Είχα τις προάλλες με μια φίλη μια συζήτηση για το τι είδους παραμύθια αρέσουν/δεν αρέσουν στα παιδιά. Εμένα πχ σαν παιδί δεν μου άρεσε η Κοκκινοσκουφίτσα γιατί μου δημιουργούσε φόβο, ειδικά όταν ο Λύκος ντυνόταν γιαγιά. Εκείνης σαν εικονογράφου δεν της άρεσαν γενικά τα διδακτικά παραμύθια. Μετά το τέλος της συζήτησης και αφού το συμπέρασμα ομόφωνα ήταν ότι δεν μας άρεσαν τα παραμύθια που μας “κουνούσαν το δάχτυλο” καθώς ούτε και εκείνα που μας φόβιζαν σαν παιδιά, έκατσα και σκέφτηκα ποια παραμύθια δεν είναι διδακτικά; Καλό θα είναι βέβαια, μέσα από αυτές τις ιστορίες, να σου δίνονται χρήσιμα εφόδια για τη ζωή, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιου είδους απειλής. Σκέφτηκα ποιο παραμύθι ήταν εκείνο που με συνεπήρε με την διήγησή του χωρίς να μου κουνήσει απειλητικά το χέρι και συμπέρανα ότι ήταν ένα παραμύθι που είχα διαβάσει ώς μεγάλη. Και αυτό είναι ο Μικρός Πρίγκηπας. Υπάρχει ένας διάλογος λοιπόν στο παραμύθι “Μικρός Πρίγκηπας” του Antoine de Saint Exupery, ανάμεσα στον Πρίγκηπα και την Αλεπού κι αυτός ακριβώς ο διάλογος, είναι ο λόγος που το αγαπώ τόσο πολύ.

Ο διάλογος καταλήγει στο ότι είσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει (tu es responsable touzours de ce que tu as apprivoise), καθώς πραγματεύεται θέματα όπως η φιλία και η αγάπη. Όλα καταλήγουν στο πώς κάποιος διαχειρίζεται τον χρόνο του. Όπως επίσης και με ποιόν διαλέγει να τον περάσει. Όλα αρχίζουν όμως με την φράση “εξημέρωσέ με”. Όταν η αλεπού ζητάει από τον Μικρό Πρίγκηπα κάτι τέτοιο, επιλέγει να υποφέρει γιατί γνωρίζει πως εκείνος πρέπει να φύγει, αλλά συνάμα επιλέγει να χτίσει αναμνήσεις κι όποτε βλέπει το χρυσό σιτάρι να θυμάται τα χρυσά μαλλιά του πρίγκηπα.

“Δεν ξέρουμε παρά μόνο εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργήσουμε δεσμούς” συνεχίζει η αλεπού. Αν ήταν έτσι, η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο απλή, έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; Αυτοί όμως οι δεσμοί χτίζονται σιγά σιγά κι από απόσταση αρχικά. Μετά, πρέπει να υπάρχει και μια σταθερότητα στον χρόνο κατά τον οποίο δημιουργούνται οι δεσμοί. Το τυπικό, όπως το ονομάζει η σοφή αλεπού. “Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι την ίδια ώρα. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις 4 το απόγευμα, από τις 3 κιόλας θα αρχίσω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο προχωρεί η ώρα τόσο ποιο ευτυχισμένη θα νιώθω.” Με λίγα λόγια, δεν μπορείς φιλαράκι να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει, πρέπει να ξέρω πότε έρχεσαι, “για να φορέσει η ψυχή μου τα καλά της”. Αλλιώς δημιουργείται ένα κάποιο μπέρδεμα. Μιλάει για μια ιεροτελεστία εδώ η αλεπού. Αυτή της συνάντησης, με τον όποιο αγαπημένο. Διότι είπε εξημέρωσέ με με δική της επιλογή, δεν είπε πάτησε με. Επιλέγω να σε αγαπήσω, αλλά έχω και εγώ τα όρια μου. Αυτή δεν είναι και η λεπτή γραμμή όπου καταλαβαίνεις αν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά; Το ότι μπορεί κι αγαπάει πρώτα τον εαυτό του. Διότι κι η αλεπού έχει κι αυτή τα τρεχαματάκια της. Δεν έχει καιρό για χάσιμο, με τόσους κυνηγούς εκεί έξω. Η ζωή είναι μικρή και εκείνη διάλεξε αυτόν που αγάπησε. Εσύ;