Ανάμεσα στις αξιόλογες παραστάσεις του προγράμματος του Θεάτρου Τέχνης που έχει επιμεληθεί η Μαριάννα Κάλμπαρη βρίσκεται και η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος Αδερφοί Καραμάζοφ, που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο στο Υπόγειο. Πρόκειται για το τελευταίο έργο (1880) του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, το οποίο πραγματεύεται σε πρώτο επίπεδο την εξέλιξη των σχέσεων των μελών μιας οικογένειας, καθώς προσπαθούν να κατανοήσουν, να δικαιολογήσουν και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Παράλληλα, στο έργο απεικονίζεται η παθογένεια της (ρωσικής) κοινωνίας και ο τρόπος που επηρεάζει και ενίοτε καθορίζει τον χαρακτήρα και τη ζωή κάθε ανθρώπου.

Τρία αδέρφια επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι για να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τον πατέρα τους, έναν αλκοολικό, εγωκεντρικό άνθρωπο που ποτέ δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως γονέας και ζει μαζί με τον καταπιεσμένο και σκοτεινό νόθο υιό του. Εκεί, συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια απόστασης ο συναισθηματικός Ντιμίτρι που καθορίζεται από το θυμικό του και προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της συνειδητοποίησης της ομοιότητας του με τον πατέρα του και της ανάγκης του να διαχωρίσει τη θέση του, αναδεικνύοντας τις αρετές του, ο αιρετικός Ιβάν που θέτει υπό αμφισβήτηση τα πάντα (μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό) και ο παραδοσιακός Αλιόσα που αναζητά την προσωπική του αλήθεια αλλάζοντας μονοπάτια και προσπαθώντας να διατηρήσει την πίστη του στον άνθρωπο, στην εξέλιξη, στη βαθιά και ουσιαστική αγάπη.

Όλοι προσπαθούν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, να καταλάβουν τις διαφορετικές επιλογές τους, να βρουν στηρίγματα και να επιβιώσουν. Ο έρωτας είναι πάντα παρών επηρεάζοντας καταλυτικά αποφάσεις και εξελίξεις. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν ο πατέρας βρίσκεται δολοφονημένος μετά από έναν καυγά με τον Ντιμίτρι, ο οποίος κατά τα φαινόμενα ενοχοποιείται και οδηγείται στην δικαιοσύνη, αναζητώντας την στήριξη των αδερφών του που βυθίζονται στα προσωπικά τους σκοτάδια αμφισβήτησης.

Την εξαιρετική διασκευή του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι επιμελήθηκε ο Διονύσης Καψάλης συμπυκνώνοντας την ουσία των χαρακτήρων και των γεγονότων σε ένα θεατρικό κείμενο που δεν αφήνει κενά στον θεατή. Την σκηνοθεσία της παράστασης ανέλαβε η Νατάσα Τριανταφύλλη δίνοντας ένα φρέσκο και ενδιαφέρον αποτέλεσμα με όμορφες εικόνες και καλές ιδέες, παρά τις ορισμένες αμήχανες στιγμές που υπήρχαν όταν κάποιοι ηθοποιοί βρίσκονταν επί σκηνής χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τα σκηνικά επιμελήθηκε η Εύα Μανιδάκη και τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη συνηγορώντας στην πρωτότυπη σκηνοθετική σύλληψη. Τους φωτισμούς φρόντισε ο Νίκος Βλασσόπουλος, υπερβάλλοντας σε κάποιες περιπτώσεις ως προς τις εναλλαγές φωτός και σκοταδιού. Την μουσική της παράστασης συνέθεσε η Μόνικα, ενισχύοντας σίγουρα την ατμόσφαιρα και την αισθητική της.

Το ρόλο του πατέρα υποδύθηκε ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος διατηρώντας επιτυχώς τις ισορροπίες μεταξύ μέθης και νηφαλιότητας, προσπάθειας και παρακμής. Ο Αινείας Τσαμάτης ανέλαβε τον ρόλο του μεγαλύτερου υιού καταφέρνοντας να διαχειριστεί επιτυχώς τις εντάσεις του. Τον ρόλο του Αλιόσα υποδύθηκε ο Μελέτης Ηλίας ακολουθώντας τις γραμμές του χαρακτήρα που δίνει ο συγγραφέας και τον ρόλο του Ιβάν υποδύθηκε ο Αντίνοος Αλμπάνης με την απαραίτητη νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση. Τον νόθο αδερφό υποδύθηκε ο Μπάμπης Γαλιατσάτος προσπαθώντας να πλέξει ένα πέπλο μυστηρίου γύρω από τον σκοτεινό αυτόν χαρακτήρα. Τους γυναικείους ρόλους ανέλαβαν η Λένα Παπαληγούρα που ενίοτε κατέφευγε στην σχηματοποίηση των συναισθημάτων της και η Βασιλική Τρουφάκου που χειρίστηκε με ζωντάνια τον χώρο και το χρόνο της στη σκηνή.