Ξέρεις αυτό το ρητό «Boys will be boys»; Επίτρεψέ μου να διευκρινίσω: δεν μιλάω για τοξική αρρενωπότητα ή για την αποφυγή ευθυνών των ανδρών. Μιλάω για την απόλυτη, απαράμιλλη βλακεία του να είσαι ένα έφηβο αγόρι που περιβάλλεται από άλλα έφηβα αγόρια. Μιλάω για τις στιγμές που η λογική πήρε το ρεπό της και άφησε το χάος επικεφαλής. Πάρε για παράδειγμα τον φίλο μου τον Άλεξ. Κάποτε μας έπεισε ότι μπορούσαμε να πηδήξουμε από την οροφή του γκαράζ του στο τραμπολίνο της αυλής του. «Είναι φυσική», είπε, λες και η επίκληση της επιστήμης έκανε κατά κάποιο τρόπο το σχέδιο του πιο ασφαλές. Προφανώς και δεν έγινε. Αλλά εμείς τον πιστέψαμε; Ναι! Θα το κάναμε ξανά; Ναι! Μάθαμε; Σίγουρα όχι! Αυτό που ο Άλεξ και η φυσική δεν έλαβαν υπόψιν τους είναι το τραμπολίνο που έσπασε, η δική μου προσγείωση με τα μούτρα κι ένα σπασμένο μπροστινό δόντι! Οι φίλοι μου; Γελούσαν για 20 λεπτά πριν καταλάβουν ότι μπορεί και να χρειαζόμουν πάγο. Το αστείο με εκείνα τα χρόνια ήταν το πώς οι φιλίες μας ευδοκιμούσαν μέσα σε ένα μείγμα πίστης του ενός στον άλλο, πειράγματος και ακριβώς τη σωστή ποσότητα βλακείας. Αυτή είναι η ανδρική φιλία κατά βάση—ίσα μέρη αφοσίωσης, συνεδρίες κραξίματος και των φίλων μας και των άλλων και πολλές αμφισβητήσιμες αποφάσεις. Νομίζω, πως οι ανδρικές φιλίες χτίζονται βασικά σε ένα θεμέλιο κοινών καταστροφών και ηλίθιων αποφάσεων τελικά.

Υπάρχει όμως ένας άρρητος κανόνας: είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον, ακόμα και όταν είμαστε πραγματικά, πολύ κακοί στο να πούμε δυνατά κάτι που θα αποδειχτεί καλή συμβουλή.

Εξυπακούεται πως οι ανδρικές φιλίες δεν είναι τέλειες ούτε και ιδανικές. Μερικές φορές δεν τσεκάρουμε ο ένας τον άλλον όσο συχνά θα έπρεπε. Μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι κάποιος από εμάς περνάει κάτι μέχρι να το εξομολογηθεί από το πουθενά στις 2 το πρωί. Και μερικές φορές, ο μόνος τρόπος που εκφράζουμε στοργή είναι μέσω χαζών προσβολών. Αν ένας άντρας σε αποκαλέσει ηλίθιο αλλά γελάει ενώ το κάνει, το πιθανότερο είναι ότι σε αγαπάει σαν αδερφό. Κοιτάζοντας πίσω, οι απερίσκεπτες στιγμές από τα εφηβικά μου χρόνια δεν αφορούσαν μόνο τα χαζά πράγματα που κάναμε. Αφορούσαν τους δεσμούς που χτίσαμε μεταξύ μας ενώ τα κάναμε. Οι καταστροφές με άλματα που υποτίθεται θα πετύχαιναν γιατί ήταν υπολογισμένα στην εντέλεια (ποτέ!), οι βόλτες αργά το βράδυ με τρομερή μουσική και μπύρες, ο συλλογικός πανικός όταν συνειδητοποιήσαμε ότι κανένας από εμάς δεν ήξερε πώς να αλλάξει το σκασμένο λάστιχο σε αυτοκίνητο που είχαμε πάρει κρυφά από τους δικούς μας (να μην το κάνετε γενικά) – όλα συνέβαλαν σε κάτι μεγαλύτερο. Έτσι, για όσες γυναίκες μπορεί να αναρωτιούνται γιατί οι άνδρες φίλοι τους δεν τους στέλνουν μηνύματα για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή δεν επικοινωνούν τόσο όσο θα περίμεναν, αλλά συνεχίζουν να τις αποκαλούν κολλητούς/κολλητές, αυτός είναι ο λόγος. Δεν είναι παραμέληση. Είναι απλώς ένα διαφορετικό είδος σύνδεσης. Αυτό το είδος που δεν χρειάζεται συνεχή συντήρηση, γιατί βασίζεται σε μια κοινή αντίληψη ότι όλοι, κάποια στιγμή, κάναμε κάτι ανόητο και επιζήσαμε για να γελάμε με αυτό στο μέλλον. Και σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, όχι, δεν επιχείρησα ποτέ άλλο άλμα με τραμπολίνο, (με το ποδήλατο ναι!). Μια φορά ήταν αρκετή για να μου υπενθυμίσει ότι η φυσική – και η φιλία – μπορεί να μας κάνουν να φάμε τα μούτρα μας, αλλά αξίζουν και τα δύο. Άρα αν τυχόν ποτέ αναρωτηθείς γιατί κάποιοι άντρες δεν μοιράζονται τόσο τα συναισθήματά τους με τους φίλους τους, τουλάχιστον όχι όσο συχνά θα πίστευες, μάλλον δεν χρειάζεται να το κάνουν. Κρυμμένα ανάμεσα στις ουλές και τις ηλίθιες ιστορίες τους, τα συναισθήματα είναι ήδη εκεί.

Και τώρα που γίναμε φίλοι μπορείς να με ακολουθήσεις στο @thats.what.he.said