Θα έχεις ακούσει, για εκείνους που έρχονται στη ζωή μας ξαφνικά και, αποχωρούν το ίδιο ξαφνικά. Πιθανόν να έχετε συναντήσει, έστω και έναν τέτοιο άνθρωπο.

Η αλήθεια είναι πως, υπάρχουν και κυκλοφορούν εκεί έξω ελεύθεροι. Συνηθίζουν να έρχονται σαν καλεσμένοι και να φεύγουν σαν τον κλέφτη. Κυριολεκτικά. Παίρνουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους και ύστερα, φεύγουν από την πίσω πόρτα, μην τυχόν και τους καταλάβει κανένας. Μιλάμε για τους ανθρώπους πυροτεχνήματα. Ναι, αλλόκοτος συνδυασμός. Βγάζει κάποιο νόημα όμως.

Μιλάμε για εκείνους τους ανθρώπους που έρχονται να σε ταράξουν και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, γίνονται καπνός. Χωρίς να το καταλάβεις, έχουν κιόλας φύγει. Γιατί έτσι είναι τα πυροτεχνήματα… Κάνουν τόσο εντυπωσιακά την εμφάνιση τους, δίνοντας σου την εντύπωση ότι ήρθαν για να μείνουν και σε μια στιγμή… εξαφανίζονται. Κάνουν το δικό τους μπαμ και, φεύγουν.

Εξαφανίζονται με μια κίνηση. Τόσο απλά. Έχω δει πολλά πυροτεχνήματα τελευταία και ούτε ένα από αυτά δεν έκανε τη διαφορά. Ήρθαν κι έφυγαν όλα με τον ίδιο τρόπο. Τόσο εντυπωσιακά, τόσο ξαφνικά, τόσο δειλά -γιατί, ας το παραδεχτούμε, είναι λίγο δειλά τα πυροτεχνήματα-.

Παρόλο που δείχνουν τόσο υπερήφανα, τόσο εντυπωσιακά, δεν είναι. Αν πράγματι ήταν, δεν θα εξαφανίζονταν τόσο δειλά. Θα έφευγαν με τον ίδιο θόρυβο που κάνουν και όταν έρχονται. Αλλά προτιμούν να το κάνουν ήσυχα, αθόρυβα.

Βασικά, μακάρι να μιλούσαμε για απλά πυροτεχνήματα. Αυτά δεν σε πολύ νοιάζει που εξαφανίζονται, σε τρόμαζαν και λίγο εδώ που τα λέμε. Οι άνθρωποι όμως; Οι άνθρωποι που έρχονται ηχηρά αλλά φεύγουν αθόρυβα;

Μην το ψάχνεις. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις. Είναι στη φύση τους. Κι ούτε φυσικά να τους αλλάξεις. Δεν φταις εσύ που το πυροτέχνημα έσκασε μπροστά σου με αυτό τον τρόπο. Ούτε που χαιρόσουν, τη στιγμή που έλαμπε στον ουρανό. Ούτε που ένιωσες αυτή την αδρεναλίνη που ήθελε να σου μεταδώσει. Και τέλος, δεν φταις εσύ που έγινε χίλια κομμάτια και χάθηκε.

Ούτως ή άλλως, αν ήταν να λάμψει λίγο παραπάνω, δεν θα λεγόταν πυροτέχνημα…

Ανδριάνα Αργυροπούλου