Βρίσκομαι σε ηλικία που ακούω διαρκώς αδιάκριτες ερωτήσεις. Και εννοώ πραγματικά αδιάκριτες, όχι «πότε θα πάρεις παιδί μου πτυχίο». Ερωτήσεις του τύπου «Πότε θα παντρευτείς; Κανένα παιδί πότε θα κάνεις;» βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Οι απόλυτα αδιάκριτες ερωτήσεις και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να διώκονται ποινικά.

Δεν γίνονται, βεβαίως, όλες ή από όλους με κακή πρόθεση. Οι θείοι θέλουν να σε αποκαταστήσουν και να χορέψουν στο γάμο σου και οι θείες ανησυχούν γιατί «πότε θα το κάνεις το παιδί κορίτσι μου!». Οι φίλοι θέλουν να κάνουν και πλάκα, να σε «πειράξουν» λίγο, εσένα και το ταίρι σου, και χαχαχα να γελάσουμε όλοι μαζί. Και γελάσαμε. Ξανά και ξανά.

Ώσπου, κάποια στιγμή σταματήσαμε να γελάμε, σταματήσαμε να δικαιολογούμε και τους θείους και τις θείες. Γιατί η επιμονή τους μας έφερε σε δύσκολη θέση, γιατί και το καλύτερο αστείο κάποια στιγμή ξεθυμαίνει. Γιατί αυτά τα θέματα είναι προσωπικά, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και σε κανέναν άλλο. Γιατί κάναμε βιολογία στο σχολείο και γνωρίζουμε πολύ καλά τα της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Γιατί κάποιος λόγος υπάρχει που κάτι γίνεται ή δεν έχει γίνει ακόμα. Και ο λόγος αυτός δεν αφορά κανέναν άλλο πέρα από τα δύο άτομα που αναφέρω παραπάνω, δηλαδή το ζευγάρι.

Πάνω που νόμιζα ότι τα είχα ακούσει όλα και είχα πια συνηθίσει, σε ένα οικογενειακό τραπέζι άκουσα, από γυναίκα και μάλιστα νέα, ότι μέχρι να αποφασίσω να κάνω παιδιά θα έχουν γεράσει.. Το αστείο συμμερίστηκαν πολλοί από την ομήγυρη και ξέσπασαν σε ιδιαιτέρως τρανταχτά γέλια. Εγώ ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση φυσικά, αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και σε ανθρώπους του δικού μου χαρακτήρα ένιωσα τόσο άσχημα που δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί έπρεπε να γίνουν όλα αυτά και με αυτό τον τρόπο; Τι φταίει; Ή καλύτερα, ποιος φταίει; Φταίω εγώ και γενικότερα το οποιοδήποτε πρόσωπο γίνεται δέκτης αδιάκριτων ερωτήσεων και σχολίων; Φταίω γιατί κάτι έκανα λάθος και δεν έθεσα σωστά τα όρια μου; Μήπως φταίω γιατί δεν απάντησα με τον ίδιο τρόπο, που δεν πρόλαβα να την προσβάλλω πρώτη εγώ, ώστε να την προλάβω; Ή φταίει αυτός που δεν σέβεται την δυνατότητα (ικανότητα ή απλά δικαίωμα) του απέναντι να κάνει τις προσωπικές του επιλογές; Φταίει που δεν έχει την απαραίτητη παιδεία να μη θίξει προσωπικά θέματα;

Δε ξέρω, δεν έχω καταλήξει, συγκεχυμένα υπάρχουν όλα μέσα στο μυαλό μου. Όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε. Το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω τόσο τους νεότερους που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, όσο και τους μεγαλύτερους που ακόμα ψάχνουν – όπως και εγώ- είναι ότι όχι, δεν φταίει ο δέκτης. Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας. Τα όρια στις περιπτώσεις των αδιάκριτων ερωτήσεων – παρεμβάσεων τίθενται από την παιδεία του καθένα, από τον δείκτη συναισθηματικής και νοητικής ευφυΐας και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Δεν είναι ειδικά για τον κάθε άνθρωπο, ανταποκρίνονται δε σε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην προσωπικά ζωή και τις προσωπικές επιλογές.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως πράγματι οι αδιάκριτες ερωτήσεις πρέπει με κάποιο τρόπο να τιμωρούνται;

Λιάνα Χαντέ