Κανονικά, θα ήθελα να ξεκινήσω με το “ο αδερφός μου ο αρκούδος” αλλά αυτό είναι ελαφρώς παρεξηγήσιμο και μετά θα ακούω “έλα ρε Κλέλια πώς κάνεις έτσι που έχω πάρει 5, 10, 20 κιλά;” Η αμέσως επόμενη επιλογή είναι “ο αδερφικός μου βασιλίσκος’” που είναι ξεκάθαρη αναφορά στον Harry Potter και είναι το δικό μας εσωτερικό αστείο (εγώ είμαι η ταραντούλα και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί!). Όταν γνώρισα τον Χρήστο πριν πολλά χρόνια, ήμασταν και οι δύο στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και μου είχε φανεί πολύ φλώρος. Υποθέτω επειδή φορούσε γυαλιά, είχε ξανθές μπούκλες και ήταν πολύ ευγενικός (είχα συνηθίσει από το bullying του σχολείου). Όταν μετά από χρόνια ξαναβρεθήκαμε και τελειώναμε πια το λύκειο, κατάλαβα ότι είχα δίκιο στην αρχική μου άποψη αλλά τώρα μπορούσα να τον γνωρίσω καλύτερα. Εγώ του εξηγούσα τα Λατινικά (νόμιζα ότι με κορόιδευε που δεν τα καταλάβαινε γιατί ήταν το μεγαλύτερο “φυτό” που είχα γνωρίσει). Εκείνος μου μιλούσε Ισπανικά (με το ζόρι κρατιόμουν να μην του ρίξω μπουνιά με τα θ και τα χ) και κάπως έτσι άρχισε μία φιλία. Δεν μπορώ να την πω απλά φιλία γιατί δεν είναι τόσο αυτό που την χαρακτηρίζει. Έχουμε περάσει σε μία άλλη φάση, όπου το σεξ έχει κοπεί και η αγάπη υπερτερεί (αστειεύομαι, το σεξ είναι υπέροχο). Δεν ξέρω αν έχουμε αυτό που λένε πολλοί ότι “καταλαβαίνει στο πρώτο δευτερόλεπτο τι έχω” γιατί την τελευταία φορά που τσέκαρα κανείς μας δεν είχε κάνει μέντιουμ. Ξέρει όμως πολύ καλά ποιες χορδές δεν πρέπει να πατήσει όταν δεν είμαι πολύ καλά, ξέρει πότε χρειάζεται να πει τη γνώμη του και πότε να κάτσει να ακούει υπομονετικά σαν Βουδιστής μοναχός. Δεν είμαστε καθόλου ίδιοι, αλλά δεν είμαστε και καθόλου διαφορετικοί. Μας έφεραν κοντά οι ομοιότητές μας που περιλαμβάνουν καλό φαί, γαλλικές ταινίες, την αγάπη για τις ξένες γλώσσες, την ανάλυση μέχρι τρέλας, τα Καρκινίσια κλάματα επειδή μία αδικία έγινε μπροστά στα βουρκωμένα μάτια μας και η ανάγκη για χαϊδολογήματα και αγκαλιές. Αυτό όμως που μας κράτησε φίλους τόσα χρόνια είναι οι διαφορές μας. Δεν πιστεύω ότι θα άντεχα να κάνω παρέα με έναν άνθρωπο που είναι εξίσου έντονος, δυναμικός, φωνακλάς και ναρκισσιστής όσο εγώ. Και το πιο σημαντικό, δεν νομίζω να με άντεχε κι αυτός. Η ηρεμία του Χρήστου, η απέχθειά του για συγκρούσεις και καυγάδες αλλά και η στωικότητα που δείχνει όταν γίνομαι έξαλλη χωρίς σημαντικό λόγο, είναι αυτό που χρειάζομαι σε ένα φίλο (ας μην κοροϊδευόμαστε, το έχω γενικά ανάγκη). Βάζω στοίχημα ότι κι εκείνος εκτιμά τα αντίθετα πράγματα σε εμένα αλλά δεν το λέω με σιγουριά για να μην πουν ότι πάσχω από ναρκισσιστική διαταραχή και μετά θα πρέπει να κρύβω το στέμμα. Για εμάς η φιλία δεν είναι σε παίρνω στις 3 τη νύχτα επειδή πίνω από καψούρα. Εμείς κοιμόμαστε κύριοι, για να στρώσουμε δέρμα (εκτός αν πρόκειται για πικάντικες συναντήσεις). Φιλία είναι να είσαι οκ με τις ιδιοτροπίες του άλλου, να τον αγαπάς για τα καλά του και να του κάνεις πατ πατ στην πλάτη όταν τα ντελιβεράδικα έχουν κλείσει. Να είσαι πάντα με το μέρος του και να μην λειτουργείς ‘αντικειμενικά’ γιατί είμαστε υποκείμενα και όχι αντικείμενα. Υπερασπίζεσαι αυτόν που αγαπάς και όχι αυτόν που δολοφονήθηκε (ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα). Σ’αγαπώ για την ανοχή που δείχνεις στις fashionable καθυστερήσεις μου λέγοντάς μου πάντα πως “άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο αναμονής” (πόσα ξέρεις), που αφήνεις από ευγένεια πάντα την τελευταία μπουκιά γλυκού στο πιάτο (αν και ξέρεις ότι θα σου την παραχωρήσω), που μου λες τα κουτσομπολιά μόνο από κοντά για να τα συνδυάσεις με οπτικοακουστικό show, που μου ισιώνεις το σουπλά γιατί δεν είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένο και θα σου γυρίσει το μάτι, που μου χαϊδεύεις το χέρι σε ανύποπτο χρόνο και που σκεφτόμαστε πια το ίδιο ακριβώς πράγμα. Σ’αγαπώ όμως και όταν διπλώνεις την πασμίνα μου λες και είναι χαλάκι, όταν κάνεις μία ώρα για να φτιάξεις ένα απλό γλυκό, όταν με πηγαίνεις σε μαγαζιά που δεν πατάει ψυχή γιατί “είναι ήσυχα κι έχει ένα τέλειο τραπεζάκι εκεί στο βάθος στη γωνία”, όταν με πρήζεις για μία διασκευή που άκουσες και σε ενθουσίασε κι όταν μελαγχολείς αλλά το χιούμορ σου είναι πιο έξυπνο και αιχμηρό από ποτέ.