Κενή σελίδα.

Είμαι ο Θάνος κι αν μου ζητήσεις να με περιγράψω έχω πολλές απαντήσεις. Θα σου γράψω όμως ποια απάντηση προτιμώ: Είμαι ο Θάνος και είμαι αποφασισμένος να αναλύσω τον έρωτα.

Να σε προλάβω. Ο έρωτας και η αγάπη, δυο διαφορετικοί πυλώνες των συναισθημάτων μας, είναι κάτι τόσο απλό και περίπλοκο την ίδια στιγμή. Πώς αναλύεις μια φράση που σπάει πόδια, καρδιά, μυαλό, λογική; Δε ξέρω αλλά στο είπα, είμαι αποφασισμένος να το αναλύσω.

Ο έρωτας, είναι εσύ και οι σκέψεις σου που παίρνουν μορφή

Μορφή τόσο έντονη, τόσο έτοιμη, τόσο ανέντιμη, τόσο θαρραλέα αλλά και τόσο δειλή. Όταν γράφεις για τον έρωτα ή μιλάς γι’ αυτό(ν), παίζει ρόλο το πότε. Ναι, το timing υπάρχει.

Σε τι πλαίσιο θες να μιλήσω; Είμαι στο κομμάτι της ανάρρωσης από αυτόν και τώρα που σου γράφω ακούγεται από πίσω μουσική υπόκρουση από το «Τυχερό Αστέρι» Κ.ΒΗΤΑ – Γιάννης Παλαμίδας. Αλλά, δεν κλαίω πια. Όχι επειδή ντρέπομαι γι’ αυτό αλλά επειδή είμαι εντάξει με αυτό το πλαίσιο.

Ο έρωτας, έχει όλες τις μορφές που εμείς του δίνουμε. Για έμενα, λοιπόν, το πλαίσιο του έρωτα που έχω μέσα μου είναι του μετά. Πώς μένεις ερωτευμένος; Πώς νιώθεις όταν δε ζεις; Εύκολο. Οι αναμνήσεις σου το ζουν αυτό. Κάθε φορά που πατάς το replay button σου.

Αλήθεια, μεταξύ μας τα κάναμε όλα σωστά; Ήταν όλα τόσο όμορφα όσο πιστεύουμε τώρα που δεν το έχουμε; Όχι και όχι. Δεν τα κάναμε σωστά και πρέπει να το αποδεχτούμε, να ζητήσουμε συγγνώμη, και στις δύο πλευρές. Στο άτομο που είχαμε απέναντί μας άλλα και στον εαυτό μας. Κι αν πιστεύουμε, ότι είναι εύκολο είτε το ένα είτε το άλλο, επίτρεψε μου να σε πληροφορήσω πως η συγχώρεση είναι το πιο δύσκολο accomplishment που ενδέχεται να κατακτήσεις.

Στο είπα, ο έρωτας έχει τη μορφή που εσύ του δίνεις

Έχει την πραγματικότητά που εσύ ορίζεις. Πάντα τον νιώθεις εκ των υστέρων, όταν φεύγει.

Ίσως, ξεχνάμε να ζήσουμε τη διάρκεια του και υπάρχουμε κάπως στην αρχή και στο τέλος του. Άτιμο πράγμα η μνήμη. Αν δεν ξέρεις, να τη διαχειριστείς, σε γονατίζει, σε ανεβάζει, σε αποσυντονίσει, σε συγκεντρώνει. Μνήμη και συγχώρεση δε βαδίζουν πολύ καλά μαζί. Γιατί κάτι πρέπει να μείνει πίσω, κάτι πρέπει να αφεθεί για να συνεχιστεί. Για να συγχωρέσεις, λοιπόν, πρέπει να αφήσεις πίσω τη μνήμη και ότι αποφέρει αυτή. Προσοχή: Να την αφήσεις, πίσω. Χωρίς ημίμετρα. Χωρίς ναι μεν αλλά.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι, μα γίνεται. Το έχω δει. Δεν το έχω βιώσει, αλλά το έχω δει και παραμένω πιστός στρατιώτης του ρομαντισμού.

Δεν ήθελα να σε «ρίξω» αλλά λίγο να σε κάνω να σκεφτείς πως ο έρωτας είναι πανέμορφος αλλά σκληρός. Ανάλογα, με το πλαίσιο που τον σκέφτεσαι. Ανάλογα που είσαι. Ανάλογα το πριν και το μετά. Είχα γράψει ένα «Κενή σελίδα» όταν άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο. Ταιριάζει, τελικά.

Ίσως επειδή ο έρωτας είναι μια κενή σελίδα που περιμένει να τη γεμίσουμε με όλα αυτά που σκεφτόμαστε και ζούμε μέσα σε αυτόν. Στη συνέχεια θα σου πω και τις άλλες όψεις του. Ο έρωτας έχει τη μορφή που εσύ ορίζεις, keep that in mind. Έστω για αρχή.