Μιλάμε για προβλήματα, όχι αστεία. Και εντάξει, δεν εννοώ τα πολύ χοντρά, που πρέπει να αντιμετωπίσεις ζωή ή θάνατο, θανατηφόρες ασθένειες και τέτοια, αλλά δεν έχει να κάνει.

Οι άνθρωποι ‘σέρνουν’ πολλά μπαγκάζια με στενοχώριες, ζόρια, ενοχές, θυμό, αυτοκαταστροφή και ‘βάλε 5-6 τσίπουρα να στα πω’. Και εθισμούς. Και κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι, μέχρι να γνωρίσω κάποιον καλύτερα, δεν θα λέω όλα αυτά που σκέφτομαι  γιατί μπορεί να πατήσω κάνα ευαίσθητο νεύρο και είτε να με διαολοστείλει, είτε να τον στενοχωρήσω σε μεγάλο βαθμό.

Χθες βράδυ πήγα για sangria (το πιο ‘σκληρό’ ποτό μου) με ένα φίλο που είχα να δω 3 μήνες. Και είχε περάσει δύσκολα αυτό το διάστημα. Διανυκτέρευση σε νοσοκομείο, ψιλοκατάθλιψη, ερωτικά μπερδέματα και τέτοια. Εγώ πάντα πιστεύω, ότι στο μεσοδιάστημα που ψιλοχάνομαι με δικούς μου ανθρώπους, κάθονται σε μία γυάλα και περιμένουν να με ξανασυναντήσουν. Και τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει στη ζωή τους, γιατί η ζωή είναι λίγο βαρετή και δεν συμβαίνουν ‘μεγάλα’ γεγονότα.

Αλλά κάθε φορά διαψεύδομαι. Οι άνθρωποι ζουν δράματα καθημερινά και επιβιώνουν. Ή δεν επιβιώνουν κι απλά φυτοζωούν. Ή υποφέρουν αλλά πίνουν πού και πού ένα ωραίο κοκτέιλ πλάι στη θάλασσα με λίγη jazz μουσική και ρεμβάζουν περιμένοντας την επόμενη μεγάλη ‘θύελλα’ που θα τους αποκαρδιώσει και πάλι. Αλλά και μετά θα πιουν ένα κοκτέιλ, όχι επειδή είναι γαϊδούρια, αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Πάνω που σου κάνει γλυκό έρωτα, σου δίνει μια σφαλιάρα, από τις κακές, που κάνει αιμάτωμα στο μάγουλο.

Και τελικά είναι ΟΚ. Υποθέτω. Αυτή η βλακεία με το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά την καταιγίδα… αλήθεια είναι. Πώς θα τα απολάμβανες αν ήσουν πάντα χορτάτος; Θα χρειαζόσουν κανα ψυχεδελικό για να σου φαίνεται πάντα ωραίο. Δεν υπάρχει συγκλονιστικό ζενίθ χωρίς συγκλονιστικό ναδίρ. Δεν υπάρχει έκρηξη ενδορφινών χωρίς τη μαυρίλα τη κατάθλιψης, δεν υπάρχει δίπιτο λαδωμένο σουβλάκι χωρίς ρυζογκοφρέτα.

Είδα σήμερα ένα video (που μέσα σε 2 ώρες το ξέρανε όλοι φυσικά) με το ζητιάνο και την παρέα τω μουσικών που παίζουνε εθελοντικά για να μαζέψουν λεφτά για λογαριασμό του. Στο τέλος ήταν και οι 2 πλευρές χαρούμενες. Μην μου πείτε ότι πιο χαρούμενος είναι αυτός που δίνει. Αυτά είναι ΠΑΠΑΡΙΕΣ. Συνέβη όμως κάτι πολύ μαγικό μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή που σίγουρα τους τροφοδότησε για λίγες μέρες. Μέχρι την επόμενη ωραία στιγμή που κάτι θα συμβεί και θα χαμογελάς σαν ηλίθιος στον καθρέφτη. Και θα σκεφτείς μόνο για 2 δευτερόλεπτα ‘είμαι τόσο τυχερός που ζω ακόμα και μπορώ να βριστώ και πάλι με τον τύπο στο φανάρι!’.

Και θα βουτήξεις με καινούρια μανία στα λάθη, στα πάθη, στη χαρά, στα γέλια, στους φίλους, στους εραστές, στο περπάτημα, στον πρωινό καφέ, στον ήλιο, στην άμμο, στο εθιστικό βιβλίο, στο αναψυκτικό με παγάκια και λεμόνι, στα τραγούδια τα ωραία, στα τραγούδια τα συνομωτικά, σtην κυρία στο Everest που σου κάνει ωραίο καφέ, στα διόδια, σto facebook, στα βλέμματα, στα όνειρα.

Υ.γ: αγόρια, μην ξυρίζετε τα μούσια. Πόσες χαρές μας έχουν μείνει;

Υ.γ2: κορίτσια να φοράτε maxi φόρεμα. Άρεσε και στον Bukowski.