Ανοίγεις την πόρτα του μπαρ και είναι εκεί. Μάλιστα. Όχι ότι δεν το περίμενες βέβαια. Τα στέκια σου είναι και δικά του στέκια. Άλλο ένα βράδυ που θα περάσετε “μαζί” λοιπόν, θες δε θες. Χαλιέσαι, αλλά κάπως πρέπει να ανταπεξέλθεις. Παριστάνεις την ευδιάθετη και κάνεις πως τον αγνοείς. Focus στην παρέα, στο ποτό, στα καλαμπούρια σας, στον λόγο για τον οποίο βγήκες να ξεσκάσεις ή να διασκεδάσεις. Δεν θα χαλάσεις εσύ τη βραδιά σου για χάρη του.

Ουφ, ποιον κοροϊδεύεις… Πώς είναι δυνατόν να τον αγνοήσεις, όταν όχι μόνο τον βλέπεις, τον αισθάνεσαι παντού γύρω, στην ατμόσφαιρα η αύρα του να σε πνίγει… Όχι, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Δεν περνάς καλά μ’ αυτόν εκεί, τουλάχιστον δεν μπορείς να ευχαριστηθείς την έξοδό σου όσο θα ήθελες. Στην πραγματικότητα αυτό που θα ήθελες είναι ν’ ανοίξεις τώρα την πόρτα και να ορμήξεις έξω, να φύγεις όσο πιο μακριά του γίνεται, να ανασάνεις. Μέχρι και στο εξωτερικό θα έφτανες για να γλυτώσεις μια για πάντα. Εκεί δεν θα σε έβρισκε. Και σε άλλες χώρες βγαίνουν, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, λες από μέσα σου πάνω στην απόγνωσή σου. Αν ήταν έτσι απλό να φύγεις τόσο μακριά για να γλυτώσεις από κάτι που σου κάνει τόσο κακό, θα το έκανες στη στιγμή. Δεν είναι όμως.

Πίσω στην πραγματικότητα της στιγμής, θεωρείς ότι η θέση σου είναι “λεπτή”. Γιατί κάποιοι από τους φίλους σου “τον πάνε”, γιατί δεν θεωρούν την όλη υπόθεση “such a big deal” ή γιατί απλά κι εκείνοι κρύβονται και φοβούνται να παραδεχτούν ότι τελικά δεν τον πολυσυμπαθούν τον τύπο. Δεν θες να φανείς εσύ η παράξενη, σχολιάζοντάς τον ή ζητώντας να φύγετε. Κι έτσι πάντα υποχωρείς εσύ, σχεδόν ποτέ οι άλλοι. Ναι, τους αγαπάς τους φίλους σου, οι στιγμές μαζί τους σου είναι πολύτιμες, αλλά σε κάποια πράγματα σαν αυτό θα έπρεπε να είναι με το μέρος σου.

Έλα όμως που ο τύπος ξέρει και το παίζει έξυπνα και δουλεύει τον κόσμο ψιλό γαζί. Όσους θέλουν να δουλευτούν, δηλαδή. Έχει φτιάξει ένα στάτους, ένα στυλ, είναι εκεί για να επιβάλλεται, για να πείθει de facto, για να “παρηγορεί” με την παρουσία του όποιον δεν πιστεύει αρκετά στον εαυτό του και χρειάζεται ένα cool δεκανίκι, ένα “αποκούμπι”, κι ας του κάνει κακό.

Η νύχτα θα φτάσει στο τέλος της κι εσύ θα γυρίσεις σπίτι χωρίς να μπορείς να τον αποτινάξεις ούτε τότε από πάνω σου. Τον “κουβαλάς” ακόμα. Στη διάθεσή σου και στις αισθήσεις σου. Ο καπνός του τσιγάρου, που λες, γιατί γι’ αυτόν μιλάω τόση ώρα, όσο κι αν σου χαλάω τώρα την ταύτιση της παραπάνω περιγραφής με κάποιον άντρα, που πιθανόν έσπευσες να κάνεις, και όσο κι αν ξενερώνεις (αλήθεια; ξενερώνεις με ένα θέμα δημόσιας και προσωπικής υγείας που σε αφορά άμεσα; ) είναι πολύ πιο σιχαμένος και βλαβερός από τον οποιονδήποτε douchebag (“ρεμάλι”, ελληνιστί) που δεν θες να βλέπεις μπροστά σου επειδή σε πληγώνει. Κράτα το “σιχαμένος”, κι ας μην ταιριάζει με τον υπόλοιπο λόγο. Το τσιγάρο είναι η πιο σιχαμένη ανθρώπινη συνήθεια. Γιατί είναι.

Είτε καπνίζεις είτε όχι, βέβαια, δεν περιμένω ότι θα σε πείσω με ένα απλό κείμενο να μην είσαι ηττοπαθής στο θέμα του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, να ενστερνίζεσαι και να εφαρμόζεις τη λογική και τις κατακτήσεις του πολιτισμού και της επιστήμης όπως γίνεται σε χώρες που υποτίθεται ότι “ζηλεύουμε”. Εξάλλου για όλους μας υπάρχει ένα πεδίο που αδυνατούμε να δούμε λογικά, είτε είναι η πολιτική, είτε το ποδόσφαιρο, είτε οι σχέσεις, είτε το θέμα του καπνίσματος. Και δεν διεκδικώ ούτε για τον εαυτό μου το αλάνθαστο. Απλά κατάγραψε στην συνείδησή σου τις πεποιθήσεις και τη φωνή ημών που αποφασίσαμε να μην είμαστε πια υποχωρητικοί στο συγκεκριμένο θέμα. Όσο μικρή ή μεγάλη σημασία κι αν έχει για σένα κάτι τέτοιο.

Αν σε ενδιαφέρει, εδώ μπορείς να βρεις έναν χάρτη και έναν κατάλογο με χώρους εστίασης και διασκέδασης που τηρούν τον νόμο απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους:

Αυτό τον μήνα στο Savoir Ville μιλάμε για καθιερωμένες συναντήσεις με φίλους και για τα στέκια όπου περνάμε τις ώρες μας (#talking_about_hangouts). Μπες κι εσύ στην Savoir Ville, συνοδεύοντας τις φωτογραφίες σου από τέτοιες στιγμές με τα hashtags #savoirvillegr και #talking_about_hangouts