Με τον Κώστα βρεθήκαμε ένα Κυριακάτικο απόγευμα στο Κουκάκι. Ήρθε στο ραντεβού μας μετά από πρόβα για την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» που θα παρουσιαστεί στις 9 και 10 Αυγούστου στην Επίδαυρο, και μία μέρα μετά την πρεμιέρα της παράστασης στην οποία συμμετέχει τώρα, «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού». Ο Κώστας Νικούλι είναι μόλις 25 ετών, ωστόσο έχει καταφέρει ήδη να φτάσει μέχρι τις Κάννες με την ταινία «Ξενία» του Πάνου Κούτρα, να συμμετάσχει σε παραστάσεις που έχουν ξεχωρίσει, ενώ φέτος το καλοκαίρι θα παίξει για πρώτη φορά στην Επίδαυρο.

Στη συνάντησή μας μάς μίλησε για όλα τα παραπάνω, για τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα, για τα καλοκαίρια του στους Αγίους Σαράντα, και μας εξήγησε το λόγο που δεν έχει δει ποτέ, έως τώρα, παράσταση στην Επίδαυρο. Ο Κώστας με κέρδισε ως ηθοποιός, γιατί διέκρινα στον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους του μία ειλικρίνεια, την οποία φέρει και ως άνθρωπος. Σε κοιτάζει κατάματα καθώς σου μιλάει, και ο λόγος του είναι χειμαρρώδης – κυρίως όταν μιλάει για αυτά που αγαπάει.

Κώστα, πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στην Αθήνα;

Μου άρεσαν τα παιδικά μου χρόνια. Νομίζω είμαστε η τελευταία γενιά που έζησε τη «γειτονιά». Έπαιζα πολύ μπάλα, είχα φίλους, τους οποίους μάλιστα έχω ακόμα, από τότε. Η αίσθηση της γειτονιάς μου μένει εμένα, το ότι βρισκόμασταν, μοιραζόμασταν στιγμές. Στο σχολείο δεν ήμουν ο καλύτερος μαθητής, το μόνο που έκανα συνειδητά ήταν η θεατρική ομάδα που συμμετείχα στο λύκειο. Οι γονείς μου είχαν ένα μίνι μάρκετ, κάποια στιγμή το πούλησαν κι έφυγαν πίσω στην Αλβανία. Έπρεπε να τους ακολουθήσω, αλλά τους είπα πως εγώ θα γινόμουν ηθοποιός, θα πήγαινα να δώσω σε δραματική σχολή, αν περνούσα θα έμενα, αν δεν περνούσα θα πήγαινα μαζί τους. Τελικά πέρασα.

Θα μας μιλήσεις για τα καλοκαίρια σου στους Αγίους Σαράντα;

Ήταν ξέγνοιαστες στιγμές, παιχνίδια και φίλοι από την Ελλάδα κι από την Αλβανία. Έχω πάντα την αίσθηση ότι εκεί ήμασταν οι Έλληνες. Όσοι έμεναν εκεί είχαν τον κύκλο τους, για εμάς σκέφτονταν «τι ήρθαν να κάνουν τώρα αυτοί εδώ;» Παίζαμε πετροπόλεμο, τέτοια πράγματα. Ακόμη, θυμάμαι ότι σκάβαμε στο χώμα και βρίσκαμε σφαίρες από τον εμφύλιο του ’97. Ένα ωραίο συμβάν είναι πως υπήρχε ένα λεωφορειάκι, εγκαταλελειμμένο, το οποίο εμείς είχαμε φτιάξει, το είχαμε κάνει στέκι. Αυτές ήταν εικόνες που δεν τις βλέπαμε στην Αθήνα. Εμένα όμως μου αρέσει να φτιάχνω γενικώς, με χαρακτηρίζει η έννοια της χειρωναξίας. Από το «φτιάχνω μία καρέκλα», μέχρι «το πλάθω ένα ρόλο.»

Η συνάντηση με τον Πάνο Κούτρα πώς έγινε;

Είχα ξεκινήσει προετοιμασία με μία καθηγήτρια, για να πάω στη δραματική σχολή. Στο χώρο που κάναμε πρόβες, υπήρχε ένα χαρτάκι που έγραφε ότι ζητούνταν άτομα αλβανικής καταγωγής που να μιλούν άπταιστα ελληνικά για ταινία μεγάλου μήκους. Εγώ το είδα, τηλεφώνησα, λίγο καιρό αργότερα βρέθηκα και με τον Πάνο, και ανά μήνα ξαναβρισκόμασταν. Έτσι είναι τα κάστινγκ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, αλλά ήμασταν δεμένοι σαν ομάδα, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν τελικά τόσο καλό.

Η ταινία σας έδωσε την ευκαιρία να φτάσετε μέχρι της Κάννες. Μίλησέ μας για αυτήν την εμπειρία.

Τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ το μέγεθος του γεγονότος. Αν πήγαινα τώρα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Λειτούργησε καλά, γιατί δεν το πήρα επάνω μου. Είναι κάτι που συνέβη, το εισέπραξα, αλλά έχω μία φιλοδοξία σε σχέση με αυτό. Αυτό που κρατάω είναι ότι αυτό είναι ο στόχος. Από τη στιγμή που πήγα μία φορά θέλω να ξαναπάω. Μάλλον θα ξαναπάω όταν θα σταματήσω να το σκέφτομαι, γιατί ασχολούμαι, βλέπω τι ταινίες παίζουν στις Κάννες, και σε άλλα φεστιβάλ. Είναι, όμως, το ιδανικό, όχι μόνο ως προς το τι μπορεί να σου προσφέρει, αλλά και γιατί για να πας εκεί πέρα σημαίνει ότι η δουλειά που έχεις κάνει είναι αξιοσημείωτη. Ότι κόπιασες, έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και αυτό είναι το σημαντικό. Να θυσιάζεις πράγματα. Γιατί αλλιώς δεν τα καταφέρνεις.

Φέτος, για ακόμη μία φορά θα συνεργαστείς με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της Πάτρας, και το Σταύρο Τσακίρη για τον «Προμηθέα Δεσμώτη» για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Πώς σου φαίνεται το κείμενο;

Το κείμενο είναι απίστευτο. Η ουσία του κειμένου είναι το θείο, η πίστη στο ανώτερο. Ο Προμηθέας, δίνει στην ανθρωπότητα τη φωτιά, για να πιστέψουν οι άνθρωποι στη δύναμή τους. Σκέψου, ζούμε στο 2019 και χρειαζόμαστε να πιστέψουμε σε κάτι ανώτερο, ενώ απλώς χρειάζεται να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Ο ένας στον άλλον.  Ουσιαστικά, ο Προμηθέας βοηθά τον άνθρωπο γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν συνέπειες για τον ίδιο.

Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να συνδράμει για το κοινό καλό; Φοβάται να βοηθήσει και να αντιδράσει;

Ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να παλέψει, γιατί έχει συνηθίσει στην ευκολία. Επαναπαύεται, λόγω του καπιταλισμού. Κλείνει τη στιγμή μέσα σε ένα ποστ, σε μία φωτογραφία. Και έτσι κάτι ηρεμεί μέσα του. Οι οθόνες μας δίνουν την εντύπωση ότι αυτές είναι ο σκοπός, ενώ στην πραγματικότητα δε μας δίνουν το χώρο να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε και τι μπορούμε να κάνουμε. Να ζούμε στο τώρα, όχι για τους άλλους, όχι για να έχουμε να δείχνουμε. Αυτό έχει να κάνει με το ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί ότι αλλάζει, θέλει να κρατήσει το τώρα του σταθερό, γι’ αυτό το αποτυπώνει, και έτσι νομίζει πως το κρατά ζωντανό για πάντα.

Η συνεργασία με την Katherine Hunter είναι τόσο συναρπαστική, όσο ακούγεται; Πώς το βιώνεις όλο αυτό;

Η Katherine Hunter, βασικά Κατερίνα, έτσι θέλει να τη λέμε, από την πρώτη ανάγνωση του κειμένου, ένιωσα ότι προσπαθούσε να μας μεταδώσει μία ενέργεια, μία δράση. Ήθελε να μας κάνει να νιώσουμε κάτι. Την έχω σαν υπόδειγμα από εδώ και πέρα. Περιμένω τις πρόβες για να δω πώς λειτουργεί, πώς αντιδρά. Καθημερινά. Τη βλέπω σαν επαγγελματία και παίρνω από αυτό. Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να μπορώ να βλέπω τα πράγματα, όπως τα βλέπει κι εκείνη.

Θέλω να μου μιλήσεις για την Επίδαυρο. Πώς νιώθεις που θα παίξεις πρώτη φορά εκεί;

Έχω πάει στην Επίδαυρο, σαν επισκέπτης. Ποτέ μου ως τώρα δεν έχω δει παράσταση εκεί. Κι αυτό το έκανα συνειδητά, το είχα πει και στον εαυτό μου και σε φίλους μου ότι εγώ πρώτα θέλω να παίξω στην Επίδαυρο και μετά να δω παράσταση εκεί. Το φοβερό ήταν ότι ο σκηνοθέτης μου, ο Σταύρος Τσακίρης, σε προηγούμενη δουλειά μας, μου είχε πει ότι Επίδαυρο θα πηγαίναμε μαζί. Και όταν μου τηλεφώνησε για να μου κάνει την πρόταση για τον «Προμηθέα Δεσμώτη» μου είπε αμέσως ότι ήρθε η στιγμή.

Μίλησέ μας και για τη «Μνήμη Ενός Μικρού Παιδιού», το κείμενο πάνω στο οποίο δουλεύεις τώρα.

Είναι ένα κείμενο της Ιόλης Ανδρεάδη, η οποία σκηνοθετεί, με τον Άρη Ασπρούλη. Βασίζεται πάνω στο μυθιστόρημα του Πλάτωνα Ροδοκανάκη «Το βυσσινί τριαντάφυλλο», το οποίο μιλά για την ιστορία του Γιώργου και της Βέρας, ενός παράνομου ζευγαριού. Στο τέλος του διηγήματος αυτοί οι δύο πνίγονται στο Σκαραμαγκά πάνω σε δύο άλογα. Παρόμοιο τέλος με το Γιώργο είχε και ο Περικλής Γιαννόπουλος, που είχε παράνομη σχέση με τη Σοφία Λασκαρίδου, και ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Εκεί δημιουργείται ένα δίπολο και εμείς ψάχνουμε πώς και αν τελικά συνδέονται αυτές οι δύο ιστορίες.

Κώστα εσύ θέτεις στόχους σαν άνθρωπος; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια στο πλαίσιο της δουλειάς;

Γενικώς προσπαθώ να είμαι παρών στο εδώ και τώρα. Όταν το κάνεις αυτό γεμίζεις τον εαυτό σου για το μετά. Όταν δεν ασχολείσαι με αυτό που έχεις τώρα εκατό τοις εκατό, ασχολείσαι με το μετά, προσμένοντας συνεχώς κάτι. Ζώντας αυτό που συμβαίνει τώρα, δεν έχεις περιθώριο να σκεφτείς για το μετά. Η σκέψη μας φθείρει. Ενώ τα πράγματα γίνονται όταν δρας, όταν πράττεις, όχι όταν σκέφτεσαι. Έτσι εγώ δε σκέφτομαι. Κάνω. Οι σκέψεις συχνά με βομβαρδίζουν, αλλά με κάνουν να νιώθω παθητικός. Οπότε επιλέγω να βγω, να δράσω, να κάνω κάτι. Παίρνεις ερεθίσματα απ’ έξω βλέπεις ανθρώπους, καταστάσεις. Στόχο έχω μόνο ένα στη ζωή μου. Θέλω να κάνω αυτό το επάγγελμα μέχρι να πεθάνω. Στο άμεσο μέλλον θα ήθελα να δημιουργήσω πράγματα. Είτε μία παράσταση, είτε μία ταινία. Δεν ξέρω αν θέλω πω ότι θέλω να σκηνοθετήσω, καλύτερα να δημιουργήσω. Η σκηνοθεσία είναι βαριά λέξη. Το έχω σκεφτεί πολύ, και λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή. Θέλω να συλλέξω πρώτα υλικό, να βρω χρόνο να ασχοληθώ με αυτό, και να μου γεννηθεί η ανάγκη να το κάνω. Ακόμα δεν έχω την ανάγκη να το κάνω, αλλά κοιτάζω προς τα εκεί.

Από 11/05 μέχρι 31/05 κάθε Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 20.30, και κάθε Σάββατο 18.30 και 20.30 στο Άσυλο Ανιάτων, Αγίας Ζώνης 39, Κυψέλη

featured image: didee.gr