Δεν θέλω να βάλω ως αφορμή τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας γιατί το bullying (που έχει γίνει πια η λέξη για το ο,τιδήποτε) είναι ένα τεράστιο θέμα που χρίζει μεγαλύτερης σοβαρότητας. Η συμβατική κοινωνία είναι το μέρος που δεν σκοπεύει να αποδεχθεί το διαφορετικό. Όχι δεν εννοώ τους gay μόνο, αλλά οποιονδήποτε αντιτίθεται στη σύμβαση του γάμου, στο να κάνει κουτσούβελα θεωρώντας ότι ‘αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου’, στο να φέρνει αντίρρηση σε αυτά που δεν τον εκφράζουν και στο να μην χωράει μέσα στους κανόνες της (και όχι επειδή έχει φάει πολύ και πήρε στα γοφά).

Δεν είναι μαγκιά το να είσαι αντισυμβατικός, αλλά είναι σίγουρα μαγκιά το να υποστηρίζεις αυτός που είσαι, δίχως ντροπή για το τι θα πουν οι άλλοι. Λογικά έχεις πει πολλές φορές ότι κάνεις ό,τι γουστάρεις, αλλά είναι σαν να σε βλέπω μπροστά μου να κατεβάζεις το συννεφιασμένο σου πρόσωπο κάθε φορά που σε ρωτά η θεία από το χωριό αν έχεις σοβαρή σχέση. Ή πόσες φορές δεν είπες τη γνώμη σου στο αφεντικό γιατί φοβήθηκες μην χάσεις τη δουλειά σου. Έχει πολύ μεγάλη σημασία το να πιστεύεις στον εαυτό σου και να αποδέχεσαι τη διαφορετικότητά σου αλλά είναι εξίσου σημαντικό το να νιώθεις ότι μπορείς να το δείξεις και στους άλλους (όταν χρειάζεται).

* Το χιούμορ είναι η ευφυέστερη μορφή αυτοάμυνας. Δεν είναι δυνατόν να κάθεσαι να αποδεικνύεις συνέχεια ότι δεν είσαι ελέφαντας και να προσπαθείς να πείσεις με επιχειρήματα τους ανθρώπους που είναι στενόμυαλοι. Ο καθένας ‘μέχρι εκεί που φτάνει ο ίσκιος του’. Το έξυπνο χιούμορ γίνεται δύσκολα αντιληπτό και σε βγάζει αυτόματα από τη δύσκολη θέση. Όσο πιο χαζός είναι ο άλλος, τόσο πιο εύκολο είναι να αυτοσχεδιάσεις.

* Μακριά από ρατσιστές πάσης φύσεως. Όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας (τουλάχιστον) έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει μερικά ‘προβληματάκια’ με τους gay, τους ξένους και τα κορίτσια που απολαμβάνουν τη σεξουαλική τους ζωή. Πρόσεξε ποιο είναι το θέμα. Για να είσαι ρατσιστής, δεν χρειάζεται να επιτίθεσαι λεκτικά ή να κράζεις συνέχεια. Και μόνο το ότι πιστεύεις πως ‘εμένα δεν με ενοχλούν οι gay, αρκεί να μην προκαλούν’ ή ‘υπάρχουν καλοί ξένοι, αλλά είναι κλέφτες στην πλειοψηφία’, τότε δεν είσαι ανεκτικός. Έχεις αγκαλιάσει θερμά το ρατσισμό όπως ο Χίτλερ τη σβάστικα. Κι επειδή δεν χωρά διάλογος ή βαθιά επικοινωνία με τέτοιους ανθρώπους, πάρε τα κουβαδάκια σου κι άντε να παίξεις σε άλλη παραλία.

* Ζήσε συμβατικά μέχρι το σημείο που εσύ κάνεις κέφι. Θέλεις να κάνεις οικογένεια σαν το ‘σπίτι στο λιβάδι’; Θέλεις να πηγαίνεις σε ψαροταβέρνες Κυριακή μεσημέρι πλάι στο κύμα; Μήπως θέλεις να πηγαίνεις στην εκκλησία την Ανάσταση και μετά να τρως τη μαγειρίτσα σου με όλο το σόι; Αν είσαι 100% οκ με αυτά και περνάς καλά, εννοείται να τα κάνεις. Η σύμβαση δεν έχει να κάνει με το να είσαι παραδοσιακός αλλά με το να μην ακολουθείς τους κανόνες επειδή έτσι πρέπει ή επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή.

* Μην απολογείσαι ποτέ. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δίνουμε εξηγήσεις επειδή κάποια πράγματα είναι πολύ μακριά από εμάς και δεν νιώθουμε άνετα. Κανείς δεν θα πρεπε να μπαίνει σε αυτή τη θέση γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει λόγος. Όποιος δεν σε αντέχει λόγω της διαφορετικότητάς σου, σημαίνει ότι δεν αποδέχεται κανενός είδους διαφορετικότητα. Και κάθε φορά που απολογείσαι, είναι σαν να μειώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και τις επιλογές που κάνεις.

* Αποδέξου το ποιος είσαι. Όπως όλα δείχνουν, πάντα έτσι κλείνω τα άρθρα. Το λέω μάλλον για να το ακούσω πρώτα εγώ και μετά εσείς. Αυτή είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα (εκτός από το ‘τι απέγινε το προφιτερόλ;). Όταν θα αποδεχθείς πλήρως τον εαυτό σου θα μπορείς να λες με ύφος: frankly dear, I don’t give a damn.