Όχι δεν πρόκειται για κάποια αγγαρεία, εμμονή ή για κάποιο ψυχαναγκαστικό κόλπο που συμβαίνει κάθε Τρίτη και με βγάζει εκτός προγράμματος, αλλά για μια συνήθεια που, όπως είθισται να λέμε στον μάταιο τούτο κόσμο, έγινε λατρεία. Και άμα λάχει αρραβωνιαζόμαστε και παντρευόμαστε κιόλας.

Πρέπει να σου πω ότι η πρώτη σκέψη κάποιου/ας που αρθρογραφεί μόλις ξυπνήσει πίστεψέ με είναι το τι θα γράψει και πότε θα το γράψει ειδικά αν ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που κωλυσιεργούν κάθε φορά που έχουν να φέρουν σε πέρας μια συγκεκριμένη αποστολή. Όταν έχεις να γράψεις άρθρο μέχρι το βράδυ μίας συγκεκριμένης ημέρας τότε έχεις κάθε δικαίωμα να ανησυχήσεις και να αγχωθείς.

Όταν, μάλιστα, ο νέος χρόνος έχει μπει και εσύ έχεις ξεχάσει να αγοράσεις ημερολόγιο για να καταγράφεις εκεί όλα τα ραντεβού, τις υποχρεώσεις και τις λίστες για σούπερ μάρκετ, ε τότε κάπου εκεί ξεκινάει το πανηγύρι. Εκτός αν πάσχεις από εκείνο το ψυχαναγκαστικό σύνδρομο που αναγκάζει τον εγκέφαλό σου να θυμάται το παραμικρό ή αν απλώς διαθέτεις μνήμη ελέφαντα.

Κοιτώντας από το παράθυρο συνειδητοποιείς ότι ο καιρός είναι τόσο ηλιόλουστος που θες να τα παρατήσεις όλα και να ξεχυθείς στους δρόμους. Όπως και κάνεις, γιατί σε πήρε η κολλητή σου τηλέφωνο και σου έταξε επιτέλους pancakes στο αγαπημένο σου μαγαζί και νιώθεις απίστευτα τυχερή, γιατί βαρέθηκες να τρως σκέτη τη nutella. «Θα φάμε και θα φύγω», της λες και αυτομάτως ξέρεις ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχεις ξεστομίσει στην τετράχρονη φιλία σας. Γιατί πολύ απλά μετά τα pancakes θα σου τάξει καφέ στο αγαπημένο σου καφέ.

Κάπου στις 8 αποφασίζεις ότι πρέπει να γυρίσεις σπίτι, γιατί έχεις κι άλλες δουλειές να κάνεις και ξαφνικά θυμάσαι ότι πρέπει να φτιάξεις κάτι να φας, να λουστείς, να φτιάξεις τα μαλλιά σου και να κοιμηθείς νωρίς, γιατί την επομένη ξυπνάς στις 6μιση το πρωί. Κάπου στις 9 αγχώνεσαι.

Πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι κάπου εδώ αγχώνομαι πολύ, όχι γιατί δε θα προλάβω να γράψω το πολυπόθητο άρθρο, αλλά γιατί το λάπτοπ μου αποφάσισε (χωρίς να με ρωτήσει!) να κάνει επανεκκίνηση και εγώ ξέχασα να αποθηκεύσω το άρθρο που είχα ξεκινήσει να γράψω με τέτοια λαχτάρα και λάμψη στο βλέμμα, όπως όταν το γκόλουμ ξεστόμιζε το «My precious».

Ένας αναγνώστης πρέπει να έχει υπόψη του ότι κάθε άρθρο που διαβάζει κρύβει τον δικό του γολγοθά. Δεν ξέρει τι ακριβώς προηγείται και τι ακριβώς έπεται αυτού. Επίσης, πρέπει να έχει υπόψη του ότι οι συντάκτριες δεν είναι πολλές Carrie Bradsaw από το Sex&the City που γράφουν άρθρα φορώντας σατέν πυτζάμες και πίνοντας σόδα με λεμόνι, αλλά που φορούν πλεκτές ζακέτες με κολάν, τρώνε nutella, πίνουν κοκα-κολα και ξαπλώνουν στο κρεβάτι.

Ανοίγει επιτέλους το λάπτοπ και μετά τον θρήνο αποφασίζω να επανέλθω. Κλείνω κινητό, παράθυρα και υπόσχομαι στον ψυχαναγκαστικό εαυτό μου πως θα είμαι το καλύτερο κορίτσι. Αλλά δεν είμαι, γιατί την επόμενη Τρίτη κάνω πάλι το ίδιο.