Τις συναντήσεις με φίλους τις είχα πάντα στο μυαλό μου ως γιατρικό. Ήμουν δεν ήμουν καλά. Γιατρικό της ψυχής, αληθινό. Κάποιες φορές το έχεις ανάγκη εσύ, κάποιες ο φίλος. Στην πραγματικότητα το έχετε ανάγκη και οι δυο, τρεις, πέντε.. όσοι μαζευτείτε.
“Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το σπουδαιότερο όλων” είπε και εκεί κατάλαβα πως γι’ αυτό είμαι φίλη της, γι’ αυτό είμαι εκεί δίπλα της, γι’ αυτό με έχει ανάγκη και εγώ ταυτόχρονα αυτήν. Γι’ αυτό τον λόγο ο άνθρωπος υποφέρει από έρωτα. Γι’ αυτό τον λόγο θρηνεί έναν χαμό ή έναν χωρισμό. Γιατί τίποτα άλλο στον κόσμο, η μεγαλύτερη επαγγελματική επιτυχία, το υπέρτατο κατόρθωμα, η επίτευξη όλων των ονείρων δεν έχει την ίδια γεύση αν δεν την μοιράζεσαι.
Δες το κι εσύ από τη ζωή σου. Χτυπάει το τηλέφωνο και σε πήρανε από εκείνη την πολυπόθητη δουλειά. Κλείνεις τηλέφωνο. Η πρώτη ανάγκη, η ανθρώπινη φύση σε κάνει να θες να το φωνάξεις, να το ουρλιάξεις στον φίλο σου, στη φίλη σου, στη μαμά σου, σε κάποιον. Όχι οποιονδήποτε κάποιον, σε μια σχέση σου. Σε μια αληθινή σχέση σου.
Να σου πω και το άλλο. Το ζόρικο. Μαθαίνεις το πιο δυσάρεστο, το πιο ‘πληγωτικό’ πράγμα που θα μπορούσες να σκεφτείς. Κλείνεις το τηλέφωνο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που σου ‘ρχεται στο μυαλό αλλά ναι αυτός, εκείνος που ήρθε τα πρώτα κλάσματα για να σου πει “μην ανησυχείς, μη φοβάσαι για τίποτα είμαι εγώ εδώ”, αυτός είναι η πιο σημαντική σου κατάκτηση.
Να τους προσέχεις εκείνους τους ανθρώπους.
Να προέχουν όλων στη ζωή σου. Να μη ξεχνάς ότι επέλεξαν να βρίσκονται στην πρώτη σειρά της ζωής σου επειδή το ήθελαν και το επέλεξαν. Και αυτό δεν είναι δεδομένο ούτε θα γίνει ποτέ. Να μάθεις να αντέχεις το “βάρος” της ανθρώπινης σχέσης. Φέρει ευθύνες, όχι μόνο δικαιώματα. Θέλει πολύ αγάπη και φροντίδα. Αλλά εκεί ακριβώς κρύβεται κι όλο το μυστικό της. Στους τόνους ανιδιοτελούς αγάπης που κρύβει βαθιά μέσα της.
Για σκέψου, πού αλλού θα βρεις τέτοιο δώρο;
