Η σχέση της γυναίκας με την τουαλέτα είναι πραγματικά ενοχική. Ακόμα πιο ενοχική δε, γίνεται παρουσία του συντρόφου της στο ίδιο σπίτι.
Σε αντίθεση με τη σχέση που έχει ο άντρας με τo θέμα του WC αλλά και με την άνεση που έχουν οι άντρες να μιλάνε μεταξύ τους για το τι κάνουν εκεί μέσα, οι γυναίκες δεν μιλάνε καθόλου γι’ αυτό. Πραγματικά θα ήθελαν να μην τους συμβαίνει. Πάντως, αυτό που κάνουν οι άντρες είναι περισσότερο φυσιολογικό από αυτό που κάνουμε μερικές από εμάς υποκρινόμενες ότι στην τουαλέτα σκορπάμε αστερόσκονη υπό τους ήχους άρπας και φλάουτου.
Κάποια ζευγάρια που είναι σε μακροχρόνιες σχέσεις ή γάμους έχουν παραδεχθεί ότι το απόγειο της οικειότητας ενός άντρα και μιας γυναίκας που συγκατοικούν, είναι να χρησιμοποιούν και οι δυο, αλλά κυρίως εκείνη την τουαλέτα ελεύθερα, ακόμα και με ανοιχτή την πόρτα, χωρίς ενοχές και τύψεις.
Για τις νέες σχέσεις όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Προσωπικά, έχω νιώσει εξαιρετικά δυσάρεστα όλες αυτές τις πρώτες φορές που ήμουν με ένα καινούριο αγόρι στο χώρο του και έπρεπε να επισκεφθώ το μπάνιο χωρίς να αφήσω αποδείξεις. Έφτασα σε σημείο να προσπαθώ να καταστρώσω το τέλειο χέσιμο το οποίο ειλικρινά σε δυσκολία δεν διαφέρει και πολύ από το τέλειο έγκλημα. Κάποια στιγμή όμως αυτό πραγματικά με κούρασε. Βαρέθηκα να ταλαιπωρούμαι αφάνταστα για να φανεί η επίσκεψή μου στην τουαλέτα σαν επίσκεψή μου στο ψυγείο: ε τι να κάνουμε τώρα, δεν είναι το ίδιο. Γι’ αυτό και ανακοινώνω πλέον ότι πάω στο μπάνιο και ότι ήθελε προκύψει, αν δεν του αρέσει ας μου μειώσει μετά τη διαγωγή. Είναι απελευθερωτικό.
Ας είμαστε πραγματίστριες
Όλες μας όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο με το αγόρι μας και μας καλέσει η φύση αισθανόμαστε αρχικά πολύ αμήχανα. Άλλες από εμάς, στέλνουμε τον ανυποψίαστο σύντροφό μας στο περίπτερο για να μας πάρει κάτι πραγματικά απίθανα εξωφρενικό οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας ή ακόμα χειρότερα σε κάποιο φαρμακείο για να μην μας φέρει αντίρρηση και δεν πάει.
Οι περισσότερες δε από εμάς γυρνάμε με αδιανόητα πρησμένες κοιλιές από τις καλοκαιρινές μας διακοπές αφού θεωρούσαμε αδιανόητο να πάμε στην τουαλέτα την οποία χωρίζει μονάχα μια πόρτα από το υπόλοιπο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Οι πιο θαρραλέες από εμάς, πηγαίνουμε σαν βρεγμένες γάτες στο WC αλλά ανοίγουμε τη βρύση να τρέχει, καθόμαστε στη λεκάνη σε πόζες ενόργανης και ρυθμικής γυμναστικής και πατάμε το καζανάκι σε κάθε σύσπαση του εντέρου μας ώστε να μην ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος που προέρχεται από το σώμα μας. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που κάποιοι οι άντρες πάνε στην τουαλέτα και κάνουν τα πάντα με ανοιχτή την πόρτα.
Αν αυτή δεν είναι μια από τις πιο πρακτικές διαφορές των δυο φύλων τότε ποια είναι;
Εν τω μεταξύ καμία από εμάς δεν έχει παρεξηγήσει τον σύντροφό της για τις δυσάρεστες μυρωδιές της τουαλέτας ή τους ήχους που δεν είχαν σαφέστατα καμία σχέση με τη μελωδία της ευτυχίας. Είμαι επίσης σχεδόν βέβαιη, ότι όλο αυτό συμβαίνει πραγματικά μόνο στα γυναικεία μυαλά και όχι στα ανδρικά: Εμείς γιγαντώνουμε στον εγκέφαλό μας το θέμα του ‘τι γνώμη θα σχηματίσει για εμένα ο σύντροφός μου αν ακουστεί το παραμικρό κατά την παραμονή μου στη λεκάνη;’ Οι άνδρες προφανώς και δεν θα το βρουν καθόλου παράξενο, αλλά εμείς ντρεπόμαστε ακόμα και να το ρωτήσουμε.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως ναι είναι πολύ δύσκολο να πεις στον νέο ή και όχι τόσο νέο σου σύντροφο «πάω να ρίξω ένα χέσιμο κι έρχομαι» όμως το να ψάχνεις απελπισμένα λεκάνη στην πρώτη διαθέσιμη καφετέρια για να σωθείς είναι πραγματικά εξουθενωτικό.
Προσπάθησε να δουλέψεις μέσα σου τον τρόπο που θα κάνει εσένα να νιώσεις όσο το δυνατόν πιο όμορφα με το κάλεσμα της φύσης παρουσία του στο σπίτι και σιγά σιγά βρες μια φόρμουλα που θα σε κάνει και να μην αγχώνεσαι και η δουλειά να γίνεται και το πρεστίζ σου να μην χαλάς.
Σε τελευταία ανάλυση πρέπει να μπορείς να χαίρεσαι τη διαμονή σου στο σπίτι ή στο ξενοδοχείο στις διακοπές, να μπορείς να τρως και μετά τις πρώτες τρεις ημέρες στον ταξιδιωτικό σου προορισμό (μη γίνεις σαν εμένα κάποτε που δεκαπέντε μέρες μετά δεν μπορούσα να καταπιώ ούτε μπουκιά αφού δεν είχα επισκεφθεί το WC από την ντροπή μου) και να μην κοιτάς το γκόμενό σου με ζήλια που όποτε του έρθει πάει κάνει τη δουλειά του και βγαίνει κύριος.
Η ισότητα, περνάει κι από τη λεκάνη, για να μην σου πω ότι μπορεί να ξεκινάει από εκεί.
