλι”, της έλεγαν και εκείνη ακολουθούσε τις οδηγίες τους και το ένστικτο της αλλά δεν κατάφερνε να χωρέσει.

“Δεν χωράς κοπέλα μου δεν το καταλαβαίνεις; Φύγε, θα βρεις αλλού,  πιο εύκολα και άνετα. Δεν χωράς εδώ. Ψάξε για άλλη θέση”, της είπε ένας παπούς που καθόταν στο καφενείο μπροστά από εκεί που προσπαθούσε να χωρέσει.

– μην μου λέτε τι να κάνω, δεν βοηθάτε έτσι, του απάντησε εκνευρισμένη.

– μα δεν το βλέπεις ότι δεν χωράς;

Μπρος πίσω δέκα λεπτά κάνεις. Δεν χωράς, κατάλαβε το. Άδικος κόπος. Και τον χρόνο σου χάνεις, και κουράζεσαι, και θα χτυπήσεις το αμάξι σου ή του αλλουνού και θα τρέχεις μετά. Δεν το βλέπεις; Φύγε και θα βρεις αλλού άλλη θέση, της είπε εκείνος.

Η κίνηση άρχισε να υποχωρεί και εγώ ξεκίνησα σιγά σιγά να φεύγω και να την χάνω από το οπτικό μου πεδίο.

Δεν ξέρω τι έκανε τελικά η κοπέλα. Αν συνέχισε να προσπαθεί να χωρέσει εκεί που δεν χωράει ή αν έφυγε τελικά και βρήκε μια άλλη θέση που τελικά χωρούσε, αν υποχώρησε και εκείνη. Και δεν ξέρω αν έφυγε για να βρει κάπου να χωρέσει νιώθοντας όπως κάποιος που μόλις τα παράτησε, αναγκασμένη ή ελεύθερη να έχει την επιλογή να βρει κάπου να χωρέσει.

Άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα το χέρι απέξω και ένιωθα τον αέρα να χτυπάει το χέρι μου που του πήγαινε κόντρα.

Σκέφτηκα πόσες φορές προσπαθούμε να “χωρέσουμε”. Με τρεις ή με περισσότερες κινήσεις. Πόσο χρόνο και κόπο κάνουμε προσπαθώντας να χωρέσουμε ενώ φαίνεται οτι δεν χωράμε. Με τρείς ή περισσότερες κινήσεις. Σκέφτηκα πόσες μανούβρες, πόσα “μπρος- πίσω” κάνουμε για να χωρέσουμε. Πόσες φορές βγαίνουμε και ξανα μπαίνουμε, το “παίρνουμε αλλιώς” προσπαθώντας να χωρέσουμε. Πόσες φορές ακούμε τις συμβουλές των άλλων που άλλες φορές μας βοηθάνε και άλλες μας αποσυντονίζουν. Πόσοι μας λένε “θα χωρέσεις” και πόσοι μας λενε “δεν χωράς φύγε”.

Πόσες φορές πεισμώνουμε και θέλουμε να χωρέσουμε αν και είναι οφθαλμοφανές οτι δεν χωράμε. Αλλά προσπαθούμε. Με κόπο, κούραση, εκνευρισμό, εγωισμό προσπαθούμε να χωρέσουμε εκεί που δεν χωράμε.

Και κάποιες φορές τα καταφέρνουμε και χωράμε οριακά και με κάποια χτυπήματα και κάποιες άλλες εγκαταλείπουμε την μάταιη προσπάθεια και φεύγουμε για να βρούμε μια άλλη θέση που να μας χωράει.

Που μπορεί να είναι πιο μακριά από εκεί που θέλουμε να πάμε αλλά μας χωράει. Χωρίς επίπονη προσπάθεια, εκνευρισμό και “μπρος πίσω”.

Έφτασα στο κέντρο μετά από αρκετή ώρα.

Άφησα το αμάξι στο πάρκινγκ.

“Άδικος κόπος” σκέφτηκα να ψάξω να βρω θέση να παρκάρω στο κέντρο.

Μόλις βγήκα από το πάρκινγκ είδα μια θέση που θα χωρούσε το αυτοκίνητο μου αλλά και ο Τιτανικός ολόκληρος.

Χαμογέλασα γλυκόπικρα.

Δεν ξέρω αν έχασα μια ευκαιρία να χωρέσω εύκολα. Δεν είχα χρόνο άλλωστε να ψάξω.

Άσε που δεν χρειάστηκε να αποδείξω σε κανέναν πως μπορώ να παρκάρω με τρεις κινήσεις. Αφενός γιατί πλήρωσα για να πάρω το δίπλωμα αφετέρου γιατί το αυτοκίνητο μου είναι μικρό. Και όταν βλεπω πως δεν χωράω, φεύγω, με τρεις ή περισσότερες κινήσεις.

Αν είναι λύση το πάρκινγκ; Δεν ξέρω.

Είναι μια κάποια λύση όταν δεν χωράς να φεύγεις, αλλά πρέπει να πληρώσεις για να χωρέσεις κάπου αλλού.

Το οποιοδήποτε αντίτιμο.